Η τραγωδία των Τεμπών άλλαξε τα μέχρι πρότινος δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό. Η «ασφαλής» δημοσκοπική διαφορά, ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ, περιορίστηκε από τις 7-8 ποσοστιαίες μονάδες στις 3-4.
Αυτό αν ισχύσει και στην κάλπη, τότε θα έχουμε σχεδόν απίθανη την εκδοχή μονοκομματικής κυβέρνησης. Με αυτό το εκλογικό σενάριο, γίνεται σχεδόν βέβαιο, ότι προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση, χρειάζονται δύο ή και τρεις παίκτες να συνυπάρξουν.
Με αυτά τα δεδομένα, εμφανίζεται ο τρίτος παίκτης στην πολιτική σκακιέρα και δηλώνει δημόσια, ότι θα συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας με όρους, που θα έλεγε κανείς δυσβάσταχτους για το πρώτο κόμμα.
Οι απαιτήσεις του μπαλαντέρ, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ΠΑΣΟΚ είναι: Πλήρης αποδοχή του προγράμματος του κόμματος, πρωθυπουργός κανείς εκ των δύο μονομάχων και ανάληψη της ηγεσίας της χώρας τρίτο πρόσωπο, που δεν θα είναι ακαδημαϊκός ή τραπεζίτης.
Αυτή η ιταμή απαίτηση τινάζει το πολιτικό σύστημα στον αέρα και κάνει φανερό, ότι η απλή αναλογική δεν είναι κοστούμι που μπορεί να φορεθεί στην Ελλάδα. Εξάλλου η μέχρι τώρα εμπειρία, τόσο του διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου, όσο και αυτή που ακολούθησε των Τσίπρα-Καμμένου, δεν δικαίωσαν τους οπαδούς της απλής αναλογικής.
Εξάλλου το σύστημα αυτό σε όσες χώρες της Ευρώπης ισχύει, δεν απέδωσε αξιόπιστα σχήματα, ικανά να προσφέρουν σοβαρές και αξιόπιστες αλλαγές. Μόνη εξαίρεση η Γερμανία, που έχει ισχυρά κρατίδια και ταυτόχρονα μια πολιτική κουλτούρα ικανή να αποδώσει καρπούς.
Έχουν την δυνατότητα από το σύνταγμα τους, να συνομιλούν σε βάθος χρόνου, να κάνουν σοβαρές προγραμματικές συμφωνίες και τέλος τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας να τηρούν κατά γράμμα, τα συμφωνηθέντα.
Στην Ελλάδα που και στις δύο προηγηθείσες συνεργασίες όλα καθορίστηκαν με διαμοιρασμό των ιματίων της εξουσίας, τι είδους προγραμματικές συγκλίσεις μπορούν να επιτευχθούν, με πρόσθετο δεδομένο, ότι το σύνταγμα προβλέπει τριήμερες διερευνητικές στο κάθε κόμμα, από το πρώτο μέχρι το τρίτο.
Όσο για μια κυβέρνηση με μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ούτε λόγος να γίνεται, μια και οι συνεργασίες θα έχουν το σπέρμα των διαφορετικών αντιλήψεων σε κάθε βήμα προς τα μπρος. Άρα κι αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας, το πιο πιθανό είναι να κάνει απλή διαχείριση, που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε καβγά των πόλων της εξουσίας.
Κατά συνέπεια, οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, που αρχίζουν από τον εκσυγχρονισμό του ραθυμου και δυσκίνητου κράτους και φτάνουν μέχρι την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων πάνε περίπατο. Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και του Δημόσιο και ποιος με το καθηγητικό κατεστημένο.
Εδώ την κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια, κάτι που ισχύει όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στον λεγόμενο τρίτο κόσμο δεν μπόρεσε να επιβάλει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Βεβαίως για κάποιους είναι θεάρεστο το έργο, όσων βανδαλίζουν ακόμη και προτομές ιστορικών προσώπων εντός του Μετσόβιου, μια και εκεί ισχύει το μπάτε σκύλοι αλέστε…
Με τα νούμερα που εμφανίζουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, υπό το βάρος των 57 νεκρών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, δεν είναι εύκολο να σχηματιστεί βιώσιμη κυβέρνηση, ούτε μετά τις δεύτερες εκλογές.
Το τι μέλλει γενέσθαι ουδείς εύκολα μπορεί να προβλέψει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης πληροφόρησε σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του τους θεατές που την παρακολούθησαν, ότι αυτός θα προτείνει τον επόμενο πρωθυπουργό.
Την ώρα που ο λαός, με την ετυμηγορία του θα βγάλει κάποιο κόμμα πρώτο κάποιο δεύτερο και κάποιο τρίτο ο τελευταίος της σειράς θέλει σώνει και καλά και να επιβάλει ένα τρίτο πρόσωπο και όχι τον πρώτο, να αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Αυτά τα εξωφρενικά ακούγονται τις μέρες αυτές, που δείχνουν το λιγότερο πολιτική ανωριμότητα για να μην πει κανείς και κάτι βαρύτερο.
Πάντως τα καμώματα του δεδομένου τρίτου ακυρώνουν το αφήγημα της απλής αναλογικής και είναι πολύ πιθανό να τινάξουν στον αέρα κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, με ότι αυτό συνεπάγεται. Παράγοντας για τις επενδύσεις, κατά τον έγκυρο Bloomberg, είναι η πολιτική σταθερότητα.
Αν αυτή μετά τις εκλογές δεν επιτευχθεί, τότε οι επενδύσεις θα κάνουν φτερά. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις ούτε λόγος. Γι αυτό και η λογική είναι ανάγκη να πρυτανεύσει και όχι ο θυμός, που δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ένα πολιτικό αδιέξοδο σε αυτή την χρονική συγκυρία είναι ότι χειρότερο, μια και η Τουρκία θα έχει την ίδια περίοδο νέα ηγεσία και ουδείς γνωρίζει πως θα εκμεταλλευτεί μια κατάσταση ακυβερνησίας στη χώρα μας. Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα καιροφυλακτούν τα χειρότερα…
