Το δίλημμα του υποψήφιου συμβούλου για τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα "δορυφορικά σχήματα"

Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου

Η ιδιότητα «σύμβουλος», δημοτικός ή περιφερειακός, είναι μακράν το δυσεύρετο της εποχής. Δύσκολα ανευρίσκονται κάποιοι που να πληρούν τις προδιαγραφές και να διαθέτουν το ενδιαφέρον και άλλο τόσο δύσκολα πείθονται, τουλάχιστον στην παρούσα χρονική στιγμή. Το «σαφάρι» ωστόσο έχει αρχίσει και μαζί με αυτό και οι «αρραβώνες» στο πλαίσιο μιας προσυμφωνίας που δεν είναι βέβαιο αν θα οδηγήσει σε γάμο, καθώς τίποτε δεν αποκλείει τη μεσολάβηση ενός νέου… έρωτα.
Πληροφορίες από όλα τα στρατόπεδα, πλην του στενά κομματικού της δημοτικής αρχής που δεν έχει τέτοιου τύπου ανησυχίες, λένε ότι οι παρενέργειες από το σύστημα της απλής αναλογικής, έχουν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται υπό τη μορφή ενός μικρού χάους, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε τι νέο όταν αυτό κάνει την εμφάνισή του στην ελληνική επικράτεια προκειμένου να τύχει εφαρμογής για πρώτη φορά.
Η μεγαλύτερη εκ των παρενεργειών που προς στιγμήν διαφαίνεται είναι η τάση των εν δυνάμει υποψηφίων συμβούλων να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, ως προς το πλείστον ανασταλτικό, τις προτάσεις που τους απευθύνονται για συμμετοχή στα- προς υποψηφιότητα- σχήματα, ιδίως στον δήμο της Πάτρας.
Ο λόγοι, όπως λένε οι ίδιες πληροφορίες, είναι δύο: Εκ πρώτης, η τακτική του «περιμένουμε να δούμε προς τα πού πάει το κλίμα άρα και προς τα πού μας συμφέρει να κινηθούμε αποκομίζοντας τα μεγαλύτερα οφέλη». Η τακτική αυτή είναι η… πατροπαράδοτη. Απλώς με την ρευστότητα που επικρατεί αυτή τη στιγμή, επιτείνεται. Ιδίως οι έχοντες αυτοδιοικητική εμπειρία, εκτιμούν ότι υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για να κινηθούν… έξυπνα, κρατώντας την πόρτα ανοικτή μέχρι την τελευταία στιγμή, πριν πουν το «ναι» και πριν ανακοινωθούν όλες οι προθέσεις.
Η νέα τάση που καταγράφεται σε αυτές τις εκλογές, αφορά την «δεύτερη σκέψη», πλεονέκτημα που φαίνεται να δίνει ο νέος εκλογικός νόμος, χωρίς να ζητά …ανταλλάγματα.
Η δεύτερη σκέψη συμπυκνώνεται στον εξής συλλογισμό: Αν μια ομάδα συμβούλων κινηθεί αυτόνομα στο πλαίσιο της δημιουργίας μιας νέας παράταξης, έχει μεγάλη πιθανότητα να εκλέξει έναν εκπρόσωπο με μικρό αριθμό ψήφων.. Αυτή η δυνατότητα, δίνει μια νέα πολύ σημαντική δυνατότητα: την διαπραγμάτευση μετά τις εκλογές. Διαπραγμάτευση που -όπως όλα δείχνουν- θα είναι πολύ πιο σημαντική από μια πιθανή συμφωνία ή συναλλαγή πριν τις εκλογές στο πλαίσιο της συμφωνίας καθόδου με τον ρόλο του υποψηφίου συμβούλου με έναν εκ των μεγάλων συνδυασμών.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Με βάση το σύστημα της απλής αναλογικής, ο δήμαρχος που θα προκύψει, είναι σχεδόν αδύνατον να έχει αυτοδυναμία. Μοιραία, θα κινηθεί στη λογική των συνεργασιών προκειμένου να μπορέσει να διοικήσει. Είτε στο πλαίσιο προγραμματικών συμφωνιών, μετά την κάλπη, είτε στο πλαίσιο συμφωνιών κατά περίπτωση. Εκεί, στις συνεργασίες, ο ρόλος ενός αυτόνομου συμβούλου αποκτά πολύ μεγαλύτερο βάρος από αυτόν ενός εκλεγμένου υπό την σκέπη ενός μεγάλου σχήματος, χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η δυνατότητα συμφωνίας με ανταλλάγματα π.χ. αντιδημαρχιών, αντιπεριφερειών κλπ. σε δεύτερο χρόνο.
Αυτή η σκέψη δεν απασχολεί,-όπως διαπιστώνουμε- μόνο τους αναποφάσιστους της υπόθεσης, αλλά και τους επικεφαλής σχημάτων που φιλοδοξούν να «χτυπήσουν» αποτελεσματικά δήμο και περιφέρεια. Ένα αυτοδιοικητικό κεντρικό σχήμα που διεκδικεί με φιλοδοξίες π.χ. το δήμο, θέλει τους δορυφόρους του προκειμένου να έχει ισχύ την επόμενη μέρα, ελέγχοντας τις αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι με μια δεύτερη σκέψη, τα μικρά αυτόνομα σχήματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως πιθανοί συνεργατικοί πυρήνες την επομένη των εκλογών. Είναι δε ικανά να προκαλέσουν ανατροπές, του στυλ άλλος είναι δήμαρχος στα χαρτιά και άλλος διοικεί τον δήμο.
Όλο αυτό οδηγεί προς στιγμήν σε σκέψεις και διαβουλεύσεις που μοιάζουν με σκάκι για πολύ δυνατούς παίκτες.
Η παρτίδα αυτή τη φορά, δεν θα μοιάζει με τις άλλες. Για αυτό και δεν μπορεί να πάρει κανείς όρκο για το αποτέλεσμα.

 

Διαβάστε επίσης