Μελετώντας το επικείμενο προσχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό και ως επιστήμονας και επαγγελματίας αυτής της χώρας, δυσκολεύομαι πραγματικά να διαγνώσω σε αυτό, τόσο την αρχή της ανταποδοτικότητας από την οποία πρέπει να διέπεται υποτίθεται ένα ασφαλιστικό σύστημα, όσο, επιτρέψτε μου να πω και μια λογική ακολουθία.
Με την εικόνα ενός νέου ασφαλιστικού να συνιστά ουσιαστικά τη δήμευση του εισοδήματος των επιστημόνων – ελεύθερων επαγγελματιών, συνυπολογιζόμενων των λοιπών φοροδοτικών τους υποχρεώσεων (ΦΠΑ, φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, προκαταβολή φόρου εισοδήματος στο 75% από φέτος και 100% από του χρόνου κ.λ.π.), πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω τα προσδόκιμα για τα ασφαλιστικά ταμεία οφέλη, την ίδια στιγμή που η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει καταστήσει σχεδόν ανύπαρκτη την έννοια του εισοδήματος, με αποτέλεσμα το μεταναστευτικό ρεύμα των νέων επιστημόνων προς τις χώρες του εξωτερικού μέρα με τη μέρα να γιγαντώνεται.
Μοιάζει σαν κάποιος να τιμωρεί τον Έλληνα επιστήμονα γιατί κάποτε σπούδασε και αποφάσισε τις γνώσεις του να τις προσφέρει στη χώρα του και τον ελεύθερο επαγγελματία γιατί παρέμεινε ελεύθερος, στηρίχτηκε στη δική του αξιοσύνη, στο δικό του μόχθο, δεν επιβάρυνε ποτέ τον κρατικό προϋπολογισμό αντίθετα τον στήριζε με την παραγωγικότητά του.
Προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν πια ο παραγωγικός ιστός της χώρας, για λόγους που, επίσης, δεν μπορώ να κατανοήσω, αλλά αναρωτιέμαι πραγματικά, σε ποιό μέτρο ακριβώς μπορεί να σταθεί «ισοδύναμη» η εξαθλίωση και πόσο «αναπτυξιακή» μπορεί να είναι η φτωχοποίηση;
Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα, τόσο εμείς οι άνθρωποι του κτηνιατρικού κλάδου τον οποίο και εκπροσωπώ, όσο και οι υπόλοιποι επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς, είναι πως εκείνος που είπε πρώτος τη ρήση «Ούκ άν λάβεις παρά του μη έχοντος», δεν είχε σίγουρα γνώσεις μακροοικονομίας, φαίνεται όμως να εμπνεύστηκε απλά από τα απόλυτα μαθηματικά. Καλό θα ήταν η ρήση αυτή να μεταφραστεί στους πιστωτές μας, αλλά και να αποτελέσει τροφή για σκέψη στους εσωτερικούς διοικούντες, που παρά τη σκληρή εμπειρία των τελευταίων ετών, πεισματικά φαίνεται να ξεχνούν πως το χάος γεννάει μόνο χάος.
