Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Η κάθε εποχή έχει το αντικαταθλιπτικό της. Συνήθως δε τα αντικαταθλιπτικά παρέχονται σε μεγάλες δόσεις όταν η ζωή παίρνει τόσο αφόρητες πόζες που σου είναι αδύνατον να την ερωτευτείς. Ακολουθείς τότε ένα πρόγραμμα από χαπάκια, άπαξ ημερησίως και οριζοντιώνεις τις διαθέσεις σου σε μια ευθεία.
Αυτό για την κάθιδρη τηλεοπτική χώρα, ακούει στο όνομα Survivor και αν είναι κάτι που αποτελεί προϊόν προς μελέτη, είναι το γεγονός ότι είναι αδύνατον να μην υποκύψεις στον πειρασμό να καθίσεις ένα τριωράκι στον καναπέ σου για να καταλάβεις επιτέλους τι ακριβώς θέλουν να πούν οι φίλοι σου όταν στο κόβουν ευθύς αμέσως: «απόψε ξέχασέ το, έχει Survivor», ή όταν σε κοιτάζουν σαν να βλέπουν ένα μόλις προσγειωμένο στη μέση της πλατείας εξωγήινο, όταν παραδέχεσαι ότι δεν γνωρίζεις τι θα πει Ντάνος.
Είναι εκείνη η διαδικασία που σε υποχρεώνει να γίνεις τηλεθεατής για να μπορέσεις επιτέλους να …επικοινωνήσεις με τον διπλανό σου, να καταλάβεις τι εννοεί όταν μιλάει για μαχητές και το δικό σου το μυαλό πάει στο δραστήριο σύλλογο που ίδρυσαν γονείς ατόμων με νοητική ανεπάρκεια.
Κάπως έτσι, κάθισα λοιπόν και εγώ να δω Survivor τώρα στα τελειώματα, σημαδεμένη από το στίγμα της αμορφωσιάς το οποίο πολλάκις είχε την επωδό «μα καλά, είσαι και δημοσιογράφος…», συνοδεία μιας απαξιωτικής έκφρασης, ικανής να σε κάνει να αφήσεις κάτω το πληκτρολόγιο και να σπεύσεις να καταθέσεις την επαγγελματική σου ταυτότητα.
Την αρχή λοιπόν την έκανα αναζητώντας το βασικό, του νέου αυτού αλφαβήτου της νεοελληνικής γνώσης. Το τι θα πει Ντάνος.
Ομολογώ ότι υπέστην σοκ, παρακολουθώντας τον σύγχρονο λαϊκό ήρωα, στο πρόσωπο του οποίου, όπως πληροφορήθηκα, η χώρα «ακουμπάει» τις καρδιές της, ταυτιζόμενη προφανώς με την δυνατότητα ενός απλού «δικού» της να διεισδύει στις τάξεις των … διασήμων και να προβαίνει σε εντυπωσιακά ανδραγαθήματα.
Ο μυώδης αυτός νεαρός, πρέπει να έκανε πάνω από 50 φορές τον σταυρό του και να φίλησε άλλες τόσες τα τοποθετημένα και στα δύο του χέρια κομποσχοίνια, σαν να έχει καταπλεύσει στον Άγιο Δομήνικο η Ελένη Λουκά, γνωρίζοντας ότι μια κάμερα μετράει σε συνεχή κάλυψη την θέρμη της πίστης της, προκειμένου αυτή να της εξασφαλίσει παράταση στην διαμονή της στον παράδεισο.
Το σκηνικό με αυτό το παιδί, για το οποίο έχω διαβάσει αμίμητα πράγματα τύπου «ο αετός», «ο ήρωας της μυθολογίας», «ο αυθεντικός», «Ηρακλής», «στρατιώτης» και άλλα πολεμοχαρή της ηρωοποιήσεως, είναι πράγματι ανησυχητικό και έχει ως εξής: Ο μυώδης παίκτης ετοιμάζεται για τη μάχη. Κάνει σταυρό, φιλάει το δεξί κομποσχοίνι, μετά φιλάει το αριστερό. Ακολούθως πέφτει στο στίβο του παιχνιδιού, ωσάν από αυτό να κρίνεται η επιβιώσή του σε αυτό τον πλανήτη μετά από επίθεση κομήτη. Στο τέλος, χάσει, κερδίσει, ξανακάνει το σταυρό του και ξαναφιλάει τα κομποσχοίνια, πρώτα το αριστερό, μετά το δεξί.
