Η υπόθεση του παραλιακού μετώπου στην πόλη μας έχει μακρά προϊστορία. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμόμαστε το μακαρίτη δήμαρχο Θόδωρο Άννινο να ζητάει επίμονα να πέσουν οι μάντρες που χωρίζουν την πόλη από το λιμάνι. Έχουν περάσει από τότε σαράντα χρόνια και, περίπου, βρισκόμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο.
Είμαστε, περίπου, στο ίδιο σημείο. Διότι στο μεταξύ μας προέκυψαν κυβερνήσεις, ιδίως μετά τη δημιουργία του νέου λιμανιού, που προεκλογικά υπόσχονται την απόδοση στο Δήμο του θαλάσσιου μετώπου και μετεκλογικά δυσκολεύονται να υλοποιήσουν την υπόσχεση. Ή για να το πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, προσκρούουν στις δυσκολίες που εγείρει η ίδια η πραγματικότητα. Η παραχώρηση του θαλάσσιου μετώπου δεν είναι, καθώς φαίνεται, και τόσο απλή υπόθεση.
Στο μεταξύ, δημοτικές αρχές, δημοτικές παρατάξεις και τοπικοί φορείς επιμένουν. Στην άμεση απόδοση του θαλάσσιου μετώπου, όλου του μετώπου, εδώ και τώρα.
Ας επιχειρήσουμε όμως μια μικρή στάση.
Οι προηγούμενες από εμάς γενιές δαπάνησαν τεράστια ποσά για να έχει η Πάτρα λιμάνι. Ίσως επειδή ήξεραν ότι η προκοπή της πόλης και η προκοπή του λιμανιού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Εδώ και λίγα χρόνια όμως προέκυψε ένα παράδοξο φαινόμενο. Η δική μας γενιά να θέλει αυτές τις εγκαταστάσεις για βόλτα και σουλάτσο. Μόνο που ένα λιμάνι είναι πανάκριβη εγκατάσταση για να διατεθεί αποκλειστικά και μόνο για το αραλίκι μας.
Αυτό που η Πάτρα χρειάζεται ανά πάσα στιγμή είναι ένα πλήρως λειτουργικό λιμάνι, ως προϋπόθεση για μια αναπτυξιακή πορεία. Κι αυτό που λείπει από την πόλη μας δεν είναι μερικές δεκάδες καφετέριες κατά μήκος της παραλιακής ζώνης. Δεν είναι αυτή η ανάπτυξη που χρειαζόμαστε.
Θα το επαναλάβω προς εμπέδωση. Η Πάτρα χρειάζεται τις λιμενικές της εγκαταστάσεις σε πλήρη λειτουργικότητα και με κάθε δυνατότητα εξυπηρέτησης εμπορευμάτων, εμπορευματοκιβωτίων, οχημάτων, επιβατών αλλά και σκαφών αναψυχής. Αυτό θάπρεπε να είναι το μέλημα κι ο στόχος μας. Και για όσο καιρό δεν αναπτύσσεται η κατασκευή του εμπορικού τμήματος στο νέο λιμάνι, για όσο καιρό το νέο λιμάνι μπορεί να εξυπηρετεί μόλις τρεισήμισι πλοία, είναι τραγική ακόμα και η απλή συζήτηση της παραχώρησης στο Δήμο ολόκληρου του θαλάσσιου μετώπου.
Εκτός κι αν θέλουμε να είμαστε η γενιά που θα αφήσει την Πάτρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, χωρίς εμπορικό λιμάνι.
Υ.Γ. Είμαστε όλοι σύμφωνοι στην ανάγκη να παραχωρηθεί το παραλιακό μέτωπο στο Δήμο. Καμιά αντίρρηση. Ας μου επιτραπεί όμως να διατυπώσω μια επιφύλαξη. Ο Δήμος εδώ και χρόνια συσσωρεύει μια τεράστια ακίνητη περιουσία. Θυμίζω ενδεικτικά το παλιό δημοτικό νοσοκομείο, το Αρσάκειο, το Λαδόπουλο. Τι τα έχει κάνει; Απολύτως τίποτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Υποθέτω όμως ότι αυτήν την πραγματικότητα δεν την θέλουμε και για το παραλιακό μέτωπο.
