Tης Γιώτας Κοντογεωργοπουλου
Με τα gay pride δεν τα είχα ποτέ μου καλά. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν μου φάνταζε πάντα υπονομευτικός του ρόλου που υποτίθεται ότι κλήθηκαν να διαδραματίσουν. Μιλάω για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, ο οποίος είναι πολύ αμφίβολο αν έρχεται με τη βοήθεια εμφανίσεων όπως αυτή της φωτογραφίας.
Οι gay δεν είναι μέλη ενός πολύχρωμου τσίρκου, δεν είναι ο κλόουν που βρίσκει έδαφος για να κάνει τον κόσμο να γελάσει αυτογελοιοποιούμενος. Είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, στον οποίο αξίζει κάθε σεβασμός. Ένας άνθρωπος με μια σεξουαλική ζωή που δεν έχει κανένα λόγο να περιφέρει εν είδει πανό στους δρόμους, όπως κανένας άνθρωπος δεν έχει κανένα λόγο να περιφέρει τη σεξουαλική του ζωή, καθώς αυτή είναι κάτι βαθιά προσωπικό, κάτι που ούτε μπορεί να τον κατηγοριοποιήσει, ούτε να τον αποκλείσει, μα ούτε και να τον ηρωοποιήσει.
Ο έρωτας, δεν έχει άλλωστε ανάγκη τίποτα από όλα αυτά.
Τους gay πολύ πριν εμφανιστούν τα pride έμαθα να τους σέβομαι, από τους φίλους μου τους gay που ήταν και παραμένουν πολλοί. Από την αξιοπρέπεια και την σοβαρότητά τους. Από την άρνησή τους να γίνουν για οποιοδήποτε λόγο θέαμα και την τόλμη που είχαν να παλέψουν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, εκεί που παίζεται πάντα το παιχνίδι, εκεί που γεννιούνται πραγματικά οι αλλαγές. Μέσα στην κοινωνία, στην καθημερινότητα, στην παρέα, στις σχέσεις τους. Εκεί τους είδα να σπάνε πολλά περισσότερα ταμπού από αυτά που καταφέρνουν τα pride. Έτσι με έμαθαν να κοιτάζω ψηλά,να κοιτάζω αλλιώς.
Αυτοί θαρρώ πως άλλαξαν τον κόσμο σε ο,τι τους αφορά και όχι κάτι περιφερόμενες καρικατούρες όπως ο κύριος της φωτογραφίας. Είδα gay – και όχι θρήσκο, μην μπερδευτείτε-, να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο όταν τον είδε, αυτόν και κάτι παρεμφερή αποκυήματα της αισθητικής φαντασίας. «Τελικά, οι μεγαλύτεροι εχθροί των gay είναι οι ίδιοι οι gay» μου είπε και ίσως να μην έχει άδικο.
To να σέβεσαι τη διαφορετικότητα δεν σημαίνει ότι οφείλεις να αποδέχεσαι την επιτηδευμένη καρικατούρα, ούτε να την αναγνωρίζεις ως επαναστατική πράξη.
Δεν είναι αυτό οι gay και δεν είναι δυνατόν από την μια να δίνουν μάχη εναντίον των τηλεοπτικών, θεατρικών και κινηματογραφικών παραγωγών και των διαφημίσεων όταν τους παρουσιάζουν με τρόπο που παραπέμπει σε παρωδία και ταυτόχρονα να αποδέχονται αυτή την εικόνα εντός μιας παρέλασης που οφείλει να τους απαλλάξει και όχι να τους εγκλωβίσει σε στερεότυπα.
Όχι, δεν θεωρώ αυτές τις εικόνες αντιπροσωπευτικές των gay. Τις θεωρώ επιζήμιες. Και επιτηδευμένες. Ο ίδιος κύριος της φωτογραφίας, ποτέ του δεν θα είχε την τόλμη να βγει μια καθημερινή έτσι στη Σταδίου. Ένας αξιοπρεπής gay όμως θα μπορέσει να την διαβεί με το κεφάλι ψηλά, κρατώντας το χέρι του συντρόφου του, όπως kai o νεαρός παραπέρα θα κρατάει το χέρι της κοπέλας του. Τόσο... αυτονόητα. Η διαφορά είναι ότι θα ξέρει το γιατί. Σε εικόνες όπως αυτή, το «γιατί» αγνοείται.
Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και τα pride. Eίπαμε oι gay δεν είναι τσίρκο. Ούτε μπορούν να θυμίζουν με πόζες όπως αυτή κάτι κυρίες με τσεμπέρι που αντιστοίχως αντί για εικόνες κραδαίνουν διαβολικές φωτογραφίες ομοφυλοφίλων. Και οι μεν και οι δε, στο ίδιο ακριβώς ράφι μπαίνουν στην ντουλάπα της γραφικότητας.