του Αντώνη Δ. Σκιαθά
Κόρη και συ της ωραίας Ελένης
μητέρα του ακραίου έαρος
στην έφηβη σάρκα των επαναστατριών.
Γόνος
των πρέπει και των μη
ισορροπείς παντοτινά πλέον,
στα χρονικά των θέλω σου,
μ’ αντρειωμένα τραγούδια
για μνήμες μίας εποχής τσαλακωμένης
που άλλοτε υμνεί την αρμονία στο ηλιοχάραγμα
και άλλοτε τον επιτάφιο στην κοίμηση της Θεοτόκου.
Και έπειτα
εκείνος ο Αύγουστος μας έμαθε πως οι βροχές δεν έχουν αξία καθώς πυρώνει ο ήλιος στο πηγάδι.
Άθικτος και αυτός ο κωπηλάτης στον ποταμό που όλοι και όλες αναγνωρίζουμε ως διαδρομή οικεία.
Για μια μέρα είτε ως ιδιοκτήτης του ποταμού , είτε ως επιβάτης, είτε ως ταξιδιώτης τόλμησε, ναι αυτός τόλμησε την ψευδαίσθηση του αιωνίου θανάτου να πνίξει κατακαλόκαιρο, σε ακανόνιστα σχήματα ζωής και ηδονές πεπερασμένες.
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Την ώρα που Χαράζει.
Ο Αύγουστος και πάλι στο τέλος του.
Στη φωτογραφία :
Ο αποχαιρετισμός του τρανού μήνα του θέρους από κολυμβήτρια σε Ελληνικό πέλαγος.
