Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης προχωρά με σταθερά βήματα, επιλέγοντας κυρίως την κωμωδία, ενώ τα δείγματα που έχει δώσει στο δράμα, αφήνουν χώρο για να επανέλθει.
Γεννήθηκε στη Ζυρίχη, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεσολόγγι, τα εφηβικά στην Πάτρα. Στην Αθήνα ήρθε για να σπουδάσει θέατρο. Και τα κατάφερε, πολύ γρήγορα και πολύ καλά στη σκηνή, τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Εχει μια 12χρονη κόρη, την Εύα. Σήμερα κλείνει τα 44.
«Γεννήθηκα στη Ζυρίχη. Μετά τα πρώτα μου γενέθλια φύγαμε απ’την Ελβετία και ήρθαμε στην Ελλάδα. Οι γονείς μου χώρισαν. Έμεινα στα Ρέτσινα Μεσολογγίου μέχρι την Γ’Δημοτικού. Υστερα πήγα στην Πάτρα -εκεί τελείωσα το λύκειο. Μετά ήρθα στην Αθήνα.
»Στην Ελβετία έχω πάει μόνο ως επισκέπτης. Έχω πολλούς συγγενείς. Οι γονείς μου δούλευαν εκεί, μετανάστες. Ηταν οι εποχές που πήγαινε ένας απ’το χωριό και τραβούσε όλο το χωριό. Συνήθως πήγαιναν στο Βέλγιο ή στη Γερμανία. Σ’εμάς πήγε μια θεία μου στη Ζυρίχη -μια γυναίκα εκείνη την εποχή, και τράβηξε όλους τους συγγενείς στην Ελβετία. Εχω θείους, θείες, ξαδέρφια, ξαδέρφες…
»Οι περισσότερες παιδικές αναμνήσεις είναι απ’το χωριό, ειδικά του πατέρα μου, γιατί ήταν παραθαλάσσιο, Ρέτσινα Μεσολογγίου. Της μάνας μου ήταν σε βουνό, Κρυονέρι Μεσολογγίου. Οπότε συνδύαζα και τα δύο. Κάθε Σαββατοκύριακο ή κάθε δέκα πέντε πήγαινα στον πατέρα μου, ερχόταν και ο αδερφός μου συχνά. Ολα μου τα καλοκαίρια ήταν παραθαλάσσια, οπότε όλες μου οι εμπειρίες ήταν εκεί.
»Ωραίες αναμνήσεις, αθώα χρόνια χωρίς καμία ευθύνη, χωρίς να χρειάζεται να δουλέψεις, να κοιτάς το ρολόι ή να βάλεις ξυπνητήρι. Ανέμελα πράγματα που καλώς υπάρχουν μέχρι μια ηλικία, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις έτσι. Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια.
»Η Πάτρα στην αρχή ήταν ένα σοκ για μένα γιατί ως τότε ήμουν σ’ένα σχολείο με δώδεκα παιδιά, όλο το δημοτικό. Κάναμε μάθημα όλοι μαζί -μονοθέσιο. Κι επειδή έζησα σε χωριό, ενώ είμαι 44 χρόνων είναι σαν να έζησα είκοσι-τριάντα χρόνια πιο πίσω. Είχαμε ξύλινα, ενιαία, θρανία, κάθε Παρασκευή περιμέναμε να δούμε slides ή μας έστελναν απ’το υπουργείο μήλα και τέτοια για να τρώμε και πολλές φορές μας φτιάχνανε τραχανά… Ηταν λίγο σκληροπυρηνικά αλλά εμένα μου φαινόταν φυσιολογικό γιατί αυτό ζούσα.
»Οταν λοιπόν ξαφνικά μπήκα σ’ένα τμήμα με 25 παιδιά, στην Πάτρα, ήταν λίγο παράξενο. Αλλά είμαι απ’τα άτομα που προσαρμόζονται εύκολα, οπότε προσαρμόστηκα.
»Με το θέατρο δεν είχα καμία σχέση. Όλα ξεκίνησαν επειδή ήθελα να κάνω κοπάνα απ’το σχολείο. Οταν ήμουν στη Β’ Γυμνασίου έμαθα ότι γίνεται οντισιόν για μια θεατρική παράσταση της Γ’ Γυμνασίου. Πήγα και μου δώσανε τον πρώτο ρόλο, τον πρωταγωνιστικό. Χάρηκα πάρα πολύ. Κάναμε πρόβες -κάπου έχω και το DVD κι όταν το βλέπω καταλαβαίνω ότι και η παράσταση κι εγώ ήμασταν χάλια… Αλλά ήταν γλυκό κι όλη η διαδικασία μ’άρεσε. Μετά το έθαψα λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Οταν ήρθε η ώρα να συμπληρώσουμε τα μηχανογραφικά για να δούμε τι θα κάνουμε στη ζωή μας, εγώ αποφάσισα να μη το συμπληρώσω καν και να πάω στην Αθήνα: Να γραφτώ σε μια δραματική σχολή, για να δω αν μπορώ ν’ασχοληθώ μ’αυτό.
»Οι γονείς μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το θέατρο. Υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν ήμουν ιδιαίτερα άστατο παιδί -είχα κάνει βέβαια τις βλακείες μου, αλλά όχι κάτι για το οποίο δεν θα μπορούσαν να μ’εμπιστευτούν. Δεν τους είχα δημιουργήσει προβλήματα. Ενιωθαν μια ασφάλεια. Βέβαια, φαντάζομαι, ότι θα είχανε και μια φοβία, μια ανησυχία, γιατί για εκείνους ήταν κάτι το άγνωστο -όπως και για μένα.
