Είχα τη χαρά να συναντηθώ, με το συντονιστικό των κατοίκων που μένουν στην Κανακάρη. Οι συγκεκριμένοι συνδημότες μας, μήνες τώρα επικοινωνούν τα αιτήματα τους, σχετικά με το έργο της διάνοιξης και της επικείμενης αντιδρόμησης της Κανακάρη, σε όλους τους σχετικούς θεσμικούς φορείς (δήμο, ΤΕΕ κ.α.). Υποστηρίζουν ότι το έργο είναι γεμάτο κακοτεχνίες, έχει θέματα ασφάλειας πεζών και οχημάτων, ενώ η ίδια η φύση της οδού καθώς και η θέση της εν γένει, δεν φαίνεται να πληροί τις προϋποθέσεις για να καταστεί κύρια έξοδος της πόλης. Επιτρέψτε μου να μην σταθώ πολύ σε τεχνικά θέματα, καθώς δεν είμαι εξειδικευμένος επαγγελματίας και καλό είναι να μάθουμε κάποτε τα ειδικά, να τα αφήνουμε στους ειδικούς. Δεν γράφω όμως και για να τοποθετηθώ υπέρ ή κατά των επιχειρημάτων των κατοίκων ή του δήμου που έχει κρατήσει την όποια συγκεκριμένη στάση μέχρι σήμερα. Θέλω να καταγράψω τι αποκομίζω εγώ από όλη αυτή την υπόθεση, να μεταφέρω τη δική μου προσωπική οπτική στο πρόβλημα της Κανακάρη, το οποίο εντάσσεται σε ένα ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα που λέγεται κυκλοφοριακό της Πόλης.
Η Πάτρα μας έχει μια εξαιρετική ρυμοτομία στο κέντρο, «δώρο» του Σταμάτη Βούλγαρη, επί Καποδίστρια. Έχει την τύχη να έχει μεγάλο θαλάσσιο μέτωπο και να συνδυάζει αυτό που λέμε βουνό και θάλασσα. Έχει όμως ένα γενικότερο χωροταξικό μειονέκτημα που φάνηκε βεβαίως όταν μεγάλωσε σε μέγεθος… λόγω της παρουσίας του δασυλλίου στενεύει στο κέντρο της, με αποτέλεσμα η σύγχρονη οικιστική της μορφή να έχει σχήμα παπιγιόν! Επίσης λόγω του ορεινού όγκου του Παναχαϊκού ανατολικά και της θάλασσας δυτικά, χάνει σε προσβάσεις από αυτές τις δύο κατευθύνσεις. Όλα τα προηγούμενα τα έγραψα για να καταδείξω ότι το κέντρο της πόλης μας είναι περιορισμένης οδικής πρόσβασης. Άρα δεν είναι κατάλληλο να δέχεται μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων που θα παραμένουν και θα κυκλοφορούν μέσα σε αυτό, επίσης είναι σαφές ότι λείπουν και οι μεγάλοι χώροι στάθμευσης. Άρα, εδώ και χρόνια θα έπρεπε οι δημοτικές αρχές να έχουν εκπονήσει ένα μεγάλο, ολοκληρωμένο και με προοπτική σχέδιο κυκλοφορίας. Έπρεπε, να έχουν μεριμνήσει για κατάλληλο σχεδιασμό των μέσων μαζικής μεταφοράς, για πάρκινγκ περιφερειακά του κέντρου, για στοχευμένες πεζοδρομήσεις και κυρίως για τη σωστή εκπαίδευση των δημοτών της πόλης. Ειδικά για το τρίτο, εννοώ πως οι συμπολίτες μας θα έπρεπε να έχουν μέχρι τώρα συνηθίσει στην ιδέα εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης στο κέντρο, όπως ποδήλατο, λεωφορείο, πεζοπορία. Η μικρή έκταση του εμπορικού κέντρου και το γεγονός ότι είναι επίπεδο, το κάνει ιδανικό για περπάτημα ή ποδηλασία.
Η σημερινή πραγματικότητα του κυκλοφοριακού χάους που ζούμε, έρχεται να μας αποδείξει πως όλες οι δημοτικές αρχές, έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό, όπως και πολλά άλλα, αποσπασματικά και κοντόφθαλμα. Το σχέδιο που εφαρμόζεται και περιλαμβάνει τα πλάνα για την Μαιζώνος και την Κανακάρη, είναι πάνω από 15 χρόνια εκπονημένο και δεν έχει επικαιροποιηθεί, συνεπώς πολλοί θέτουν την αποτελεσματικότητα του εν’ αμφιβόλω. Η ουσία όμως είναι, πως το εμπορικό κέντρο της πόλης μας, θα έπρεπε να είναι σε μεγάλο βαθμό πεζοδρομημένο, να βοηθά την ανάδειξη των νεοκλασικών θησαυρών του και να κατακλύζεται από κόσμο. Αντ’ αυτού. έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πάρκινγκ με το φαινόμενο του διπλο-τριπλοπαρκαρίσματος να είναι καθημερινό. Καιρός είναι να αντιληφθούμε και να παραδεχτούμε πως το κέντρο της Πάτρας μπορεί να δεχτεί πεπερασμένο κυκλοφοριακό φορτίο και η λύση δεν είναι περισσότεροι δρόμοι για τα αυτοκίνητα, αλλά λιγότερα αυτοκίνητα σε συνδυασμό με σύγχρονες εναλλακτικές μεταφορές και αλλαγή νοοτροπίας ημών των ιδίων!