του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, που θα έλεγε και ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος.
Στην Ελλάδα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και το πελατειακό κράτος που ήρθε πιο δυσώδες από ποτέ στην επιφάνεια, δεν απειλεί απλά να «ανατινάξει» την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και να στοιχίσει πολύ ακριβά και στις τσέπες όλων των Ελλήνων. Τα θηριώδη πρόστιμα που επιβλήθηκαν από την ΕΕ και ενδεχομένως και τα άλλα που έρχονται, είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Δακτυλοδεικτούμενη για άλλη μια φορά η χώρα μας στην Ευρώπη, δυσκολεύεται πλέον να πείσει τους εταίρους, ακόμη και για τα δίκια μας.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε για παράδειγμα στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ να πείσει τους υπόλοιπους 26 εταίρους μας να επαναληφθεί στα συμπεράσματα η παλαιότερη καταδίκη του παράνομου τουρκολυβικού μνημονίου. Ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε να υπάρξει μια αναφορά, αλλά όχι ακριβώς αυτό που ζητούσε η Ελλάδα.
Και την ίδια ώρα, το τουρκολυβικό μνημόνιο εξελίσσεται σε αντικείμενο σφοδρής ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης, με τον υπουργό Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη να επιτίθεται στον συνάδελφό του της Αμυνας, Νίκο Δένδια, ο οποίος του απαντά-μέσω κύκλων- με σαφώς απαξιωτικό τρόπο.
Δυστοπικό περιβάλλον
Και όλα αυτά σε ένα δυστοπικό Ευρωπαϊκό περιβάλλον, όπου η Γηραιά ήπειρος δέχεται την μια κλωτσιά μετά την άλλη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ υποχρέωσε τα ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ έως το 2035-κάτι που θα έχει αναμφίβολα σημαντικές συνέπειες στη ζωή των Ευρωπαίων πολιτών.
Στην πραγματικότητα ,είναι πολύ πιθανό η εφαρμογή αυτής της δέσμευσης να αποβεί εις βάρος άλλων δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προορίζονται για την κοινωνική πρόνοια-σε πραγματικούς και όχι σε ονομαστικούς όρους.
Ουσιαστικά, θα καταλήξουμε να «δωρίζουμε» την όποια αύξηση του ΑΕΠ στην πολεμική βιομηχανία.
Η δεύτερη «κλωτσιά»
Η δεύτερη «κλωτσιά» που έρχεται, αφορά τους πρόσθετους δασμούς που απειλεί να επιβάλει στην ΕΕ, ο πρόεδρος Τραμπ.
Στις 9 Ιουλίου εκπνέει η 90ήμερη δασμολογική ανακωχή που έχει ανακοινώσει ο Αμερικανός πρόεδρος και η ελπίδα της ΕΕ είναι να παραταθεί η εκεχειρία. `Η να μην πιέσει πολύ ο Τραμπ, καθώς οι δασμοί εξακολουθούν να έχουν συνέπειες στην εγχώρια ζήτηση και στο επίπεδο των τιμών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά με τον Τραμπ, τίποτα δεν αποκλείεται. Ειδικά όταν ξέρει πώς έχει απέναντί του μια αδύναμη Ευρώπη.
Τι είδους Ευρώπη είναι αυτή;
Κάποιος θα μπορούσε βέβαια να ρωτήσει: τι είδους Ευρώπη είναι αυτή που αποκαλεί τον Βλαντιμιρ Πούτιν εγκληματία πολέμου και στη συνέχεια αρνείται να κάνει το ίδιο με τον Νετανιάχου. Παρά το γεγονός ότι το ίδιο όργανο, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, θεωρεί και τους δύο ως τέτοιους;
Τι είδους Ευρώπη είναι αυτή για την οποία μια ρωσική επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε μια ουκρανική πόλη είναι ένα έγκλημα, αλλά οι συνεχιζόμενοι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Γάζα είναι κάτι άλλο;
Τι είδους Ευρώπη είναι αυτή που είναι γεμάτη με «αρχές» μόνο και μόνο για να τις εφαρμόσει στη συνέχεια στους εχθρούς, αλλά να τις ξεχνά όταν πρόκειται για φίλους και εταίρους, όπως η Τουρκία, για παράδειγμα;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι σαφής: Πρόκειται για μια Ευρώπη σε ολοένα και πιο προφανή παρακμή. Μια Ευρώπη που μετράει όλο και λιγότερο σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτό το πληρώνουμε όλοι…
