Η υφ. Μετανάστευσης και Ασύλου, Σέβη Βολουδάκη μίλησε στο Buongiorno για το έργο της, την ζωή με τρία παιδιά και την απώλεια του συζύγου της.
Αρχικά η κ. Βολουδάκη μίλησε για τις αρμοδιότητές της ως υφυπουργός Μετανάστευσης και για τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από το «ψυχρό» πρόσωπο της πολιτικής.
«Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς τα ασυνόδευτα ανήλικα, γυρίζω σπίτι στεναχωρημένη. Και ειδικά όταν αφορά στο συγκεκριμένο αντικείμενο, που είναι το δικό μου, δηλαδή στα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά. Είναι παιδιά που έρχονται εδώ χωρίς τους γονείς τους, είτε γιατί ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι μόνα τους, είτε γιατί κάτι έγινε στην πορεία ή στην διαδρομή. Από τους προκατόχους μου έχει ξεκινήσει μία πολύ σημαντική δουλειά: πήραν όλα τα παιδιά που ήταν μέχρι το 2019 σε συνθήκες όχι καλές στις Δομές και τώρα βρίσκονται σε Κέντρα Φιλοξενίας. Αυτά τα παιδιά μαθαίνουν ελληνικά, πηγαίνουν σχολείο και κάνουν δραστηριότητες. Όταν έγινε το χτύπημα στη Γάζα, μπήκε ένα αεροπλάνο και έφερε τραυματισμένα παιδιά, κα αυτό ήταν μια πρωτοβουλία του Κ. Μητσοτάκη σε συνεργασία με το υπ. Εξωτερικών. Τα πιο μικρά παιδιά μπαίνουν στο σύστημα αναδοχής και υιοθεσίας του υπ. Οικογένειας. Έχουμε περιπτώσεις αναδοχής», είπε αρχικά.
Για το «Women In Act» και τις γυναίκες πολιτικούς: «Πρέπει κάτι να κάνουμε να ενδυναμώσουμε νέες γυναίκες, να ασχολούνται με τα κοινά. Είμαστε πολύ λίγες γυναίκες στην πολιτική. Η πρώτη ερώτηση που άκουγα στην προεκλογική περίοδο ήταν πώς θα τα καταφέρω με τα παιδιά μου. Δηλαδή εγώ πάνω από όλα πρέπει να αποδείξω ότι θα είμαι καλή μαμά για να γίνω και καλή πολιτικός. Ένας άντρας πολιτικός δεν θα ερωτηθεί ποτέ γι΄αυτό. Όπως ένας άνδρας δεν θα σχολιαστεί ποτέ μετά από μία τηλεοπτική εμφάνιση ή ομιλία στη Βουλή, για το τι φορούσε ή αν τα μαλλιά του ήταν καλά. Πάντα το πρώτο που θα ακούσω θα είναι «τι ωραία που ήσουν σήμερα» και όχι «τι ωραία τα είπες», αυτό το ακούω δεύτερο».
Στην συνέχεια η κ. Βολουδάκη αναφέρθηκε στην απώλεια του συζύγου της και στην οικογένειά της.
«Ο Μανούσος ήταν για μένα το άλλο μου μισό. Δεν ήταν απλώς ο σύζυγός μου. Αισθάνθηκα σαν να έχασα ένα μέλος του σώματός μου. όταν μου έγινε η πρόταση από τον πρωθυπουργό για να ασχοληθώ με την πολιτική, σκεφτόμουν «τι δουλειά έχω εγώ». Τι με έπεισε; Πρώτον, ήθελα να συνεχίσω το έργο του και δεύτερον, ότι όλο αυτό θα συνεχιζόταν, επειδή ήμασταν «ένα». είναι σαν να ακούγεται η φωνή του. Μαζί με τα 3 παιδιά μου συναποφασίζουμε. Μου είπαν να το κάνω και να το κάνω καλά, όπως το έκανε ο μπαμπάς και όπως έχω συνηθίσει να δουλεύω. Απευθύνομαι στον σύζυγό μου, όχι με την έννοια της μεταφυσικής. Έχω τον σύζυγό μου στην καρδιά και στο μυαλό μου και πάρα πολλές φορές έχω το τι θα έκανε».
«Πέρασα όλα τα στάδια της απώλειας για μεγάλο διάστημα. Το «γιατί σε εμένα» δεν υπάρχει μέρα που να μην περνάει από το μυαλό μου, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου μου. αυτό που με κάνει να αισθάνομαι καλά είναι ότι, πιστεύω στον Θεό και πιστεύω ότι θα ξανανταμώσουμε με τον σύζυγό μου. αυτό από μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Τα παιδιά μου έχουν πάει τον ρόλο του προστάτη της μαμάς και της αδερφούλας τους. τους μαλώνω και δεν θέλω να το κάνουν γιατί τα παιδιά είναι παιδιά και πρέπει να έχουν την παιδική τους ηλικία και δεν χρειάζεται να παίρνουν ούτε βάρη που δεν τους αναλογούν, ούτε ρόλους που δεν είναι δικοί τους», τόνισε κλείνοντας.
