του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Επί δυόμισι και πλέον χρόνια πολέμου, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν επέβαλε σοβαρούς περιορισμούς στη χρήση των όπλων που έστελνε στην Ουκρανία για να αποκρούσει τη ρωσική εισβολή.
Το επιχείρημα του Μπάιντεν ήταν ο φόβος μήπως υπάρξει μια δυσανάλογα σκληρή και φονική, ρωσική απάντηση. Δύο μήνες όμως πριν φύγει οριστικά από τον Λευκό Οίκο και την άφιξη του Ντόναλντ Τραμπ– ο οποίος έχει δεσμευτεί πώς θα αλλάξει πολιτική στο Ουκρανικό, ο απερχόμενος, γηραιός Αμερικανός πρόεδρος σπεύδει να άρει βιαστικά αυτούς τους περιορισμούς στη χρήση των αμερικανικών όπλων: πρώτα ενέκρινε τη χρήση από τους Ουκρανούς των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ATACMS και στη συνέχεια στέλνει και τις απαγορευμένες από τη σύμβαση της Οττάβα, νάρκες κατά προσωπικού για να παρεμποδίσει- όπως λέει-την προέλασης των ρωσικών στρατευμάτων.
Μια προέλαση που συνεχίζεται όμως προκαλώντας αμέτρητα θύματα, με τους Ουκρανούς να αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Ατάκτως πολλές φορές.
Ποια εξουσία μπορεί να καυχιέται και να συμπεριφέρεται έτσι; Ενώ θα έπρεπε να περιοριστεί στη συνηθισμένη διαδικασία σταδιακής παράδοσης της εξουσίας στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο. Τον οποίο άλλωστε, τον ψήφισαν και μάλιστα με θριαμβευτικό τρόπο οι Αμερικανοί, και για να σταματήσει τον πόλεμο.
Θέλει ο απερχόμενος πρόεδρος να φέρει σε αμηχανία, ακόμη και να παγιδεύσει, τον διάδοχό του;
Μήπως ο 81χρονος Μπάιντεν έχει απλά υποκύψει στο «βαθύ κράτος» που θέλει πόλεμο; Κάτι που απέχει πολύ από τις προθέσεις του νέου προέδρου Τραμπ.
Μήπως τελικά το «βαθύ κράτος» ελπίζει να φέρει τον Τραμπ προ «τετελεσμένων γεγονότων» και να τον αναγκάσουν ν` αλλάξει γνώμη; Με κάθε τρόπο;
Ο Τραμπ δεν έχει αντιδράσει προς το παρόν, αλλά έβαλε τον γιο του να αποκαλέσει «ηλίθιους», αυτούς που πήραν αυτή την απόφαση.
Αλλωστε, ο Τραμπ δεν έχει κάποιο μαγικό ραβδί για να σταματήσει τον πόλεμο. Και όσο η κατάσταση στο πεδίο επιδεινώνεται, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να μιλήσει για ειρήνη. Αν μάλιστα ο Πούτιν έχει στο μεταξύ εφαρμόσει το νέο πυρηνικό του δόγμα. `Η αν επιτεθεί σε αμερικανικούς στόχους στο Κίεβο.
Ο Πούτιν θέλει να διασφαλίσει με κάθε τρόπο τον ρωσικό έλεγχο στα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη. Και ότι η Ουκρανία δεν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Η Ρωσία από την άλλη κερδίζει, προχωρά πολύ επιθετικά στο Ντονμπάς, δεν έχει λόγο να αλλάξει τα χαρτιά στο τραπέζι. Επίσης γιατί περιμένει την άφιξη του Τραμπ.
«Στάση αυτοκτονίας» των Ευρωπαίων
Την ίδια ώρα, όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να ζητήσουν διαπραγματεύσεις για το τέλος του πολέμου. Ονειρεύονται νίκη της Ουκρανίας και ένα ισχυρότερο ΝΑΤΟ, ακριβώς τη στιγμή της μεγαλύτερης ίσως αδυναμίας της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η Κάγια Κάλας, η νέα επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ είπε ότι το Κίεβο πρέπει πολεμήσει τη Ρωσία μέχρι τον… τελευταίο Ουκρανό!
Μια γραμμή που αν πριν δυόμισι χρόνια ήταν τραγικά λανθασμένη, τώρα δείχνει την ανοησία-για να χρησιμοποιήσω ήπιους χαρακτηρισμούς- με την οποία ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να ζουν σε ένα «παράλληλο σύμπαν». Όταν μάλιστα ο κίνδυνος ενός πυρηνικού «ατυχήματος», έχει διογκωθεί…
Σαν να μην θέλουν ακόμη να καταλάβουν αυτοί οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι κάτι αλλάζει πέρα από τον Ατλαντικό. Ισως και να ελπίζουν ότι και ο Τραμπ θα υποκύψει τελικά στο «βαθύ αμερικανικό κράτος». Ένα υπόγειο «κράτος» που ελέγχεται από ανθρώπους που έχουν όραμα την αντιπαράθεση με τη Ρωσία, μέχρι εσχάτων.
Για τους Ευρωπαίους όμως, αυτό μοιάζει με στάση… αυτοκτονίας. Δεν είναι δυνατόν να θέλουν τον πόλεμο, με κάθε κόστος; Όταν το τίμημα είναι ήδη πολύ βαρύ για την ευρωπαϊκή οικονομία, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Δυστυχώς, ο δρόμος για την ειρήνη είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος. Οσο το αμερικανικό «βαθύ κράτος» θα συνεχίσει την εξέγερση κατά του Τραμπ…
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
