Ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη δεν λέει να υποχωρήσει ουσιαστικά και αυτό δημιουργεί προβλήματα στις κεντρικές τράπεζες αλλά και στις εθνικές κυβερνήσεις.
Οι τιμές πέφτουν λιγότερο γρήγορα από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως, παρά την επιβράδυνση της ανάπτυξης και τις απότομες μειώσεις τόσο των τιμών του φυσικού αερίου όσο και του πετρελαίου.
Το χειρότερο, οι τιμές των τροφίμων συνεχίζουν να αυξάνονται περισσότερο, υπονομεύοντας την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών.
Για να πιαστεί ο στόχος κοντά στο 2% σε εύλογα σύντομο χρονικό διάστημα, θα χρειαζόταν μια βίαιη ύφεση, που προφανώς κανείς δεν επιθυμεί. Οι τιμές, από την άλλη, θα μπορούσαν να παραμείνουν υψηλές ακόμη και με μια «κανονική» επιβράδυνσης.
Υψηλός πληθωρισμός σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν θα αποπειραθούν να σταματήσουν να αυξάνουν τα επιτόκια . Ούτε λόγος φυσικά για μείωση των επιτοκίων, στην οποία είχαν στοιχηματίσει πολλοί επενδυτές .
Θα φανεί σήμερα στις αποφάσεις της Fed και αύριο στην ΕΚΤ: Για τις κεντρικές τράπεζες, ο δρόμος είναι ανηφορικός γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουν τον στόχο της συγκράτησης της αύξησης των τιμών και της διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Οι κίνδυνοι μιας εσφαλμένης νομισματικής πολιτικής αυξάνονται, γιατί εάν οι κεντρικές τράπεζες αρχίσουν να μειώνουν τα επιτόκια πολύ σύντομα, ο πληθωρισμός θα πάρει πάλι την ανηφόρα . Αν αντίθετα, επαναλάβουν πολύ επιθετικές κινήσεις, οι εντάσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές θα πολλαπλασιαστούν, δημιουργώντας φαινόμενα ντόμινο.
Η χρεοκοπία των περιφερειακών τραπεζών της Αμερικής, και οι δυσκολίες στον τομέα των ακινήτων είναι οι πρώτες και πιο εμφανείς συνέπειες των πιέσεων που προκαλούνται από τη βιασύνη των κεντρικών τραπεζών να αυξήσουν τα επιτόκια για να περιορίσουν τις τιμές. Είναι λοιπόν εύκολο να καταλάβουμε ποιο είναι το νόημα των δηλώσεωντου επικεφαλής οικονομολόγου της Τράπεζας της Αγγλίας την περασμένη εβδομάδα:
«Πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε όλοι φτωχότεροι».
Δεν είναι βέβαια σαφές γιατί οι και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμφωνήσουν να γίνουν φτωχότεροι, όταν τόσα χρόνια χαλαρών νομισματικών πολιτικών έχουν βοηθήσει τους «υπερπλούσιους» πολύ περισσότερο.
Επομένως, η πίεση από τις κεντρικές τράπεζες μετατοπίζεται κυρίως στις κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα των πιο υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης που θα κληθούν να παρέμβουν, με περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές. Μετατόπιση …βύσματος, που λέγαμε και στο στρατό!
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, τα δημόσια χρέη αποτελούν το αναπόφευκτο καταφύγιο των επενδυτών που αναζητούν καταφύγιο από τις κρίσεις. Στον κόσμο που άνοιξε μετά τον Covid και μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυτή η υπόθεση μπορεί να μην ισχύει πλέον/