»Εδωσα εξετάσεις την πρώτη χρονιά στο υπουργείο αλλά δεν πέρασα και καλώς δεν πέρασα, γιατί είχα διαβάσει τις τελευταίες μέρες. Αλλά και τη δεύτερη φορά, τις τελευταίες μέρες διάβασα, αλλά ήμουνα πολύ πιο έτοιμος γιατί είχα παρακολουθήσει ως ακροατής, ένα χρόνο, μια σχολή. Δεν έδωσα ποτέ απολυτήριες εξετάσεις γιατί τσακώθηκα κι έφυγα απ’την σχολή. Ταυτόχρονα όμως, στον πρώτο χρόνο της έκανα το “Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή” και έπαιζα στο “Περιμένοντας τον Γκοντό”, στο θέατρο.
»Πώς προέκυψαν; Για την σειρά είχα πάει σε κάστινγκ -πάρα πολλά παιδιά. Με πήρανε τότε για το “Δέκα λεπτά κήρυγμα” αλλά τελικά, μέσα σ’ένα βράδυ μου είπαν ότι σε θέλει ο Ρήγας στο “Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή”. Δεν ήξερα βέβαια ούτε ποιος είναι ο Αλέξανδρος Ρήγας ούτε τίποτα. Είπα μόνο “πείτε μου που πρέπει να πάω” και πήγα…
»Είχα τον Δημήτρη Πιατά καθηγητή στη Σχολή και ενώ είχε φωνάξει κάποια παιδιά για οντισιόν για τον “Γκοντό”, εμένα δεν με είχε φωνάξει. Τότε ήταν να πάω να τον δω στο “Λα Νόνα” που έπαιζε με τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Αλλά επειδή δεν ήξερα που ήταν το θέατρο και επιπλέον μ’έστησε μια κοπέλα που θα πηγαίναμε μαζί, βρέθηκα στο θέατρο μια-μιάμιση ώρα πριν την παράσταση. Και ξαφνικά, όπως ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά για την οντισιόν ανάμεσα και κάποιοι συμφοιτητές μου, βγαίνει ο Τζούμας και λέει “εσύ, εσύ και εσύ, αφήστε βιογραφικό, οι υπόλοιποι ευχαριστούμε πολύ”. Κι έτσι με κράτησαν για τον “Γκοντό”. Τρελό σχολείο για μένα γιατί έκανα και υποβολείο ταυτόχρονα -έκανα το παιδί που βγαίνει σε δύο σημεία του έργου, κάτι πολύ μικρό αλλά για μένα τεράστιο. Ημουν μόλις στον πρώτο χρόνο της σχολής, ταυτόχρονα είχα και σίριαλ.
»Εχω την εντύπωση ότι πρώτα έρχεται η τύχη, το να είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, όχι ο καλύτερος, ο κατάλληλος. Από κει και πέρα, νομίζω ότι όλα γίνονται αλυσιδωτά και η μια δουλειά φέρνει την άλλη. Για μένα η μεγαλύτερη επιτυχία μου είναι ότι σπάνια έχω δουλέψει μια φορά με κάποιον -συνήθως δουλεύω και δύο και τρεις, ή ακόμα περισσότερες. Για να με θέλει κάποιος να ξαναδουλέψουμε παρέα σημαίνει ότι κάτι καλό βρίσκει σε εμένα. Είναι το υποκριτικό μου ταλέντο, η φάτσα μου, η συμπεριφορά μου, ένας συνδυασμός; Εμένα με ικανοποιεί, με κάνει να νιώθω ωραία.
»Τώρα που κάνω και μόνος μου παραγωγές, προτιμώ να έχω έναν “μέτριο” ηθοποιό, αλλά να είναι πολύ εργατικός, να τον ενδιαφέρει και τον απασχολεί αυτό που κάνει, να ιδρώνει τη φανέλα, παρά να’χει ένα σούπερ-ντούπερ ταλέντο το οποίο θα σου βγάλει την πίστη και θα φέρει και πρόβλημα στο σύνολο. Γιατί για μένα το θέατρο, όπως η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, δεν έχει να κάνει μ’ένα άτομο, αλλά καθαρά με μια ομάδα.
»Ο,τι δεν έχω στη ζωή μου το έχω στα επαγγελματικά μου. Στα επαγγελματικά μου είμαι οργανωτικός, έχω απίστευτη πειθαρχία, δύσκολα θα κουραστώ. Στη ζωή μου αν με βάλεις να περπατήσω 100 μέτρα θα σου πω “βαριέμαι”. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω. Μάλλον για να ισορροπεί ολόκληρος ο οργανισμός. Εχουν υπάρξει χρονιές που έκανα ραδιόφωνο, θέατρο, σίριαλ και ταυτόχρονα εμφανιζόμουν στο “Shamon”, με τη Βασιλική Ανδρίτσου, επτά στα επτά δηλαδή, φουλ, και δεν καταλάβαινα τίποτα. Και υπάρχουν στιγμές που βαριέμαι να πάω στο σούπερ-μάρκετ.
»Γι’αυτό και μ’αρέσει το ψάρεμα, γιατί είναι το ακριβώς αντίθετο απ’τους ρυθμούς που ζούμε. Το έμαθα απ’τον πατέρα μου, από τότε που με θυμάμαι. Είναι το ασφαλές μέρος μου. Όταν μπαίνω στο μικρό σκαφάκι που έχω και πάω για ψάρεμα μ’ένα φιλαράκι, είναι για μένα το ιδανικό. Συχνά δεν ξέρεις πότε είσαι ευτυχισμένος στη ζωή. Εκεί είμαι σίγουρος ότι νιώθω ευτυχία, κάθε φορά.
