του Παντελή Καψή, δημοσιογράφου
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας, για να το πούμε κομψά, δεν είχαν τις καλύτερες των σχέσεων
Σε τέτοιο βαθμό που ο απερχόμενος τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ είχε αρνηθεί να υποδεχθεί τον αρχηγό του Σύριζα και νέο πρωθυπουργό στο Μαξίμου. Ήταν μια πρωτοφανής θεσμική απρέπεια η οποία ωστόσο λέει πολλά για τον παρορμητικό χαρακτήρα του Μεσσήνιου πολιτικού. Να όμως που οι δυο τους ακολουθούν σήμερα παράλληλες πορείες. Γιατί μπορεί να βρέθηκαν εκτός πρώτης γραμμής, οι φιλοδοξίες τους ωστόσο δεν τους αφήνουν σε ησυχία. Οι ομοιότητες έχουν ενδιαφέρον.
Η πρώτη είναι οι επιτροπές σοφών. Βρέθηκαν και οι δύο χωρίς κόμμα κι έτσι θεώρησαν ότι θα πρέπει να τους επανεισάγουν στο πολιτικό προσκήνιο προβεβλημένες προσωπικότητες. Πώς αλλιώς θα φανεί ότι υπηρετούν εθνική ανάγκη ότι δεν ενδιαφέρονται απλώς για μια ρεβάνς από την ιστορία;
Η δεύτερη έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και οι δύο προσέρχονται με φορτωμένα μπαγκάζια, τους βαραίνει το παρελθόν τους. Δεν είναι πρωτάρηδες. Έτσι το πρώτο μέλημα τους μοιάζει να είναι το να ξαναγράψουν την ιστορία. Την αρχή έκανε ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος με τις δημόσιες εμφανίσεις του προσπαθεί να μας πείσει ότι έσωσε τη χώρα, ότι δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε και για το τρίτο μνημόνιο. Το οποίο κόντεψε να μας πει ότι ήταν τόσο καλό που χάρη σ αυτό βγήκε η χώρα από τα μνημόνια. Πάει η εποχή που ο ίδιος ομολογούσε πως είχαν και είχε «αυταπάτες».
Την ίδια γραμμή υιοθετεί σήμερα και ο Αντώνης Σαμαράς για το δικό του μνημόνιο. Κι αυτός ξέχασε το δικό του «ουδείς αναμάρτητος». Τα Ζάππεια, ισχυρίζεται, δεν ήταν το απόγειο του λαϊκισμού. Αντιθέτως αποτελούσαν μια κριτική του πρώτου μνημονίου η οποία δικαιώθηκε και οδήγησε στο δεύτερο μνημόνιο το οποίο, αν δεν ήταν ο Σύριζα, θα έβγαζε πολύ νωρίτερα τη χώρα από τα μνημόνια. Περίπου διεκδίκησε και την πατρότητα του κουρέματος του χρέους. Για το οποίο ένας στοιχειωδώς ενήμερος δημοσιογράφος θα του θύμιζε ότι αποφασίστηκε το καλοκαίρι του 2011 επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου και υλοποιήθηκε το 2012 με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο και υπουργό εθνικής οικονομίας τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Ο ίδιος δημοσιογράφος θα του θύμιζε ακόμα ότι τότε οι Γερμανοί και η Μέρκελ, προκειμένου να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για το χρέος, τον είχαν πιέσει άγρια προκειμένου να υπογράψει επιστολή δέσμευσης χωρίς την οποία δεν θα εκταμιευόταν η έκτη δόση. Έτσι μπήκε στο ράφι η αντιμνημονιακή στρατηγική της ΝΔ η οποία ωστόσο είχε κοστίσει ακριβά στη χώρα. Διότι πάντα ο ίδιος δημοσιογράφος θα μπορούσε να του υπενθυμίσει τον διαμετρικά αντίθετο τρόπο με τον οποίο η Πορτογαλία για παράδειγμα βγήκε από τα μνημόνια: πολύ πιο γρήγορα χάρη στο κλίμα συναίνεσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρθηκε και στην πτώση της κυβέρνησης του. Την απέδωσε ουσιαστικά στην Μέρκελ με την οποία επίσης δεν είχε καλές σχέσεις. Λησμόνησε να πει ότι είχε προηγηθεί η στροφή της τότε κυβέρνησης καθώς δεν άντεχε να προχωρήσει στην υλοποίηση των μνημονιακών υποχρεώσεων. Το είχε σηματοδοτήσει μάλιστα και με τον ανάλογο μετασχηματισμό βάζοντας στην κυβέρνηση στελέχη με ροπή στον λαϊκισμό. Ειδικά για τις σχέσεις με τους γερμανούς χριστιανοδημοκράτες και την Μέρκελ οι παλαιότεροι θα θυμούνται τι του καταλόγιζαν. Εμείς, έλεγαν, παίζουμε το πολιτικό μας μέλλον για να ψηφιστούν τα πακέτα βοήθειας προς την Ελλάδα και οι ομοϊδεάτες μας, δηλαδή η ΝΔ, τα καταψηφίζει. Δεν του έτρεφαν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και σεβασμό ως ηγέτη.
Υπήρχαν πολλά σημεία της συνέντευξης του Αντώνη Σαμαρά τα οποία εμπεριείχαν ανακρίβειες. Από τα πιο χτυπητά ο ισχυρισμός του ότι η κυβέρνηση δεν τολμά να προχωρήσει στην πόντιση του ηλεκτρικού καλωδίου ακόμα και σε περιοχές όπου υπάρχει διακηρυγμένη ελληνική ΑΟΖ. Ξέχασε να πει ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν γίνεται μονομερώς, προϋποθέτει συμφωνία με τα γειτονικά κράτη δηλαδή την Τουρκία. Αυτός ήταν και ο λόγος που στην εξωτερική πολιτική όσο ήταν κυβέρνηση δεν πραγματοποίησε το παραμικρό από όσα μεγαλόστομα υποστήριζε προεκλογικά.
Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, συνέβαλε και αυτός στη σωτηρία της χώρας. Η κυβέρνηση του κράτησε την Ελλάδα στο ευρώ σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Είναι κρίμα σήμερα να επιστρέφει στον προμνημιονιακό του εαυτό. Όπως φυσικά είναι κρίμα να το κάνει με μια συνέντευξη χωρίς τον παραμικρό δημοσιογραφικό αντίλογο.
