Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, πρώην υπουργού
Δύο ειδησεογραφικά σημειώματα με συγκλόνισαν την περασμένη εβδομάδα. Το ένα είχε σχέση με την ασυδοσία που επικρατεί στο σημερινό Λονδίνο του Δημάρχου Σαντίκ Κχάν από την συμπεριφορά και ατιμωρησία των Τουρκικών συμμοριών στο Τότεναμ, και το άλλο με τον ολοκληρωτικό εξοβελισμό της αξιοκρατίας από το πρόγραμμα του μουσουλμάνου υποψήφιου Δημάρχου της Νέας Υόρκης, Ζοράν Μαμντανί. Και στις δύο περιπτώσεις δύο μουσουλμάνοι πολιτικοί ηγέτες εισάγουν στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού τακτικές και νοοτροπίες περιθωριακών και τριτοκοσμικών κοινωνιών.
Στην περίπτωση του Λονδίνου η τάξη που έχει επιβάλει ο μουσουλμάνος, Πακιστανικής καταγωγής, Δήμαρχος αφήνει εντελώς ασύδοτες τις διάφορες συμμορίες, κυρίως τουρκικής καταγωγής εγκληματιών, που διακινούν ναρκωτικά και βίαια εξοντώσουν αλλήλους. Είναι προκλητικό πως σε μιά πόλη γεμάτη κάμερες επιβάλλονται αυστηρές ποινές σε κάθε απλό πολίτη παραβάτη, ενώ παραμένουν ανενόχλητες οι τουρκικές συμμορίες και η πραγματικά ασύδοτη βία στους δρόμους.
Ιδιαίτερα στο σταθμό του τραίνου στο Φίνσμπερυ Παρκ, σχεδόν δίπλα στο γνωστό τέμενος, αλωνίζουν ανενόχλητες, συμμορίες μασκοφόρων που ληστεύουν νέα παιδιά κι επιτίθενται με εγκληματική μανία εναντίον τους. Δίχως πάλι η αστυνομία να παρεμβαίνει για πάταξη των εγκληματικών τους πράξεων. Η κατάσταση στο Λονδίνο του Σαντίκ Κχάν, επιβεβαιώνει τις αποκαλυπτικές περιγραφές μιάς δυστοπικής πραγματικότητας του πετυχημένου συγγραφέα Ραχίμ Κασσάμ στο “No Go Zones” (Απρόσητες Ζώνες) που αφορά πολλές αγγλικές πόλεις και περιοχές πνιγμένος στο μουσουλμανικού μίσουςρατσιστικό χάος.
Άλλο δείγμα τραγική παρακμής είναι η δήλωση του υποψήφιου Δημάρχου της Νέας Υόρκης πως η πολιτική του στρέφεται εναντίον κάθε αρχής αξιοκρατίας στην πόλη που σκοπεύει να διοικήσει! Σκοπεύει, όπως δηλώνει, να καταργήσει σταδιακά κάθε πρόγραμμα βοήθειας και προώθησης των ταλαντούχων και ταλαντούχων μαθητών στα σχολεία της Νέας Υόρκης. Επειδή, όπως ισχυρίζεται τέτοια προγράμματα εντείνουν τις διαφορές και ενισχύουν την ανισότητα ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα.
Αυτό βασικα σημαίνει πως η επιδίωξη της ισότητας οδηγεί στην απόλυτη ομοιογένεια που απο τα πράγματα σημαίνει εξίσωση στην μετριότητα. Δυστυχώς, η αποτυχία των μέτρων μαθητών δεν οφείλεται στην επιτυχία των ταλαντούχων. Όπως και στον αθλητισμό είναι λάθος η εγκατάλειψη αυτών που διακρίνονται επειδή δεν μπορούν όλοι να γίνουν πρωταθλητές έτσι και στην παιδεία η αδιαφορία για τους ταλαντούχους δεν οδηγεί σε επιτυχία τους μέτριους. Κατεβάζει απλά το επίπεδο όλων οδηγώντας το σύνολο της κοινωνίας στην μετριότητα και τα αδιέξοδα.
Εξαιρετικά πετυχημένο σχετικά με το θέμα, είναι το βιβλίο του Βασίλη Ν. Μίχου, “Ευρώπη Restart: Προκλήσεις και Προοπτικές μιάς κουρασμένης Ηπείρου”, (Αρμός, 2025). Με αναφορές αποκλειστικά στις τύχες της γηραιάς ηπείρου, ο συγγραφέας περιγράφει την παρακμή στην οποία έχει ήδη αυτή οδηγηθεί λόγω εγκατάλειψης της ανταγωνιστής της παιδείας και κυριαρχίας της κοινωνικής αδράνειας που έχει επιβληθεί από την woke κουλτούρα και τις παραδοσιακές συνήθειες των μεγάλων μουσουλμανικών μεταναστευτικών ρευμάτων. Η Ευρώπη έχει εγκαταλείψει έτσι τις ρίζες της και οδηγείται σε ένα κόσμο γι’ αυτήν πρωτόγνωρο και δίχως αύριο.
Ο Σαντόκ Κχάν και ο Ζοράν Μαμντανί απεικονίζουν και οι δύο το είδος των ηγετών που μας επιφυλάσσει το μέλλον – και που μόνοι μας κατασκευάζουμε.
