Η ενοποίηση του ευρύτερου κεντρώου χώρου, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από το «κομματικό πείραμα» του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝ.ΑΛ), αποτελούσε ενα πάγιο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, στο οποίο σωστά ανταποκρίθηκαν οι πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτό.
Η ηγεσία και τα όργανα του Ποταμιού αποφάσισαν να συμμετάσχουν σε αυτή την πολιτική περιπέτεια με την ελπίδα ότι η δημιουργία ενός τρίτου πόλου ανάμεσα στον τυχοδιωκτικο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον οπισθοδρομικό συντηρητισμό της ΝΔ, θα συμπεριλάμβανε και τον χώρο του προοδευτικού, μεταρυθμιστικου, φιλελεύθερα σκεπτόμενου κέντρου.
Η ηγεμονική συμπεριφορά της Φώφης Γεννηματά - γύρισε την πλάτη της άμεσα σε αυτόν τον χώρο - τον υπέβαλε σε ανυπόφορη ασφυξία. Τη μια ασπαζόμενη εθνικιστικές θέσεις από τον χώρο του λεγόμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ», την άλλη με την οικειοποίηση απόψεων από τον χώρο του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και εντέλει υιοθετώντας μια μονοκρατορική διαχείριση της ηγεσίας σε αντίθεση με το πνεύμα ενος πολυτασικού φορέα που η ίδια πρεσβεύε πριν τις εκλογές του νέου φορέα.
Το Ποτάμι έχει υποχρέωση απέναντι στην ελληνική κοινωνία και τους προοδευτικούς της πολίτες να δράσει ως θεματοφύλακας αυτού του προοδευτικού, μεταρυθμιστικού, φιλοευρωπαϊκού κέντρου στα πρότυπα του γαλλικού κόμματος En Marche του Εμμανουέλ Μακρόν. Στην παρούσα φάση αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την άμεση και οριστική αποχωρήση του Ποταμιού από το ΚΙΝ.ΑΛ. και τον επαναπροσδιορισμό της πορείας του μέσα από ένα επανίδρυτικό συνέδριο το φθινόπωρο. Δυστυχώς ή ευτυχώς ήρθε η ώρα να σπάσουμε αβγά!
* Ο Βασίλης Γκολφινόπουλος είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου & της ΜΕΣΥΑ.
