Σύμφωνα με την Κριτική Επιτροπή, η ταινία διακρίθηκε για την απλότητα, τον ποιητικό της τρόπο και το χιούμορ της σ’ αυτήν την ανατροπή συγκίνησης, τρυφερότητας, κατανόησης, σ’ αυτήν την βουβή κραυγή. Πρωταγωνιστές ο Άρης Σερβετάλης -ο πιο ταιριαστός, είπε ο σκηνοθέτης, γι’ αυτόν το ρόλο, η πολυτάλαντη Σοφία Γεωργοβασίλη, η υπέροχη Άννα Καλαϊτζίδου και ο Αργύρης Μπακιρτζής σε έναν ιδανικό γι’ αυτόν ρόλο χάρη στη σεβάσμια επιβλητική του φυσιογνωμία και τη χαρακτηριστική, σπηλαιώδη φωνή του.
Μέσα σε μια παγκόσμια πανδημία που προκαλεί ξαφνική αμνησία, οι μη «αναγνωρισθέντες» ασθενείς ακολουθούν ένα πρόγραμμα ανάρρωσης που έχει σχεδιαστεί για να τους βοηθήσει να δημιουργήσουν νέες ταυτότητες. Η ταινία είναι μια σπουδή στο ανθρώπινο τραύμα που προκαλεί η απώλεια.
Ο Χρήστος Νίκου, ερωτώμενος από το βελγικό κοινό μετά την προβολή της ταινίας, διαχώρισε εξ αρχής τη θέση του από το κύμα των νέων Ελλήνων σκηνοθετών -παρ’ ό,τι υπήρξε βοηθός του Λάνθιμου στον «Κυνόδοντα». Δείχνοντας χαρακτηριστικά το κινητό του, σχολίασε καυστικά το πόσο εύκολα «σβήνεις» στην ψηφιακή εποχή, δηλαδή πόσο εύκολα ξεχνάς. Και αιτιολόγησε την επιλογή του χρονικού πλαισίου της ταινίας κάπου μεταξύ ’70 και ’80, στην αναλογική εποχή των Polaroid, των κασετοφώνων, των ντισκοτέκ και των χειρόγραφων σημειωμάτων, όπου ο μελαγχολικός Άρης Σερβετάλης, πιστός στη δική του αλήθεια, κουβαλά μια τραυματισμένη αναλογική καρδιά. Άλλωστε τα μήλα βελτιώνουν τη μνήμη, όπως μας έλεγαν οι πατεράδες κι οι δάσκαλοί μας.
Στην υπόθεση του έργου, μια αναπάντεχη επιδημία, που προκαλεί ξαφνική αμνησία στους ανθρώπους, βρίσκει τον Άρη, ένα άνδρα γύρω στα 40, να ακολουθεί ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που έχει ειδικά σχεδιαστεί για να χτίσει ένας αμνησιακός μια καινούργια ζωή. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει καθημερινές αποστολές που είναι ηχογραφημένες από τους γιατρούς του. Μετά την ολοκλήρωση κάθε αποστολής, ο Άρης βγάζει μια φωτογραφία polaroid ως αποδεικτικό στοιχείο. Προσπαθώντας να δημιουργήσει μια νέα ζωή και αναμνήσεις θα συναντήσει την Άννα, μια γυναίκα που βρίσκεται στο ίδιο πρόγραμμα.
Το ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου διαθέτει μια σουρεαλιστική και αινιγματική πρώτη ύλη και καταλήγει ως μια γοητευτική εξερεύνηση της ταυτότητας και των ορίων της πραγματικότητας, σε μια κοινωνία που θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια μη αναστρέψιμη επιδημία.
Η ταινία λειτουργεί σαν μια αλληγορία για το τι διαμορφώνει έναν άνθρωπο στο ποιος πραγματικά είναι και στο αν μιμείται, επηρεάζεται ή δημιουργεί ένα μέρος του από τους άλλους. Τα «Μήλα» βασίζονται πολύ πετυχημένα στη δύναμη της αφήγησής τους χρησιμοποιώντας λέξεις, εικόνες και ήχους για να θέσουν βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα.
naftemporiki.gr