Στην τοπική ειδησεογραφία κυριαρχεί σήμερα η δίκη του Δήμαρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη που κατηγορείται επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης όταν αυτοί ζήτησαν να ελέγξουν τους υπηρεσιακούς φακέλους εργαζομένων στο Δήμο για εντοπισμό τυχόν πλαστών πιστοποιητικών με βάση τα οποία μονιμοποιήθηκαν.
Η ιστορία ξεκίνησε το 2014. Τότε εμφανίστηκαν οι επιθεωρητές στο Δήμο. Ζήτησαν τους υπηρεσιακούς φακέλους εργαζομένων. Οι συνδικαλιστές κινητοποιήθηκαν αμέσως και τους εμπόδισαν. Οι έλεγχοι δεν έγιναν ποτέ και τώρα αυτή η υπόθεση καταλήγει στη δίκη του δήμαρχου.
Το στερεότυπο είναι κλασικό. Κομμουνιστής δήμαρχος διώκεται από το αστικό κράτος επειδή υπερασπίστηκε εργαζόμενους. Και να οι αγωνιστικές ανακοινώσεις, να οι στάσεις εργασίας προς συμπαράσταση και όλα τα σχετικά. Έτσι είναι τα στερεότυπα. Κινητοποιούν εξαρτημένα αντανακλαστικά.
Αν όμως το σκεφτούμε λιγάκι η συζήτηση πάει αλλού. Αν κάποιος προσελήφθη με πλαστά χαρτιά, απολυτήριο Λυκείου, πτυχίο Πανεπιστημίου, πιστοποιητικό γλωσσομάθειας, γιατί πρέπει να απολαμβάνει συνδικαλιστική και πολιτική προστασία; Τι είδους αγώνας είναι αυτός υπέρ όσων βολεύτηκαν στο Δήμο με μαϊμού-χαρτιά; Και τι ακριβώς επιβραβεύει αυτή η τακτική, τι μήνυμα στέλνει στην κοινωνία;
Δυσάρεστες ερωτήσεις, δυσάρεστες καταστάσεις. Για τις οποίες, απ’ ότι φαίνεται, δεν θέλουμε ούτε να κουβεντιάσουμε.
