Το μέλλον της χώρας από δω και πέρα πρέπει να σχεδιαστεί με επενδύσεις, που θα στηρίζονται σε πρακτικές λύσεις και θα μπορούν να ανταποκριθούν στο διεθνή ανταγωνισμό. Μπαίνουμε στην μεταμνημονιακή εποχή με ένα επενδυτικό έλλειμμα πάνω από 100 δισ. ευρώ.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κεφάλαια για επενδύσεις σε παραγωγικές δραστηριότητες και όχι δανεικά για εισαγωγές και κατανάλωση όπως γινόταν μέχρι το 2008.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα οι ρυθμοί αποκατάστασης του επενδυτικού κενού θα ξεπεράσουν τα 10 χρόνια. Για το λόγο αυτό, πρέπει να γίνουμε πολύ πιο επιθετικοί, πχ. οι επενδύσεις να αυξάνονται ετησίως με έναν ρυθμό της τάξης του 15%. Με αυτό το σενάριο το κενό μπορεί να κλείσει σε 4-5 χρόνια και οι επενδύσεις να αυξηθούν από €22 δις σήμερα σε €45 δις, ποσό που αντιστοιχεί στο 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στα επίπεδα που κινείται η υπόλοιπη Ευρώπη. Μια τέτοια επιτάχυνση είναι ικανή να επουλώσει πληγές όπως η υψηλή ανεργία και το brain drain.
Είναι δεδομένο, ότι οι επενδύσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις μεταρρυθμίσεις στην ελληνική οικονομία, τη φορολογία και βέβαια το κόστος χρηματοδότησης και το ενεργειακό κόστος.
Το μεγάλο στοίχημα όμως, παραμένει η υλοποίησή τους και η θεσμοθέτησή τους. Παράλληλα απαιτείται ουσιαστική ελάφρυνση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας. Τα στελέχη των ιδιωτικών επιχειρήσεων υπερφορολογούνται. Με την επικείμενη μείωση του αφορολόγητου θα υπερφορολογούνται και οι χαμηλά αμειβόμενοι μισθωτοί. Αυτοί οι φόροι δεν δικαιολογούνται ούτε καν σε ένα κράτος που παρέχει ανταποδοτικές δημόσιες υπηρεσίες, πολύ περισσότερο δεν δικαιολογούνται βέβαια στην χώρα μας, με την ποιότητα δημόσιων αγαθών που απολαμβάνουμε. Βλάπτουν δε την επιχειρηματικότητα και εξωθούν όλο και περισσότερους στην παραοικονομία. Πιο λογικοί φορολογικοί συντελεστές θα φέρουν καλύτερη εισπραξιμότητα και μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα.
Οι συνθήκες που απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία για τη διάσωση επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας δεν έχουν εκλείψει ακόμη. Η Ελληνική επιχειρηματικότητα λόγω του πολύ μικρού μεγέθους της και της μεγάλης έκθεσής της σε κόκκινα δάνεια χρειάζεται για κάποια χρόνια ακόμη την ευελιξία που προσφέρουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Η επαναφορά της επέκτασης χωρίς ουσιαστικά κριτήρια και χωρίς συναινέσεις σε συνδυασμό με την υποχρεωτική διαιτησία μπορούν να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα στη λειτουργία της αγοράς εργασίας, να αναστείλουν την καταπολέμηση της ανεργίας και την προσπάθειά που κάνουμε να αυξηθούν οι παραγωγικές επενδύσεις και να μειωθεί η παραοικονομία. Απαιτείται συνεπώς πολύ μεγάλη προσοχή στη διαχείριση των εργασιακών μετά τον Αύγουστο του 2018.
Πρέπει όλοι να επιμείνουμε και όχι να ολιγωρούμε. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας , έτσι ώστε να δημιουργηθεί ξανά νέος πλούτος και ευημερία στη χώρα μας.
