– Εδώ δέχονται τις αιτήσεις;
– Ποιες αιτήσεις;
– Γιατί τις θέσεις εργασίας
– Α, ναι εδώ…
Ο διάλογος αυτός, επανλαμβανόταν σχεδόν κάθε λεπτό, μεταξύ καταναλατών που περίμεναν να ρυθμίσουν τις οφειλές τους και των νέων ανθρώπων που έσπευδαν με χαρτιά και φακέλους στα χέρια έξω από το γραφείο του Διευθυντή στο υποκατάστημα της ΔΕΗ στην Πάτρα.
Επτά θέσεις ΠΕ και δύο ΔΕ. Δεν είναι πολλές… Αλλά και τί να κάνουν. Ψάχνουν μεταξύ τους τα χαρτιά, μην έχουν ξεχάσει κάτι. Πτυχία, μεταπτυχιακά… γλώσσες… Δηλαδή νέοι άνθρωποι με προσόντα και πολλή όρεξη για δουλειά. Δεν θα περίμενες λοιπόν, να έχουν φρέσκα, χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα αυτοπεποίθηση; Κι όμως, βλέπαμε το αντίθετο.
“Ήμουν 11 χρόνια στο εξωτερικό και είχα μια πολύ καλή δουλειά”, μας λέει Πατρινός, ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα λόγω της απώλειας συγγενικού του προσώπου και να παραμείνει εδώ. Οικονομολόγος με πολλά μεταπτυχιακά. “Έχεις πολλά προσόντα…”, του είπαν σε κάποια επιχείρηση στην οποία απευθύνθηκε. Χαγολάει την ώρα που μας το λέει, οι υπόλοιποι καταναλωτές που περιμένουν αρκετή ώρα στο διάδρομο, κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι. “Και; Νομίζεις ότι θα κάνεις κάτι; Ποιον θα προτωπάρουν;”, ακούγεται μια φωνή ηλικιωμένης. “Τί λέτε; Αν έχει μέσον να μπει. Θυμάμαι έναν με 11 πτυχία που είχε κάνει αίτηση για δουλειά και τελικά πήραν άλλον που δεν είχε τίποτα…”, ακούγεται δυνατά από το τέλος του διαδρόμου από έναν ζωηρότερο πολίτη.
Η πόρτα ανοίγει και κλείνει.
“Θα γυρίσω πάλι, λείπει ένα δικαιολογητικό”, μουρμουράει μια γλυκιά κοπέλα, περισσότερο ενθουσιασμένη από τους άλλους. Μάλλον ήταν η πρώτη της απόπειρα για δουλειά μετά το πτυχίο γι αυτό. Αλήθεια ήταν. Κούναγε χαριτομένα την αλογοουρά της, συμπλήρωνε το έντυπο και σιγοτραγούδαγε…
Η συμμετοχή μέχρι στιγμής δεν είναι “ζωηρή”, Απογοήτευση; Λίγοι νέοι, μας έχουν μείνει;
