Το Πολύεδρο και οι εκδόσεις Σμίλη, παρουσιάζουν το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, «So Long, Marianne, ποιήματα στη Μαρία», την Πέμπτη 17 Μαΐου, 8:00 το βράδυ
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Έλενα Πολυγένη, ποιήτρια
Μαρία Μανδάλου, ποιήτρια
Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα. Ήταν μετρίου αναστήματος, μέτριου βάθους, μέτριας ζωής. Έτσι όπως είναι συνήθως οι ζωές των ανθρώπων. Μου έγραψε: “Μέσα στο άρωμα των ματιών σου είδα να σβήνουν οι τελευταίες ανάσες των Θεών”. Την έλεγαν Μάριαν, Μαριάννα, Μαίρη, Μαρίλια, Μαίριλυν, Μαριλού, Μαριάμ, Μαρία. Αλλά μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο κόσμος. Μετά εξαφανίστηκε.
Υπάρχει κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την φαινομενική κατανυκτικότητα αυτής της ενότητας ποιημάτων στο 21ο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Είναι οι σιωπές ενδιάμεσα που αιχμαλωτίζουν το κείμενο, το συγκροτούν σε σώμα και μετά το σπέρνουν στις σελίδες, τοποθετώντας το ως βίωμα ενικό στην κορυφή μιας μυθολογικής πυραμίδας. Είναι οι ακέραιες λέξεις που επιδαψιλεύουν εκείνον τον εξοπλισμό που χρειάζεται το ολομόναχο συναίσθημα. Είναι η αισθητική του υποθετικά εύκολου, του αυτονόητου, του διαρκούς. Που είναι και το πιο δύσκολο.
Αυτό, όμως, είναι και η αγάπη: Η κατακτημένη από αληθινό άλγος υπομονή της διάρκειας. Ένα αιώνιο οικόσημο αυτοεκπαίδευσης, αυτομύησης, ένα μνημείο των εποχών που παρέρχονται, περιμένοντας να ολοκληρωθούν στην λήθη.
Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία. Κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο “Διαμελίζομαι” το 1983 (εκδ. Βασδέκης) όταν ήταν είκοσι ενός ετών και μετά για πολλά χρόνια τα ίχνη του χάθηκαν. Την άνοιξη του 2002 επιστρέφει, υπογράφοντας την νουβέλα “Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου” (εκδ. Απόπειρα), βιβλίο που θυμίζει βινύλιο να παίζει στη διαπασών τραγούδια της ξεχασμένης δεκαετίας του ’70.
Το 2004 κυκλοφορεί το ποιητικό λεύκωμα “Φως γυναίκας” (εκδ. Αστάρτη) σε συνεργασία με τον φωτογράφο Μανόλη Τσαντάκη και το φθινόπωρο του 2005 το αφήγημα “Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα” (εκδ. Απόπειρα ), σαν λογική συνέχεια του μύθου του “Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου”, αλλά από άλλη οπτική γωνία. Τον Οκτώβριο του 2007 εκδίδεται η ποιητική σύνθεση “Οι άλλοι που είμαι”.
Το 2008 κυκλοφορεί η συλλογή κειμένων “Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν” (εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Το 2009 η ποιητική συλλογή “Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις” (εκδ. Μεταίχμιο) και τον Μάρτιο του 2010, από τις εκδόσεις Απόπειρα, το μυθιστόρημα “Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια”. Το 2011 εκδίδεται το “Πιο νύχτα δεν γίνεται” (Οξύ), βιβλίο οριακό για τον συγγραφέα που εγκαινιάζει την έναρξη της λεγόμενης Κοσμικής τετραλογίας.
Σε ανοιχτή επικοινωνία με το “Πιο νύχτα δεν γίνεται”, βρίσκεται και o δύσβατος, ποιητικός λόγος του “Μετά” που ακολουθεί τον Νοέμβριο του 2012 (εκδ.Απόπειρα). Το 2013 είναι η αρχή της συνεργασίας του με τις εκδόσεις Σμίλη, από τις οποίες κυκλοφορούν δύο ακόμα βιβλία που ολοκληρώνουν την τετραλογία: To μυθιστόρημα “Καπνισμένο Κόκκινο” το 2013 και η ποιητική συλλογή “Ολομόναχοι Μαζί” το 2014, όπου ολοκληρώνεται η τετραλογία.
Πριν εκπνεύσει το 2014 κυκλοφορεί ένα συλλεκτικό και εκτός εμπορίου δίπτυχο με το ποίημα “Ανθεκτικό Μαύρο” (Σμίλη). Ακολουθεί τον Απρίλιο του 2015 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης η ποιητική συλλογή “Ο άνθρωπος έσπασε”. Τον Ιούνιο του 2015, το “Κατά τον δαίμονα εαυτού” (Σμίλη). Τον Απρίλιο του 2016 κυκλοφορεί η πλακέτα “Καληνύχτα, μικρέ πρίγκιπα” (Σμίλη) και τον Νοέμβριο του 2016 από τις ίδιες εκδόσεις η ποιητική συλλογή “Πράξη εξαφάνισης”.
Υπήρξε βασικός συνεργάτης του cult περιοδικού “Αγκάθι” και της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ, διατηρώντας εκεί την στήλη της κριτικής του βιβλίου για πολλά χρόνια (Οδός βιβλίου). Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία για πολλά χρόνια, όπου, εκτός των άλλων διατηρούσε και την μόνιμη στήλη Νύχτα είναι θα περάσει στο ένθετο “Βιβλιοθήκη”. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Τρία βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο.
