Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Με τον αέρα του νικητή εμφανίστηκε στη Χάγη ο Τραμπ την επομένη της κατάπαυσης πυρός, ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν. Επέβαλε τους όρους, που ανάμεσα στ άλλα ήταν μικρά κείμενα, γιατί βαριέται να διαβάζει και μικρή διάρκεια της συνόδου των 32 του ΝΑΤΟ γιατί δεν αντέχει να ακούει ατέρμονες συζητήσεις.
Οι ευρωπαίοι από την πλευρά τους, σαν άτακτα παιδιά, άκουσαν τα εξ αμάξης από το νέο παγκόσμιο αυτοκράτορα, τον daddy κατά Ρούτερ, που έκανε το show του, όχι μόνο εντός των τειχών της συνόδου, αλλά και εκτός αυτής, στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που ακολούθησε, μιλώντας με ανοίκειο τρόπο απέναντι σε δημοσιογράφους.
Από την ρεπόρτερ ισπανικού μέσου, που την κατσάδιασε επειδή ο Σάντσερ, δεν συμφώνησε να ανεβάσει τον πήχη των αμυντικών δαπανών στο 5%, μέχρι την δημοσιογράφο του CNN που την κατσάδιασε λέγοντας ότι το κανάλι της λέει ψέματα.
Ο Τραμπ έκανε επίδειξη ισχύος στη Χάγη και παράλληλα είδε την συνέντευξη που ακολούθησε, σαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσει σε παγκόσμιο επίπεδο το ποιος είναι, και πως θα πορευθεί στο μέλλον.
Οι ευρωπαίοι από την πλευρά τους άκουσαν και υποτάχθηκαν πλήρως στα κελεύσματα του πρώην σερίφη και νυν αυτοκράτορα, που με ασαφείς εσκεμμένα τοποθετήσεις, άφησε ανοιχτό το θέμα της συμμόρφωσης προς το άρθρο 5 του κανονισμού της συμμαχίας, που προβλέπει αλληλεγγύη, σε περίπτωση που ένα μέλος της συμμαχίας υποστεί επίθεση σε βάρος του.
Έριξε το βάρος στα επιμέρους κράτη της Ευρώπης, και όχι στο συλλογικό όργανο αυτό της Ε.Ε., που επιδεικτικά αγνοεί, προτιμώντας να μιλάει με ηγέτες και όχι με οντότητες, όπως αυτή της Ε.Ε.
Τα πήρε όλα κι έφυγε, που λέει και κάποιο λαϊκό άσμα στην σύντομη παραμονή του στη Χάγη, όπου φιλοξενήθηκε στο παλάτι και όχι σε κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο.
Έγινε και η πολυπόθητη για τον Ερντογάν επαφή με τον πλανητάρχη, που την χρησιμοποίησε για να κάνει δηλώσεις στενής επαφής, ενώ από την πλευρά της Ουάσιγκτον δεν βγήκε καμιά ανακοίνωση, για το περιεχόμενο της συνάντησης των σαράντα λεπτών.
Την ίδια ώρα που όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν στη Χάγη, στην Κωνσταντινούπολη συναντήθηκαν οι εταιρείες πετρελαίου Τουρκίας και Λιβύης, και υπέγραψαν συμφωνία συνεργασίας για έρευνες, εντός της μέσης γραμμής, για εξόρυξη υδρογονανθράκων.
Ως εδώ το θέμα δεν δημιουργεί άμεσα κανένα πρόβλημα στην Αθήνα. Όμως στο βάθος της αίθουσας των υπογραφών υπήρχε ένας χάρτης, που παρουσίαζε την ΑΟΖ Τουρκία και Λιβύης με βάση το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.
Αυτό δημιουργεί εύλογα ερωτήματα μιας και η Άγκυρα δεν κάνει τίποτα τυχαία. Τι να σημαίνει άραγε η ανάρτηση στην αίθουσα αυτού του χάρτη; Μήπως μελλοντικές έρευνες και πέραν της μέσης γραμμής;
Αξίζει να σημειωθεί ότι την άλλη ημέρα τα κατευθυνόμενα από το σαράι ΜΜΕ παρουσίασαν τον χάρτη του παράνομου τουρκο-λιβυκού και όχι αυτόν που παρουσιάζει τα πέραν της μέσης γραμμής θαλάσσια τεμάχια.
Η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, κατά πάγια τακτική, επικαλούμενη το Δίκαιο της Θάλασσας, επιδιώκει συνομιλίες, που αν δεν οδηγήσουν σε διμερή συμφωνία, να προχωρήσουν τα δύο μέρη σε σύναψη συνυποσχετικού, προς επίλυση της διαφοράς, από το δικαστήριο της Χάγης.
Κάτι που έκανε ήδη η Λιβύη στο παρελθόν με την Μάλτα και την Ιταλία. Στην περίπτωση της Ελλάδας έρχεται η Τουρκία και εμποδίζει όμορες χώρες με την Ελλάδα, όπως κάνει και με την Αλβανία, να προσφύγουν στο δικαστήριο της Χάγης.
Το δεδικασμένο θα επηρεάσει σημαντικά και καθοριστικά τις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Α. Μεσόγειο. Γι αυτό και η Άγκυρα αποφεύγει τη Χάγη, όπως ο διάολος το λιβάνι.
Εξάλλου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε συμφωνήσει με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ το 1975, στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ, να προσφύγουν Ελλάδα και Τουρκία στη Χάγη. Η Τουρκία πριν αλέκτορα φωνήσαι, υπαναχώρησε, αρνούμενη να υπογράψει το συνυποσχετικό.
Είναι προφανές ότι η Άγκυρα πιέζει την Ελλάδα να δεχθεί να υποχωρήσει από τα όσα ο Διεθνής Νόμος προβλέπει, με πιέσεις άλλοτε διπλωματικές και άλλοτε με την προβολή ισχύος των όπλων, προκειμένου η Αθήνα να δεχθεί τις παράλογες αξιώσεις της γειτονικής χώρας.
Σε αυτό το σκληρό πόκερ, που παίζεται στη διεθνή σκακιέρα και με δεδομένη πια την αναθεωρητική πολιτική Μόσχας και Ουάσιγκτον, η Άγκυρα νιώθει να βρήκε ήδη σημαντικούς εταίρους, προκειμένου να προχωρήσει σε ανάλογη πολιτική, σε βάρος της Ελλάδας.
Σε αυτό το διεθνές ανατρεπτικό σκηνικό, καλείται η Αθήνα να κινηθεί και να ελιχθεί, προκειμένου να επιβιώσει, αποφεύγοντας την απευθείας σύγκρουση, με τον προκλητικό και νταή γείτονά της, που ψοφάει για καυγά. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, που λένε και οι θρησκευόμενοι…
