«Αυτό είναι το πρώτο χωρισμένο καλοκαίρι μου…», είπε ένας δεκατριάχρονος καθώς έτρωγε παρέα με τους φίλους του παγωτό…
«Τι θα πει χωρισμένο;»…
«Θα πει χωρισμένο στα δύο -μισό με τη μαμά, μισό με τον μπαμπά. Οι γονείς μου χώρισαν μέσα στον χειμώνα και δεν είναι πια μαζί. Οπότε εγώ τώρα είμαι στη μέση… Γιατί τους αγαπώ και τους δύο, πολύ, αλλά όταν είμαι με τον μπαμπά δεν είναι εκεί η μαμά, κι όταν είμαι με τη μαμά, λείπει ο μπαμπάς… Ο ένας με πάει, ο άλλος με φέρνει. Μαζί τους βλέπω μόνον έξω από μια πόρτα. Οταν η μαμά με αφήνει στο σπίτι του μπαμπά κι όταν ο μπαμπάς με γυρνάει πίσω στη μαμά…
Νομίζω ότι πρέπει να μην δείξω τη χαρά μου. “Με τρόπο” όμως… Γιατί μερικές φορές ακόμα στεναχωριέμαι που χωρίσανε…
Εγώ νόμιζα ότι είναι πολύ αγαπημένοι, αλλά έκανα λάθος. Το κατάλαβα όταν τους άκουγα τα βράδια να μιλάνε δυνατά, να φωνάζουν, να τσακώνονται. Σιγά-σιγά όμως σταμάτησαν. Γι΄αυτό κι εγώ πίστεψα ότι είναι πάλι αγαπημένοι, εκείνοι τότε ήταν που αποφάσισαν να χωρίσουν και να μου το πουν…
Μου το είπαν “με τρόπο”. Ξέρεις τι θα πει “με τρόπο;”… Οταν σου λένε οι μεγάλοι κάτι στενάχωρο, κάτι που μπορεί να σε κάνει ακόμα και να κλάψεις. Και νομίζουν πως έτσι σε προετοιμάζουν. Σου λένε πρέπει να “φανείς” δυνατός. Κι εσύ για “να φανείς δυνατός”, προτιμάς να κρύψεις τη στεναχώρια σου και να τους πεις “καλά δεν πειράζει”.. Ενώ σε πειράζει πολύ…
”Με τρόπο” λοιπόν καθίσαμε μια μέρα όλοι μαζί και μου το είπαν. Ξεκίνησαν με το πόσο πολύ με αγαπάνε, πόσο πολύ θέλουν το καλό μου, πόσο πολύ “θα είναι καλύτερα για όλους”…. Στην αρχή μου φάνηκε φοβερό… Μετά άρχισα να το συνηθίζω: Δύο σπίτια, δύο δωμάτια, πιο πολλά δώρα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, δύο καλοκαίρια…
Νομίζω ότι πρέπει να μην δείξω τη χαρά μου. “Με τρόπο” όμως… Γιατί μερικές φορές ακόμα στεναχωριέμαι που χωρίσανε…
