Τα δέκα βραβεία στο «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη μπορεί να μην αποτέλεσαν έκπληξη, αλλά το γεγονός ότι η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη κέρδισε μόνο το βραβείο Β Γυναικείου Ρόλου για την υπέροχη Βασιλική Καλλιμάνη, ή ότι τα «Μήλα» του Χρήστου Νίκου δεν κέρδισαν κανένα βραβείο, αποτέλεσαν αναμφίβολα εκπλήξεις. Ο «Ράφτης» της Σόνια Λίζα Κέντερμαν και το «Pari» του Σιαμάκ Ετεμάντι κέρδισαν από δύο και κάπου εκεί τελειώνουν οι πολλαπλές βραβεύσεις της βραδιάς.
Μιας βραδιάς που κύλησε κάπου ανάμεσα στο κέφι και την αμηχανία, με την υπέροχη Κατερίνα Βρανά απελευθερωμένη από την απουσία τηλεοπτικής κάλυψης - η τελετή μεταδόθηκε σε live streaming από το κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση στο youtube - να υπερθεματίζει σε αθυροστομία, δίνοντας ωστόσο το σύνθημα για μια συμπεριληπτική τελετή τουλάχιστον όσον αφορά τους παρουσιαστές των βραβείων.
Σε κάθε περίπτωση, σαν επιστροφή σε μια ζωντανή τελετή μετά από μια χρονιά όπου τα βραβεία δόθηκαν μέσω του zoom, η βραδιά ήταν κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενη και (σχεδόν) απολαυστική (αν και σίγουρα δεν θα κέρδιζε βραβείο μοντάζ), ακόμη κι αν μερικά από τα αστεία της έπεσαν στο κενό ή αν η συνύπαρξη θεσμικών και καλλιτεχνών που λίγο πριν τους είχαν επισημάνει από σκηνής τι δεν κάνουν σωστά, δεν παύει ποτέ να είναι αμήχανη. Από το ξεκίνημα της, μέχρι το τέλος της όταν οι βραβευμένοι πήραν τον χρόνο τους (κι άλλο τόσο) για να επιστρέψουν στην σκηνή για μια αναμνηστική φωτογραφία.
Την τελετή σκηνοθέτησε ο πατρινός σκηνοθέτης Τότης Φαφούτης
