Όσες 10ετίες δημοσιογραφώ, συμμετείχα σε όλες τις απεργίες του κλάδου, ακόμη κι αν σε κάποιες δεν συμφωνούσα απόλυτα, έχοντας κάποιες ενστάσεις.
Πάντα εκνευριζόμουν με τυχόν απεργοσπάστες, γιατί τους θεωρούσα δειλούς και οσφυοκάμπτες, που άφηναν τους συναδέλφους τους να απεργούν, αλλά στο τέλος εισέπρατταν με ιδιαίτερη ικανοποίηση κι αυτοί τα οφέλη, χωρίς να “βάλουν πλάτη” στην διεκδίκησή τους.
Πάντα οργιζόμουν αν άκουγα κάποιον να λέει …”οι δημοσιογράφοι απεργούν για να μη ενημερώνεται ο κόσμος για νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης”, ή “….γιατί η κυβέρνηση θέλει να περάσει αθόρυβα δύσκολα νομοσχέδια” και λοιπές ανοησίες. Δηλαδή οι δημοσιογράφοι, δεν είναι εργαζόμενοι και δεν έχουν δικαίωμα να προασπίσουν τα δικαιώματά τους? Δεν έχουν δικαίωμα να υπερασπίσουν το Ασφαλιστικό τους Ταμείο? Δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για την ληστρική λεηλασία των αποθεματικών του Ταμείου τους, αρχικά απο την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και σήμερα απο την κυβέρνηση Τσίπρα?
Είναι καλοί οι δημοσιογράφοι όταν προβάλουν τα αιτήματα κάθε κλάδου σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά δεν είδα μέχρι τώρα κανέναν απο αυτούς τους κλάδους, του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα, να βγάλει μια ανακοίνωση συμπαράστασης στους δημοσιογράφους. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα…
Σε τυχόν απεργοσπάστες που εμφανίζονται με δικαιολογίες που καλύπτουν συμφέροντα εργοδοτών (…θα χάσουμε διαφημίσεις” κ.λ.π.), απο την μακρόχρονη συνδικαλιστική μου εμπειρία ένα θα τους πώ.
Οι εργοδότες τους αγωνιστές φοβούνται και υπολογίζουν…Τους δειλούς και οσφυοκάμπτες, αφού τους χρησιμοποιήσουν, τελικά τους πετάνε σαν στημένες λεμονόκουπες. ‘Εχω δεκάδες παρόμοια παραδείγματα απ’ όλη την Ελλάδα…
