Του Θέμη Μπάκα
Σε μια πόλη που δουλεύει σκληρά, που αντέχει και που δεν έχει μάθει να ζητά πολλά, τα επίσημα στοιχεία έρχονται να αποκαλύψουν μια αλήθεια που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, το ένα τρίτο του πληθυσμού του Δήμου Πατρέων – περίπου 71.000 συμπολίτες μας, από τους 215.000 συνολικά – ζει στο όριο της φτώχειας ή ακόμη και κάτω από αυτό. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η πραγματικότητα επιδεινώνεται, καθώς καταγράφεται αύξηση κατά 1% συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά.
Πρόκειται για ανθρώπους, όχι για αριθμούς. Είναι εργαζόμενοι με μισθούς που δεν επαρκούν, συνταξιούχοι που καλούνται να επιλέξουν ποια βασική ανάγκη θα καλύψουν, νέοι που δουλεύουν χωρίς προοπτική και οικογένειες που ζουν με μια μόνιμη ανασφάλεια. Η φτώχεια στην Πάτρα δεν είναι στατιστικό μέγεθος· είναι καθημερινή εμπειρία.
Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν: γιατί αυτό το κείμενο σήμερα; γιατί αυτές τις ημέρες των εορτών; Ακριβώς γι’ αυτό.
Γιατί αυτές είναι οι ημέρες που οφείλουμε και απαιτείται, να κοιτάξουμε γύρω μας περισσότερο. Να μη θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι βρίσκονται σε ένα ζεστό σπίτι, γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι. Να θυμόμαστε ότι για χιλιάδες συμπολίτες μας οι γιορτές δεν φέρνουν ανακούφιση, αλλά μεγαλύτερη αίσθηση αποκλεισμού.
Και αυτές τις ημέρες, η πολιτική δεν μπορεί να σιωπά. Γιατί η κοινωνική πραγματικότητα δεν μπαίνει σε παύση λόγω εορτών.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποί της επιλέγουν να μιλούν για δείκτες και ποσοστά. Μπορεί να πανηγυρίζουν για μια αύξηση 22,3% στο πραγματικό εισόδημα, όμως τα στοιχεία της Eurostat αποκαλύπτουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα: οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν κάτω από τα προ κρίσης επίπεδα, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη προχωρά με ταχύτερους ρυθμούς. Η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πραγματική αγοραστική δύναμη, κάτω ακόμη και από τη Βουλγαρία.
Κι αυτή η αντίφαση δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ωραίες ομιλίες και ανακοινώσεις. Γιατί όταν η κοινωνία φτωχοποιείται, ενώ οι δείκτες φαίνονται να «βελτιώνονται», τότε το πρόβλημα δεν είναι επικοινωνιακό, είναι πολιτικό.
Γι’ αυτό και οι εκπρόσωποι του νομού, και κυρίως οι κυβερνητικοί, έχουν τον πρώτο λόγο εδώ και έξι χρόνια. Δεν μπορούν να μεταθέτουν ευθύνες ούτε να μιλούν αφηρημένα.
Οφείλουν να απαντήσουν στους Πατρινούς:
- Τί έκαναν όλα αυτά τα χρόνια για να μειωθεί η φτώχεια στην πόλη;
- Τί θα κάνουν από εδώ και πέρα, στην πράξη, όχι στα λόγια;
- Και κυρίως πώς εξηγείται ότι μειώνεται η ανεργία, την ώρα που αυξάνεται η φτώχεια στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας;
- Πώς γίνεται περισσότεροι άνθρωποι να εργάζονται, αλλά περισσότεροι να φτωχοποιούνται;
- Πώς γίνεται οι αριθμοί να «ευημερούν», αλλά η κοινωνία να στενεύει;
Ας συμφωνήσουμε ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με αποσπασματικά μέτρα. Δεν αντιμετωπίζεται με φιλανθρωπία.
Αντιμετωπίζεται με κοινωνική δικαιοσύνη, με πολιτικές που βάζουν τον άνθρωπο στο κέντρο, με πραγματική ενίσχυση του εισοδήματος, της εργασίας και της κοινωνικής συνοχής.
Η Πάτρα δεν ζητά χάρη.
Ζητά αλήθεια, ευθύνη και πράξεις.
Ζητά πολιτικές που να απαντούν στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και να διασφαλίζουν αξιοπρέπεια στην καθημερινή ζωή.
ΣΣ: Ο Θέμης Μπάκας είναι πολιτευτής Αχαΐας.
