Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Όταν το 1991 ήρθε στην Πάτρα από την Αλβανία, το μόνο που είχε μαζί του ήταν ένα κομμάτι απόλυτης αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε με όλους τους συμπατριώτες του που έφτασαν στη χώρα, χωρίς να τύχουν- οι περισσότεροι- και της θερμότερης υποδοχής. Ο Βασίλης Μετάι ήταν φοιτητής του Πολυτεχνείου στη χώρα του. Σπούδαζε πολιτικός μηχανικός και ήταν από τα άτομα εκείνα που γεννήθηκαν με όρεξη για μάθηση και με την ενδιαφέρουσα ανησυχία που είθισται να τη συνοδεύει.
Η πολιτική κατάσταση στην Αλβανία, έβαλε απότομα τελεία σε αυτή τη διαδρομή και άνοιξε αναγκαστικά ένα άλλο κεφάλαιο οι πρώτες σελίδες του οποίου γράφτηκαν στο μαγαζί του Δημορηγόπουλου στο Ρίο, πριν αυτό γίνει Δημοριρί, με τον Βασίλη να κρατάει το δίσκο και να σερβίρει τους πελάτες του καταστήματος.
«Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια» μου λέει. «Χωρίς χαρτιά δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω τις σπουδές μου και αυτό ήταν κάτι που μου κόστισε πολύ, ήταν πλήγμα για μένα. Μου άρεσε η τέχνη και η γνώση, αλλά αυτό που είχε τότε προτεραιότητα ήταν η επιβίωση. Ξεκίνησα λοιπόν νέος και μέ όρεξη να τρέχω με το δίσκο στο χέρι. Είχα από την αρχή πολύ καλή επαφή με τον πελάτη, ήμουν πρόθυμος και ευγενικός και έτσι κατάφερα και απέκτησα μια πολύ καλή επαφή με τον κόσμο. Κάποια στιγμή, το 1996, είχα αρχίσει να κάνω το όνομά μου στο χώρο της εστίασης και να με εκτιμούνε. Μετά το Δημορηγόπουλο, πήγα στη «Βεράντα» και μετά στο Achaia Beach.
To 1996 μου έγινε πρόταση να πάω στο «Rementzo» στο Ρίο, ένα εστιατόριο πολύ υψηλών προδιαγραφών για την εποχή του, το οποίο έκανε πολύ καλύ δουλειά και στο φαγητό αλλά και στο σέρβις και το οποίο ξεκίνησε τότε μια δουλειά και στο κρασί. Το 1998 είχε 50 κωδικούς κρασιών και πολύ καλά κονιάκ και αποστάγματα, κάτι που τότε πολύ λίγα εστιατόρια είχαν ακόμη και στην Αθήνα. Όμως δεν υπήρχε γνώση πίσω από αυτή τη λίστα, δεν μπορούσε κανείς αυτά τα κρασιά να τα αναπτύξει και να τα στηρίξει. Τότε γνώρισα την οικογένεια Παρπαρούση, η οποία μου έδωσε την ιδέα και την ώθηση να κάνω σπουδές πάνω στο κρασί. Έστειλα ένα μήνυμα στη σχολή Le Monde η οποία είχε και τμήμα sommelier. Μου έστειλαν απάντηση αλλά επειδή είχαμε τότε πολλή δουλειά και τα μαθήματα στη σχολή γίνονταν Τρίτη και Παρασκευή, δεν πήρα την απόφαση να το κάνω».