Αυτό συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια του τριώρου και μερικές φορές οι σταυροί πέφτουν και εκτός παιχνιδιού σε κάθε φάση που θεωρεί δοκιμασία.
Η περιγραφή αυτή γίνεται για να κατανοήσουμε με τι ταυτίζει τον εαυτό του σήμερα ο Έλληνας, ο καθισμένος στον καναπέ του, στο απώγειο της κρίσης και της οικονομικής στενωπού.
Με τι ταυτίζει τον εαυτό της ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, η οποία κατά κόρον παρακολουθεί αυτό το παιχνίδι.
Είναι ο εμμονικός Χριστιανός, που μάχεται να νικήσει σαν να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, κάποιους συνεπιβάτες σε αυτό το περίεργο ταξίδι στην ανέχεια, το οποίο ωστόσο, είναι απλώς μια καλοπληρωμένη παραγωγή, που για τους τηλεοπτικά πεινασμένους, συνεπάγεται κάποιες χιλιάδες ευρώ, για τον δε νικητή επίλυση του προβλήματος της ζωής του για πολλά έτη είτε με τη μέθοδο του επάθλου, είτε με τη μέθοδο της τηλεοπτικής εξαργύρωσης της θηριώδους τηλεοπτικής επιτυχίας στην Ελλάδα του μνημονίου.
Αρνούμαι να αποδεχθώ ότι αυτό είναι το πιο υγιές πρότυπο που θα μπορούσε να υπάρξει, υποψιάζομαι δε ότι από μόνο του αυτό το φαινόμενο είναι άκρως ανησυχητικό, καθώς ως πρότυπο δεν διαφέρει από κάποιες ακραίες περιπτώσεις νεαρών που δρουν, όπως δρουν στο όνομα της πίστης και της σωματικής ρώμης, στοιχεία που δοξάζονται μέσω του πρωταγωνιστή, και όχι μόνο, αυτού του reality στον τηλεοπτικό αέρα με το καθολικό ποσοστό θέασης.
Όχι δεν είναι αυτό το μέσο λαϊκό παιδί της χώρας και δεν πρέπει να γίνει.
Το μέσο λαϊκό παιδί της χώρας είναι θρήσκο, αλλά όχι θρησκόληπτο. Φιλάει το κορίτσι του και όχι τα κομποσχοίνια. Μάχεται για τη ζωή του αλλά δεν πέφτει στη μάχη να καταπιεί τους αντιπάλους του για την επιβίωση. Ψάχνει δουλειά και δεν βρίσκει, αλλά δεν γίνεται τηλεοπτική τροφή για τους έχοντες ανάγκη από έναν νταή στην οθόνη που θα σηκώσει την χαμένη ελληνική… μαγκιά στα γραμμωμένα μπράτσα του, γιατί η ελληνική μαγκιά είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορεί να αναζητηθεί ούτε στους καναπέδες, ούτε στα μούσκουλα.
Υπ΄αυτή την έννοια, αυτό το παιχνίδι και ο ήρωάς του, μοιάζουν να εισάγουν εν τη ελαφρότητά τους περίεργα πρότυπα με όραμα αυτό που λείπει: το χρήμα.
Γιατί μην ξεχνάμε ότι στο βάθος όλης αυτής της διαδικασίας βρίσκεται μια επιταγή. Ίσως τελικά εκεί, να βρίσκεται η ουσία της ταύτισης του κοινού με το παιχνίδι.
Όσο για μένα επιτέλους γνωρίζω πλέον τι θα πει Ντάνος. Η επαγγελματική μου ταυτότητα ξαναβρέθηκε στη θέση της. Και πλέον, θα έχω κάτι να λέω στα καφέ, χωρίς να νιώθω εξωγήινος.
