Από το κλασικό θέατρο η πολιτική σκηνή άλλαξε εσχάτως ρεπερτόριο και πέρασε στον χώρο της επιθεώρησης. Με αυτή την προοπτική αναμένεται τα κόμματα να εντάξουν υποψηφίους αναλόγου ύφους και περιεχομένου. Το φιλοθεάμον κοινό θέλει να στείλει στην Ευρωβουλή ευχάριστα πρόσωπα.
Άλλαξαν οι καιροί. Ο κόσμος δεν θέλει μόνον άρτον, αλλά και θεάματα. Τι τους θέλουμε άραγε τους ειδικούς σε ευρωπαϊκά θέματα και διεθνείς σχέσεις; Αυτά είναι θέματα βαρύγδουπα και ακαταλαβίστικα. Το κοινό θέλει πρόσωπα γνωστά από την τηλεόραση, το θέατρο, τα γήπεδα.
Γι αυτό και τα κόμματα συζητούν να μεταγράψουν ποδοσφαιριστές μια και η πολιτική είναι πολύ κοντά στο ποδόσφαιρο. Οι φίλαθλοι δεν χρειάζονται. Οπαδούς έχουν ανάγκη οι ιδιοκτήτες των κομμάτων. Να τους ακολουθούν και να μην έχουν αντιρρήσεις για τα έργα και τις ημέρες τους.
Να τρέχουν για το κόμμα και να λιβανίζουν τον αρχηγό. Εξάλλου το στήσιμο των αρχηγών στις ομιλίες τους είναι πολύ προχωρημένο. Στήνονται στη μέση της αρένας και έχουν γύρω τους οπαδούς. Τους λεγόμενους χειροκροτητές. Γι αυτό δεν χρειάζονται οι πολιτικοί. Ο αρχηγός πρέπει να είναι show man.
Να ικανοποιεί το κοινό. Όπως έλεγε τα παλιά τα χρόνια ηλικιωμένη γυρίζοντας από την λειτουργία της Κυριακής, ο δεσπότης έκανε ένα θαυμάσιο κήρυγμα. Κι όταν ρωτήθηκε από τους οικείους της τι είπε; Απάντησε αφοπλιστικά. Δεν κατάλαβα…
Κάτι τέτοιο συμβαίνει στις μέρες μας με πολλούς από τους υποψηφίους. Με γενικόλογα συνθήματα ή με την λεγόμενη αναγνωρισιμότητα για αλλότρια δραστηριότητα από αυτήν των κοινών, ψηφίζονται και πηγαίνουν να εισπράξουν την παχυλή αμοιβή τους για μια πενταετία.
Γιατί είναι πολλά τα λεφτά, που λένε κάποιοι άρπαγες πολιτικοί. Κι εδώ ισχύει το αντίστροφο, την δόξαν πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς.
Σε ότι αφορά τις επικείμενες ευρωεκλογές. Η Ευρώπη δεν είδε τις οικονομικές επιπτώσεις για τους πολίτες, του πολέμου της Ουκρανίας. Έπαιξε το παιχνίδι των ΗΠΑ, μια και δεν έχει αυτονομία στην εξωτερική της πολιτική και δεν έκανε τους απαραίτητους διπλωματικούς ελιγμούς. Επίσης η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού υπήρξε το λιγότερο επιπόλαιη, αφήνοντας το θέμα να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
Αποτέλεσμα, η ακροδεξιά πανευρωπαϊκά να βρίσκεται σε εθνικό επίπεδο προ των πυλών της εξουσίας, και όπως όλα δείχνουν, αναμένεται να εμφανισθούν τον προσεχή Ιούνιο, ιδιαίτερα ενισχυμένοι στις Βρυξέλλες.
Και στη χώρα μας, μολονότι η ακροδεξιά εμφανίζεται τριχοτομημένη, εν τούτοις αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, το ποσοστό που συγκεντρώνουν συνολικά, τους κατατάσσουν κοντά στην τρίτη θέση, στην κούρσα των ευρωεκλογών.
Οι πολίτες οφείλουν να στρέψουν την προσοχή τους σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση και να ψηφίσουν τα πιο ικανά γι αυτόν τον ρόλο πρόσωπα, μια και σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς υπάρχουν εκείνοι, που θα μπορούσαν επαξίως να εκπροσωπήσουν την χώρα μας στο ευρωκοινοβούλιο.
Γιατί ένα μεγάλο ποσοστό των νόμων που ισχύουν στην Ελλάδα, που ξεπερνάει το 70%, προέρχονται από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Παράλληλα οι 21 Ευρωβουλευτές, που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, έχουν υποχρέωση στις επαφές τους με τους ομολόγους τους των άλλων 26 κρατών-μελών της ΕΕ, να λειτουργούν ως πρεσβευτές της χώρας τους και όχι ως κομματικά στελέχη, που μεταφέρουν τις όποιες εσωτερικές έριδες στις Βρυξέλλες.
Και τέλος όλοι όσοι θα εκλεγούν, να ομιλούν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα, στην προκειμένη περίπτωση πρωτίστως Αγγλικά, προκειμένου να έχουν φωνή στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Αλλιώς θα είναι άλαλοι στους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κάτι που συμβαίνει σήμερα με αρκετούς από τους Έλληνες Ευρωβουλευτές.
Και αυτή η ευθύνη πέφτει στους αρχηγούς των κομμάτων, που θα ορίσουν και τις λίστες των υποψηφίων. Τώρα θα πει κανείς όταν ο αρχηγός δεν έχει αυτό το προσόν, πως θα το επιβάλλει στους υποψηφίους του; Είναι ένα ερώτημα με εύλογη απάντηση…
