Στην πολιτική, όπως και οπουδήποτε αλλού άλλωστε, δεν υπάρχει παρθενογένεση.
Για να μιλήσουμε για το μέλλον πρέπει να κάνουμε έναν απολογισμό του τί δούλεψε και τι όχι μέχρι σήμερα. Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και η ελληνική πολύ περισσότερο περνάει μια βαθιά κρίση αλλά δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να κάνει αυτόν τον απολογισμό. Χωρίς όμως αυτή την ενδοσκόπηση ο χώρος μας θα συνεχίσει να βρίσκεται σε αυτή την ιδιότυπη «λίμπο» όπου στις συνειδήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι ιστορικό κειμήλιο ενώ παραμένει για λόγους συναισθηματικούς και παράδοσης εντός κοινοβουλίου.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να δούμε ποιο είναι εκείνο το συστατικό που έκανε τα κόμματα της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας στυλοβάτες του προοδευτικού χώρου και που σήμερα έχουμε απωλέσει.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό το «συστατικό» συμπυκνώνεται στο ιστορικό σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Το σύνθημα αυτό περικλείει μια πολιτική φιλοσοφία ξένη προς τα περισσότερα κόμματα του 21ου αιώνα. Αυτό που λέγαμε τότε, και ήταν σωστό, ήταν ότι το κόμμα ήταν όργανο και εκφραστής της λαϊκής βούλησης. Τα προοδευτικά κόμματα δεν ήταν «καταστήματα ιδεών» και οι σοσιαλιστές πολιτικοί δεν ήταν πλασιέ ιδεών.
Τα κόμματα ήταν θεσμοί προγραμματικής εξειδίκευσης των αιτημάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας και οι προοδευτικοί πολιτικοί ήταν συνομιλητές του λαού, και συνδιαμόρφωναν το πρόγραμμα της «Αλλαγής».
Θα ρωτήσει κάποιος: «Και που τον βρίσκατε τον κόσμο; Μήπως αλλάξανε οι εποχές και οι οθόνες των κινητών και η γρήγορη ενημέρωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι απαγορευτικές για μια τέτοια σχέση;”. Η απλή και σύντομη απάντηση είναι όχι. Οι εποχές αλλάζουν αλλά ο χώρος που η κοινωνία βράζει, και ψάχνει απαντήσεις είναι ο ίδιος.
Είναι τα πανεπιστήμια και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, είναι τα νοσοκομεία και οι ακτιβισμοί των γιατρών για ενίσχυση του ΕΣΥ, είναι οι δρόμοι που την Πρωτομαγιά θα γεμίσουν από εργαζόμενους, αυτή την φορά όχι για να τιμήσουν αλλά για να υπερασπιστούν το 8ωρο, είναι οι λεωφόροι με τις μοτο-πορείες των νέων παιδιών που εργάζονται ως delivery, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Οι Σοσιαλιστές σε αυτούς τους χώρους έχουμε χρόνια να παρέμβουμε συγκροτημένα, και όσες φορές ως εξαίρεση βρεθήκαμε, πήγαμε με το αφήγημα μας έτοιμο. Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Με αρχή τις εκδηλώσεις για την φετινή εργατική Πρωτομαγιά το Κίνημα Αλλαγής, η προμετωπίδα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα να συναντηθεί ξανά με την αγωνιζόμενη κοινωνία. Να έρθουμε και πάλι σε επαφή με τα κοινωνικά κινήματα, όχι για να τα πείσουμε αλλά για να τα ακούσουμε και να μας πείσουν. Να κάνουμε το Κίνημα Αλλαγής το «χωνευτήρι» των αιτημάτων των αδικημένων του σήμερα και συνδέοντας τα να χαράξουμε τον οδικό χάρτη για μια «Νέα Αλλαγή».
Με λίγα λόγια, ας εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή όπου δεν θα κάνουμε πολιτική εν ονόματι της κοινωνίας αλλά θα πολιτευομαστε με την κοινωνία.
*Ο Μιχάλης Καρχιμάκης είναι πρώην υπουργός, μέλος του πολιτικού συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής. Β Περιφέρεια Αθήνας, Δυτικός Τομέας.
