Σκληρά μέτρα, με επικείμενες περικοπές ακόμη και συντάξεων, απροκάλυπτη παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας με «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, μια χώρα παραδομένη στη διάλυση και το χάος, κυριολεκτικά ξέφραγο αμπέλι.
Αυτή είναι η δεινή πραγματικότητα που βιώνουμε με τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να (υποτίθεται ότι) κυβερνούν την Ελλάδα, αλλά επί της ουσίας να την οδηγούν στον όλεθρο και μαζί με αυτή και μια κοινωνία στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Αυτοί που έταζαν στον ελληνικό λαό λαγούς με πετραχήλια, που υπόσχονταν ότι θα έσκιζαν τα μνημόνια, αφού τον φόρτωσαν με ένα τρίτο μνημόνιο, το επαχθέστερο όλων, τώρα ετοιμάζονται να τον εξοντώσουν δίνοντας του τη χαριστική βολή με μια άνευ προηγουμένου φορολογική καταιγίδα.
Αλήθεια, μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν εάν ο αρμόδιος υπουργός μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας έλεγε χαμογελώντας μέσα στη Βουλή ότι «τα άσχημα πέρασαν, τα χειρότερα έρχονται», όπως έκανε με άνεση ο κ. Τρύφων Αλεξιάδης;
Και αν δεν μπορεί να το εικάσει με βεβαιότητα, δύναται να αντιληφθεί τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε το αίσχος της Ειδομένης, εάν διαδραματίζονταν αυτές οι ντροπιαστικές σκηνές με τους πρόσφυγες στα λασπόνερα, επί ημερών της προηγούμενης συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ.
Στα κεραμίδια θα είχαν βγει όλοι αυτοί οι αυτοπροδιοριζόμενοι και ως ανθρωπιστές της Αριστεράς, που είχαν ξεσηκωθεί για την Αμυγδαλέζα, όπου οι φιλοξενούμενοι μετανάστες τύγχαναν ανθρώπινων, αν μη τι άλλο, συνθηκών διαβίωσης.
Και παράλληλα, ας αναλογιστούμε τι θα μας έσουρναν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» (στην περίπτωση τους τα εισαγωγικά ταιριάζουν απόλυτα) εάν εμείς είχαμε βάλει το ΝΑΤΟ να περιπολεί στο Αιγαίο και είχαμε συμφωνήσει στην τοποθέτηση Τούρκων τοποτηρητών στα νησιά μας.
Θα μας κατηγορούσαν το λιγότερο για εθνική μειοδοσία, με πρώτο και καλύτερο τον λαλίστατο αρχηγό των ΑΝΕΛ κ. Πάνο Καμμένο, τις κυβιστήσεις του οποίου (κωλοτούμπες, κατά το κοινώς λεγόμενο) θα ζήλευε και ο ολυμπιονίκης μας Γιάννης Μελισσανίδης.
Κι όμως, όλα αυτά τα αξιοθαύμαστα «επιτεύγματα» λαμβάνουν με την Ελλάδα να έχει κυβέρνηση «δεύτερη φορά Αριστερά», έχοντας σαν δεκανίκι ένα κακέκτυπο της δήθεν πατριωτικής Δεξιάς, σε μια ερμαφρόδιτη συμμαχία που αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στη νομή της εξουσίας.
Όμως, έστω και καθυστερημένα, είναι απολύτως βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός συνειδητοποίησε την πλάνη στην οποία περιέπεσε. Κατάλαβε ότι έπεσε επανειλημμένως θύμα πολιτικής εξαπάτησης.
Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, θα τους δώσει στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, την απάντηση που τούς αρμόζει, στέλνοντας τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες της νεώτερης ιστορίας του τόπου από εκεί που ήλθαν.