Η σκέψη ωστόσο για να μάθει πράγματα γύρω από το κρασί, δεν τον είχε εγκαταλείψει. Η αφορμή ήρθε το 2005 όταν στο «Rementzo», στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης γευσιγνωσίας, γνώρισε τον κορυφαίο Έλληνα sommelier Κωνσταντίνο Λαζαράκη ο οποίος είναι ο μοναδικός master of wine στην Ελλάδα (ακολουθεί ο Γιάννης Καρακάσης). To Master of Wine – MW, που θεωρείται ως ο κορυφαίος τίτλος στον χώρο του κρασιού, του απονεμήθηκε το 2002 σε ηλικία 32 ετών. Σήμερα υπάρχουν λιγότεροι από 360 MWs στον κόσμο, ενώ ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης είναι ο πρώτος Έλληνας και ο πρώτος Master of Wine στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Επίσης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Masters of Wine και Πρόεδρος της Επιτροπής Ταξιδιών. Ως Αριστούχος σπουδαστής, στην εξέταση της Αμπελουργίας για το MW, το 2002, έλαβε το Βραβείο Villa Maria. Στην αντίστοιχη εξέταση της Τυφλής Γευστικής Δοκιμής και λόγω των εξαιρετικών επιδόσεων του σε αυτή, έχει τιμηθεί με το 13ο, στην ιστορία του, Βραβείο Bollinger Foundation Medal από τον οίκο της Champagne Bollinger. Το 2004 ίδρυσε στην Ελλάδα το Wine & Spirits Professional
“Ο Λαζαράκης είναι ένας άνθρωπος που εκτιμάται πάρα πολύ στην Ευρώπη» λέει ο Βασίλης Μετάι. «Είναι αυτός που άνοιξε το δρόμο για να βγούνε νέοι άνθρωποι στην εστίαση με γνώσεις γύρω από το κρασί, να πάρουν τη σκυτάλη από τους οινοποιούς και να την παραδώσουν στον κόσμο. Πήγα λοιπόν στη σχολή του Λαζαράκη, τελείωσα το πρώτο και το δεύτερο level και συνέχισα στο advance. Πήρα ειδίκευση στην τυφλή γευσιγνωσία και βραβεύτηκα για αυτό.
Συνέχισα με τo court of master sommelier, στην αγγλική σχολή και πήρα το certified. Συμμετείχαν τότε 28 παιδιά από όλο τον κόσμο και το πήραμε μόνο 11. Εγώ ήμουν ο πρώτος που το έκανε αυτό στην περιοχή. Με χαροποιεί πολύ αυτό και θέλω να πιστεύω ότι στην πόλη άνοιξα το δρόμο να ασχοληθούνε και άλλοι με τη γευσιγνωσία και ειδικότερα με το κρασί”.
Ο Βασίλης Μετάι είχε πρόταση για συνεργασία από την Ελβετία «δεν πήγα επειδή υπήρχε μια δυσκολία με τη γλώσσα και δεν το τόλμησα» αλλά και από το Nammos στη Μύκονο “δεν πήγα λόγω των παιδιών, που έχουν το σχολείο τους και τη ζωή τους εδώ”.
«Στην Πάτρα δυστυχώς δεν υπάρχουν ακόμη μαγαζιά που να ζητάνε σομελιέ. Μπορεί ένας έμπειρος σερβιτόρος να προτείνει το σωστό κρασί, αλλά δεν υπάρχουν ειδικευμένοι που να κάνουν αυτή μόνο τη δουλειά, έτσι είναι η αγορά. Υπάρχουν πολύ ωραίοι χώροι αλλά όχι η υποδομή στο δυναμικό προσωπικό με εξειδίκευση. Όσο για τους πελάτες, οι Έλληνες είναι συνώθως υπερβολικοί στο φαγητό και συγρατημένοι στο κρασί. Δεν είναι θέμα οικονομικό. Μπορούν να αφαιρέσουν ένα πιάτο και να προσθέσουν ένα κρασί που θα απογειώσει το γεύμα ή το δείπνο τους.
Ο Βασίλης Μετάι, είναι 45 ετών και δεν σκοπεύει να σταματήσει τη μαθητεία. “Πάνω από όλα μου αρέσει πολύ και το κάνω. Μου αρέσει και η συνεχής εκπαίδευση”.
Μέχρι να πάρει την απόφαση να μετακομίσει, επιμένει στην Πάτρα, ως εργαζόμενος στο “Δημοριρί” και πιστεύει ότι κάποια στιγμή η εστίαση στην πόλη θα αναζητήσει τον… sommelier της.
