Πριν μερικές ημέρες έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όταν ένας 17χρονος μου ανακοίνωσε σε δημόσια συνέντευξη από τον Antenna Patras 105,3 ότι μόλις τελειώσει το σχολείο θα γίνει «ντιλιβεράς».
Όχι ότι έχω τίποτε με τον συγκεκριμένο κλάδο των εργαζομένων, αλλά γιατί ακούγοντας πολλούς από τους απασχολούμενους στην εργασία αυτή, δεν έχω εισπράξει την εικόνα ότι πρόκειται για ένα επάγγελμα που μπορεί να αποτελεί το όνειρο ενός 17άρη που μόλις τελειώνει το σχολείο.
Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλά λεπτά για να καταλάβω τον τρόπο της σκέψης του νεαρού μαθητή: Προσγειωμένος και γνώστης της σκληρής σημερινής πραγματικότητας, παιδί μίας οικογένειας που βιώνει τις συνέπειες της κρίσης, ο 17χρονος μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν αρκεί να συμμερίζεσαι τα προβλήματα των δικών σου ανθρώπων, αλλά πρέπει και να κάνεις τα πάντα για να συνδράμεις στην ανακούφισή τους.
«Αυτή λοιπόν τη δουλειά θέλω να κάνω και αυτή θα κάνω» ξέκοψε, χωρίς να νοιάζεται για καθωσπρεπισμούς και κοινωνική καταξίωση, αλλά κοιτάζοντάς με στα μάτια, όπως θα κοίταγε και τους συμπολίτες του που τον άκουγαν.
Τι είναι λοιπόν ο ντιλιβεράς; Είναι απλώς ένα επάγγελμα, ή πλέον ένα όνειρο για τους 17άρηδες της κρίσης; Την απάντηση ο καθένας μας θα την βρει γύρω του, εκεί, στα πεζοδρόμια και τους δρόμους του μόχθου, όπου χιλιάδες νέοι «ακουμπούν» τις ελπίδες τους, «σβήνουν» τη δίψα της προσδοκίας τους και μπαίνουν στη «στοά» της βιοπάλης για ένα μεροκάματο.
Ένα μεροκάματο που σήμερα αποτελεί το μοναδικό ζητούμενο, ένα μεροκάματο λειψό, που δεν συνοδεύεται αρκετές φορές από ένσημο, και που φυσικά αφορά σε επαγγέλματα που σήμερα έχουν πέραση, όχι γιατι ο νέος μπορεί να παράξει, αλλά γιατί μπορεί “κουτσά στραβά” να επιζήσει.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς και δεν έχεις δικαίωμα να πεις τίποτα, από το να ακούσεις και να συμφωνήσεις. Γιατί αυτή η κοινωνία που πλέον έπαψε να δίνει ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, είναι εκείνη που τους «σβήνει» τα όνειρα και τους προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα του μεροκάματου.
Καλοτάξιδος λοιπόν φίλε μου στο δρόμο της επιλογής σου. Και το κεφάλι σου να το έχεις ψηλά, γιατί έμαθες πολύ νωρίτερα από όλους εμάς ότι στη σημερινή πραγματικότητα δεν έχουν θέση τα όνειρα αλλά οι στυγνοί κανόνες της επιβίωσης.
Όχι, δεν θα ήθελα να ζεις σε μία κοινωνία χωρίς όνειρα. Ξέρω όμως ότι ο επιούσιος προέχει, και πως είναι απαραίτητος για να μην «σβήσει» η ελπίδα σου. Αυτή είναι η αλήθεια
