Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις, ιδίως τις κρίσιμες, δεν κρύβεται απαραίτητα κάτι μεγάλο. Αντιθέτως, μπορεί να βρίσκεται κάτι μικρό, έως και ολίγον… ποταπό που «καθίζει» τα στοιχήματα στο σκαμνάκι της μικροπολιτικής και τα κάνει να φαίνονται ή και να γίνονται… νάνοι.
Για το «Ποτάμι», εν προκειμένω ο λόγος και την αποχώρησή του από το ΚΙΝΑΛ, την οποία από μήνες θεωρούσαν προδιαγεγραμμένη όσοι είχαν τη δυνατότητα να συνομιλούν με μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας και να επιβεβαιώνουν τη λαϊκή πεποίθηση ότι η καρέκλα είναι το πιο συμπαθές έπιπλο στα πολιτικά σαλόνια.
Δεν ήταν ούτε η διαφωνία για το Σκοπιανό και μια σειρά άλλων θεμάτων, ούτε η ενόχληση από την κηδεμονία της Φώφης Γεννηματά, ούτε βέβαια το μεταρρυθμιστικό της έλλειμμα.
Ο εκβιασμός των βουλευτών που έβλεπαν το όνειρο της επανεκλογής τους να ναυαγεί ήταν ο λόγος ο κυρίαρχος που το «Ποτάμι» πνίγεται στα νερά του με μια αυτονόμηση που θα το οδηγήσει σε δημοσκοπικό καταποντισμό.
Το ερώτημα βεβαίως είναι προφανές. Πως θα διατηρήσουν τη θέση τους, ή έστω ζεστό το όνειρό τους οι βουλευτές του «Ποταμιού», με ένα π.χ. 0,5 %;
Ίσως εδώ να βρίσκεται και το κλειδί της όλης υπόθεσης.
Τη διάλυση και όχι την αυτονόμηση επιδιώκουν οι εισηγητές της αποχώρησης από το ΚΝΑΛ. Τη δυνατότητα να αποχωρήσουν με επιχειρήματα από το «Ποτάμι», κραδαίνοντας τα δημοσκοπικά τεκμήρια για να προσκολληθούν οι μεν στο ΣΥΡΙΖΑ, οι δε στη Ν.Δ. Μερικοί μάλιστα όπως μαθαίνουμε προτιμούν τη Ν.Δ. καθώς ως πρώτο κόμμα θα εκλέξει και περισσότερους βουλευτές.
Κάπως έτσι έχει η μικρή πικρή ιστορία του «Ποταμιού», και κάπως έτσι θα τελειώσει, χωρίς να βγει στη... θάλασσα.
Θα στοιχίσει αυτό το Κίνημα Αλλαγής; Οι πληροφορίες μας λένε ότι ένα κομμάτι της βάσης και των στελεχών έως και αδημονούσαν για την αποχώρηση. Ένα καράβι δεν πηγαίνει μπροστά με πυξίδες που δείχνουν άλλη κατεύθυνση η μια από την άλλη. Η πολυφωνία είναι χρήσιμη, αρκεί να μην καταλήγει η συνεχής διαφοροποίηση σε υπονόμευση της κοινής πορείας, επικοινωνιακά ή και ουσιαστικά.
Τα ώτα μας έπιασαν εκφράσεις του τύπου «έφυγε ένα μεγάλο βαρίδι» και ίσως, έτσι που είχε καταλήξει η όλη ιστορία, να μην είναι απλώς μια καφενειακού τύπου διαπίστωση.