Με έχει συνεπάρει η «καινοτόμος» ορολογία της Κυβέρνησης αναφορικά με την προοπτική ανάπτυξης της Χώρας. «Ολιστικό» ονομάζει το αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δυστυχώς, επί της ουσίας ουδείς γνωρίζει ακόμα τα στοιχεία που παρουσιάσθηκαν στο τελευταίο Eurogroup. Ολιστικός «μηδενισμός» λοιπόν. Φαίνεται ήταν τόσο πειστική δε η παρουσίαση που ταχέως αναδείχθηκε η υποχρέωση στήριξης ρήτρας «μη αναστρεψιμότητας» όλων των δεσμεύσεων που έχει υπογράψει η Κυβέρνηση. Αυτά ως προς την επικοινωνία.
Σε επίπεδο πρακτικής υλοποίησης και ουσίας, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω πως για να δημιουργηθούν δουλειές για τους νέους και τον κόσμο δεν αρκεί η ρητορική. Πρέπει επιτέλους να αλλάξουν οι διαχειριστές της πολιτικής αλλά και η φιλοσοφία του συνολικού πολιτικού πλαισίου προώθησης της ανάπτυξης στην χώρα μας. Εφόσον το μνημόνιο οδηγείται προς την λήξη του είναι καιρός να λάβει τη σκυτάλη η πραγματική πολιτική.
Καθώς όμως μετά το «ολιστικό» πρόγραμμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την «καθαρή» έξοδο, είναι επιτακτική η ανάγκη να ασχοληθούμε με την περιφερειακή ανάπτυξη. Να ασχοληθούμε με την Αχαΐα. Με καινοτόμες ιδέες και δράσεις ουσίας. Είναι κρίμα άλλωστε να μιλάμε για νέα αναπτυξιακά μοντέλα, προγράμματα στήριξης της περιφέρειας και στοχευμένων συνεργασιών επιχειρηματικότητας και φορέων, όταν ακόμα είναι αδύνατη η ανάσχεση της αποβιομηχανοποίησης της περιοχής μας. Όταν είναι αδύνατο να πεισθούν –ή να υποχρεωθούν εμμέσως- επιχειρηματίες πως η Αχαΐα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απλά «μία άλλη περιοχή» που ξεπλήρωσε τον «κοστολογικό της ρόλο, αλλά ως περιοχή που μπορεί να διαμορφώσει κίνητρα πρωτογενούς παραγωγής. Σίγουρα βέβαια, όχι μέσα από την ρητορική «αναπτυξιακών» συνεδρίων.
Στην ομιλία του Πρωθυπουργού κατά το συνέδριο της Πάτρας δεν βρήκα πειστική απάντηση στον αν πραγματικά έχει γίνει αντιληπτός ο λόγος που οι έλληνες επιχειρηματίες προσφεύγουν στην εύκολη λύση του κλεισίματος μονάδων -ειδικά σε πολύπαθες και ευαίσθητες περιοχές- αντί να συμβάλουν στη διατήρησή τους ή την αναζήτηση άλλων αναπτυξιακών και -γιατί όχι – καινοτόμων προγραμμάτων εν καιρώ κρίσης, προκειμένου να απαλύνουν το πρόβλημα της ανεργίας.
Ζητούμενο είναι κάποιες στιγμές η μετάλλαξη της στυγνής επιχειρηματικής ανάγκης με σαφή στήριξη δράσεων ουσίας και όχι με προβολή δράσεων επικοινωνίας. Για να γίνει αυτό όμως, απαιτείται ουσιαστική παρέμβαση και συνεργασία ουσίας με τους τοπικούς φορείς, προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την κατεύθυνση αυτή μέσα από την επεξεργασία και παρουσίαση προτάσεων. Έχοντας προτείνει την διαμόρφωση –τόσο σε δημοτικό όσο και περιφερειακό επίπεδο –την σύσταση συμβουλίων στρατηγικής ανάπτυξης καθώς και προώθησης της επιχειρηματικότητας των νέων, εκτιμώ πως η επόμενη μεταμνημονιακή μέρα πρέπει να δώσει ένα εντελώς διαφορετικό τόνο διαχείρισης από αυτόν των τελευταίων ετών.
Ο τόπος μας έχει πάθει πολλά από πειραματισμούς. Είναι ανάγκη όλοι να αντιληφθούμε πως η κρίση απαιτεί ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία αλλά και συγκεκριμένο αναπτυξιακό όραμα για την διαμόρφωση ενός πραγματικά «καθαρού» αναπτυξιακού μοντέλου. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται η πρωτοβουλία Αχαιών για την δημιουργία ενός ειδικού Fund που θα στηρίξει αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις της Δυτικής Ελλάδας με προσπάθεια διασύνδεσης και στήριξης της νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Όσοι συζητούν για την ανάπτυξη πρέπει να έχουν την δυνατότητα να προσελκύουν τα ιδιωτικά κεφάλαια και όχι να βασίζονται σε άλλες μορφές χρηματοδοτήσεων. Άλλωστε, για να έλθει η ανάπτυξη θα πρέπει πρώτα να πείσουμε τους Ελληνες να επενδύσουν στον τόπο τους για να μας εμπιστευθούν οι ξένοι.
