Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ανάπτυξη. Πρόκειται για ένα σύστημα που, με τον τρόπο που είναι διαμορφωμένο, στερεί πόρους από τα παραγωγικά στρώματα του πληθυσμού, εμποδίζει την απασχόληση, αποθαρρύνει επενδύσεις στην εργασία και αποτελεί αφορμή για την εισφοροαποφυγή και για τη διόγκωση της "μαύρης" οικονομίας.
Οι νέοι που εργάζονται αμείβονται με χαμηλούς μισθούς, πληρώνουν πολύ υψηλές εισφορές και αντιμετωπίζουν πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας. Παράλληλα, το ασφαλιστικό μας σύστημα βρίθει ανισοτήτων, καθώς οι σημερινοί συνταξιούχοι δεν εισπράττουν χρήματα που έχουν "επενδύσει" στο ασφαλιστικό σύστημα κατά το παρελθόν, αλλά αντίθετα εισπράττουν χρήματα που πληρώνει με τις εισφορές της η σημερινή γενιά των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, ανάμεσα στο ύψος των εισφορών και το ύψος των συντάξεων υπάρχει μια γιγάντια απόσταση, πρόκειται για ένα χάσμα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, σημαντικά υψηλότερο του δημόσιου χρέους. Την ίδια στιγμή, η δημογραφική πραγματικότητα στη χώρα μας, μαζί με την πρωτοφανή συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της κρίσης, έχουν οδηγήσει το σύστημα σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα μειώνονται τα έσοδα από εισφορές ανά εργαζόμενο, καθώς μειώνονται δραματικά οι μισθοί, ενώ μειώνεται και ο αριθμός των εργαζομένων, άρα και των ασφαλισμένων που συνεισφέρουν, και παράλληλα να αυξάνεται η "μαύρη" οικονομίαεξαιτίας της δραματικής αύξησης των εισφορών.
Η διατήρηση των ασφαλιστικών εισφορών στα σημερινά πολύ υψηλά επίπεδα δεν μπορεί να επιτρέψει την καταπολέμηση της ανεργίας και την ανάπτυξη. Αντίθετα αποτελεί αντικίνητρο για την νόμιμη απασχόληση. Παράλληλα, πρέπει οπωσδήποτε να αυξηθεί η χρηματοοικονομική αποδοτικότητα των όποιων εισφορών μπαίνουν ακόμα στο σύστημα.
Επομένως, είναι αναγκαία μια μεταρρύθμιση, κατά την οποία, οι ασφαλισμένοι θα υπάγονται πλέον σε ένα, ενιαίο κύριο ταμείο, σε ένα ενιαίο επικουρικό ταμείο, ενώ θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν να ασφαλιστούν και σε επαγγελματικά ταμεία ή να συμπληρώσουν την κάλυψή τους από ιδιωτικές ασφαλίσεις.
Επίσης χρειάζεται μείωση των κύριων εισφορών του μισθού των εργαζομένων. Η μείωση αυτή μπορεί να γίνει τόσο στις εργοδοτικές εισφορές, όσο και στις εισφορές των εργαζομένων, προκειμένου να τονωθεί περισσότερο η απασχόληση, από την μείωση του εργοδοτικού κόστους. Μάλιστα σύμφωνα με έρευνα η μείωση των εισφορών, θα οδηγήσει στη δημιουργία 350.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2030, και θα μειώσει την ανεργία στο 7,1% μέσα σε μια δεκαετία.
Κατά συνέπεια, απαιτείται ένα νέο και ολοκληρωμένο ασφαλιστικό σύστημα , το οποίο θα προβλέπει ίση μεταχείριση όλων των πολιτών, οι οποίοι θα υπάγονται σε ένα και μοναδικό ταμείο κύριων συντάξεων καθώς και σε ένα και μοναδικό ταμείο επικουρικών συντάξεων, ενώ θα υπάρχει και η προαιρετική συμμετοχή στα ταμεία επαγγελματικής ασφάλισης που θα συγκροτούν οι εργαζόμενοι σε συνεργασία με τους εργοδότες.
Ένα σύστημα με αυτές τις προδιαγραφές, μπορεί να εξασφαλίζει επαρκή κάλυψη για όλους τους ασφαλισμένους. Όπως γίνεται σε όλες τις αναπτυγμένες οικονομίες, το κράτος θα εγγυάται ένα μέρος της συνταξιοδοτικής προστασίας (π.χ. ποσοστό αναπλήρωσης 55% από το κύριο και το επικουρικό ταμείο) και το υπόλοιπο (περίπου 20%, για να εξασφαλιστεί μια άνετη διαβίωση κατά την τρίτη ηλικία) θα καλύπτεται από τα προαιρετικά ταμεία επαγγελματικής ασφάλισης ή και από ιδιωτικά ασφαλιστικά προϊόντα που θα μπορούν να επιλέξουν οι ασφαλισμένοι. Η δε μείωση των ασφαλιστικών εισφορών σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα βλέπουν μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους να μένει στην τσέπη τους.
Όμως, κάθε παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα απαιτεί πολιτική βούληση και ένα βαθμό συναίνεσης σε ένα πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι το ήδη θεσμοθετημένο σύστημα δεν αποτελεί βιώσιμη και δίκαιη λύση.
