“Είχαμε αρχίσει ήδη τις παραστάσεις στην Πάτρα. Την παραμονή των Χριστουγέννων και ανήμερα θα παίζαμε την ‘Όγδοη σύζυγο του Κυανοπώγωνος’. Δώσαμε την παραμονιάτικη παράσταση μας και το βράδυ έφυγα με το τραίνο για την Αθήνα. Έκανε πολλές ώρες εκείνο τον καιρό το τραίνο. Έφτασα λοιπόν τις πρωινές ώρες και πήγα κατευθείαν στο σπίτι μου στην Σικίνου 56 να ετοιμαστώ για το γάμο. Το γαμπριάτικο κουστούμι μου ήταν το σμόκιν που φορούσα στο έργο που παίζαμε. Πλύθηκα, ξυρίστηκα, στολίστηκα, μπήκαμε στο ταξί και κατεβήκαμε οικογενειακώς στην Μεταμόρφωση του Καλαμακίου. Μαζεμένοι εκεί όλοι οι συγγενείς και φίλοι, με περιμένανε μετά βαϊων και κλάδων. Στάθηκα στην πόρτα της εκκλησίας και περίμενα με τη σειρά μου την Κάκια που κατέφθασε σε λίγο πιασμένη στο μπράτσο του πατέρα της.
Για να μην τα πολυλογώ, έγινε ο γάμος, δεχτήκαμε τα φιλιά και τις ευχές όλων και τρεχάλα για το λεωφορείο. Έπρεπε να προλάβω την απογευματινή παράσταση της Πάτρας.
Και να σου εμείς οι δυο στο λεωφορείο, και από πίσω με το αυτοκίνητο ο Μάκης και η Νίνα Αναλυτή με την μάνα μου και τον πατέρα μου.
Βέβαια λέγοντας το με λόγια, δεν μπορώ να σας δώσω την κωμική πλευρά του όλου θεάματος. Πρέπει να αφήσετε την φαντασία σας να δουλέψει και να το κάνει εικόνα. Εμένα και την Κάκια στολισμένους στο λεωφορείο και ολόγυρα μας συνεπιβάτες αγρότες με καλάθια φρούτα και κότες.
Μας κοίταζαν σαν περίεργα φαινόμενα αλλά εμείς δεν είχαμε μάτια παρά ο ένας για τον άλλον. Κρατιόμασταν χεράκι-χεράκι και ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Τι μεγάλο πράγμα είναι ο έρωτας όταν τον νιώθεις μέσα στα μύχια της ψυχής σου”.
Κώστας Ρηγόπουλος,
|Απόσπασμα από το βιβλίο του,
“Το παραμύθι της ζωής μου”|
