Στο Δημήτρη Δανίκα έδωσε συνέντευξη η τραγουδίστρια Δέσποινα Βανδή και μίλησε για την ταπεινή της καταγωγή και την επιθυμία της να γίνει καλύτερη μέσα από το διάβασμα καιτη δουλειά.
«Οι παππούδες μου, από τον Πόντο, μετανάστες. Το ίδιο και οι πρόγονοι του Ντέμη. Ο πατέρας μου, από το Χρυσόκαστρο Καβάλας. Εγώ γεννήθηκα σε βιομηχανική περιοχή κοντά στη Στουτγάρδη. Της διπλής μετανάστευσης δηλαδή. Και ο πατέρας μου, εργάτης, γκασταρμπάιτερ. Στη Γερμανία μέχρι τα πρώτα έξι χρόνια. Και εκεί και εδώ τον ίδιο ταξικό διαχωρισμό έχω βιώσει»,
«Λόγω της μετανάστευσης και της προλεταριακής κατάστασης του πατέρα μου τα βλέμματα των άλλων έπεφταν από πάνω προς τα κάτω. Σαν να με κοιτούσαν αφ’ υψηλού. “Τώρα θα δείτε” έλεγα. Αυτή η “κατωτερότητα” με έσπρωξε προς το διάβασμα, τη μελέτη, την έφεση μιας ανώτερης εσωτερικής μετανάστευσης. Αυτό το κίνητρο. Τα αντίθετα έλκονται. Έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό πιστεύω ότι η αποτυχία είναι ευλογία. Η επιτυχία σε ακινητοποιεί, σε βολεύει. Η αποτυχία είναι απαραίτητη στη ζωή. Οι αντιξοότητες σε θωρακίζουν. Οι δυσκολίες είναι που σε οδηγούν προς την αυτογνωσία. Η ήττα είναι το εφαλτήριο προς την έξοδο, την εκτίναξη και την αλλαγή. Όπως περίπου λέει ο Ηράκλειτος ότι “η αποτυχία μπορεί να είναι επιτυχία”. Όπως λένε και οι Αμερικανοί πως “ό,τι δεν σε σκοτώνει σε δυναμώνει”».
«Το δεύτερο πράγμα που έμαθα τα πρώτα μου χρόνια είναι φυσικά ο ιδρώτας του μόχθου. Το έζησα. Με χάραξε. Άλλωστε ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ γράφει ότι “η λίγη δουλειά γεννά μεγάλη φιλαυτία, αντίθετα η πολλή δουλειά μεταδίδει άπειρη μετριοφροσύνη”», είπε η τραγουδίστρια με ειλικρίνεια.
