Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Θέματα που βρίσκουν για να τρώγονται τα κόμματα, προκαλούν γέλωτα, αν και στην ουσία είναι για κλάματα. Κι αυτό, γιατί ενώ οι πολίτες περιμένουν από αυτούς που εκλέγουν να τους εκπροσωπήσουν, τόσο στην άσκηση της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας, εκείνοι περί άλλα τυρβάζουν, αρνούμενοι να δουν πέρα από την μύτη τους.
Πεδίον δόξης λαμπρό βρήκε ο δήμαρχος της Αθήνας, που δεν ασχολείται με τα όσα οφείλει να πράξει, που ξεκινούν από την καθαριότητα της πόλης, και φτάνουν στις χίλιες μύριες παρανομίες, τραπεζοκαθίσματα καταλήψεις πεζοδρομίων κλπ. Όλα αυτά τα αφήνει να περνούν κάτω από τα ραντάρ των δημοτικών αρχών.
Μετά την πρόσφατη μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων, για τον Άγνωστο Στρατιώτη, από τον Δήμο στο υπουργείο Άμυνας, ο κ. Δούκας εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, ανακοίνωσε ότι, θα καταφύγει στην δικαιοσύνη με το αιτιολογικό ότι παραβιάζεται το άρθρο 102 του Συντάγματος, που αναφέρεται στις αρμοδιότητες των Δημοτικών Αρχόντων.
Αυτό που δεν μας πληροφορεί ο κ. Δήμαρχος είναι γιατί δεν άσκησε εδώ και μήνες τις αρμοδιότητές του, προκειμένου το ενωτικό αυτό μνημείο, που οφείλουν να σέβονται όλοι οι Έλληνες να μην μετατραπεί σε τσαντίρ μαχαλά.
Διαμαρτύρεται τώρα, γιατί του αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα του καθαρισμού την οποίο αποποιήθηκε, προκειμένου να πάρει κι αυτός μέρος στο πολιτικό παιχνίδι, μιας και το βλέμμα του είναι στραμμένο στην καρέκλα της Χαριλάου Τρικούπη.
Όλα αυτά τα ευτράπελα συμβαίνουν ανάμεσα στον τοπικό άρχοντα και στην κεντρική διοίκηση, την ώρα που γύρω μας εξελίσσονται πολλά και σοβαρά γεγονότα. Από την ανάληψη από την Ghevron της διεξαγωγής έρευνας για την εξεύρεση υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης, μέχρι τον veto που έθεσε η Ελλάδα στην συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα safe.
Τα δύο αυτά γεγονότα είναι μεγάλης αξίας για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, μιας και στριμώχνουν την Άγκυρα, τόσο σε ότι αφορά το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο, όσο και στο μπλοκάρισμα της συμμετοχής της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα αμυντικών δαπανών safe, που στερούν από την γειτονική μας χώρα έσοδα πολλών δισεκατομμυρίων.
Οι όροι της Αθήνας προκειμένου να μην διατυπώσει επιφυλάξεις είναι δύο. Ο ένας να άρει το casus belli (αιτία πολέμου) η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας, αν η τελευταία ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, που απορρέουν από το Δίκαιο της Θάλασσας και οι οποίες αφορούν την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της, από τα 6 μίλια που είναι σήμερα, στα 12 μίλια.
Ο δεύτερος αφορά τις λεγόμενες γκρίζες ζώνες, που επικαλείται η Άγκυρα προκειμένου να αμφισβητήσει την κυριαρχία εκατό είκοσι και πλέον νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο πέλαγος. Οι αμφισβητήσεις αυτές προέκυψαν μετά τα Ίμια το 1996. Οι Τούρκοι με την βοήθεια των Αμερικανών, που δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν έναν σημαντικό σύμμαχο τους, πίεσαν να βρεθεί μια λύση σε βάρος της Ελλάδας.
Ήταν η γνωστή ρήση του Χόλμπρουκ, που είχε αναμειχθεί ενεργά σε αυτή την διένεξη, και περιλάμβανε τρία όχι, σε σημαίες, σε στρατό και σε πλοία, γύρω και πάνω στις δυο βραχονησίδες των Ιμίων.
Βεβαίως ακολούθησε και η συμφωνία της Μαδρίτης, με την οποία αναγνωρίζεται από ελληνικής πλευράς, η ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, που κι αυτή ήρθε να ανοίξει την όρεξη της Άγκυρας, που πρόσφατα πήρε και συγκεκριμένη μορφή, αυτή της λεγόμενης ‘γαλάζιας πατρίδας’.
Βλέπουμε ότι η Τουρκία μέσω Ευρώπης και Ghevron, που έμμεσα εμπλέκουν και την Ουάσιγκτον, διπλωματικά να στριμώχνεται. Η μέχρι χθες άκαμπτη γραμμή της Άγκυρας, στις εκτός νομιμότητας διεκδικήσεις της, δείχνει να γίνεται διαλλακτικότερη. Δια του ΥΠΕΞ Φιντάν ακούσαμε για πρώτη φορά το, ελάτε να τα βρούμε ανάμεσα στα 12 μίλα που λέτε εσείς και τα 6 που λέμε εμείς.
Παράλληλα οι εύστοχες παραγγελίες οπλικών συστημάτων από την Αθήνα, θωρακίζουν σε αέρα και θάλασσα την Ελλάδα απέναντι στην αναθεωρητική Τουρκία του Ερντογάν.
Σε μια περιοχή, που έχει από την μια την αστάθεια της Μέσης Ανατολής, παρά την επιτευχθείσα εκεχειρία στη Γάζα και από την άλλη τον πόλεμο στην Ουκρανία, που σύντομα κλείνει τα τέσσερα χρόνια αδιάλειπτων μαχών σε έδαφος, αέρα και θάλασσα, η αμυντική, αλλά και η διπλωματική θωράκιση της χώρας αποτελούν ένα σημαντικό ανάχωμα στις αναθεωρητικές βλέψεις της Τουρκίας.
Με αυτά τα δεδομένα μπορεί κανείς να δει την μεγάλη εικόνα και να παραμερίσει την μικρή, που διχάζει και με την τοξικότητα που την εμποτίζουν μικρά κόμματα, που επιδιώκουν να επιβιώσουν την πολιτική σκηνή της χώρας.
Είναι καιρός και οι πολίτες, που έχουν την δυνατότητα της πληθώρας πληροφόρησης στις μέρες μας, να σκεφθούν με ψυχραιμία και να αποβάλουν κάθε μορφής φανατισμό και πικρία, που διχάζουν με τον λαϊκισμό τους και να επιβάλλουν στα κόμματα την αλλαγή ρότας. Να δουν τα μεγάλα και όχι τα μικρά, που διχάζουν και δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη με υπέρμετρη τοξικότητα…
