Στις πρωτεύουσες της παγκόσμιας περιφέρειας αλλά και σε όλες τις μεγαλουπόλεις του αναπτυγμένου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού κόσμου την Πρωτομαγιά του 2018 θα υψωθούν τα λάβαρα και θα ακουστούν τα συνθήματα των ιδανικών της κοινωνικής απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Η εργατική τάξη και οι κοινωνίες της εργασίας θα σκιαγραφήσουν και πάλι αλλά και θα διεκδικήσουν την κοινωνική προοπτική του ελεύθερου δημιουργικού ανθρώπου η εργασία και το πνεύμα του οποίου θα συνεισφέρουν στις ανάγκες και την ελευθερία του κάθε συνανθρώπου του ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, εθνικότητα, φύλλο, κουλτούρα.
Απέναντι στο ματοκύλισμα του κόσμου και την τρομοκρατία του καθολικού αφανισμού του που παράγουν καθημερινά τα κεφαλαιοκρατικά βαμπίρ, οι στρατιές της εργατικής τάξης και των λαών αναδείχνουν τα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης σε γονιδίωμα της ανθρώπινης φύσης ως ενότητα συνείδησης και είναι, το οποίο ενεργοποιείται στις διαδικασίες του κοινωνικού μεταβολισμού που συνιστά η ταξική πάλη.
Δυστυχώς σήμερα 170 χρόνια από την αρχική δημοσίευση του κομμουνιστικού μανιφέστου και 100 χρόνια από την Οχτωβριανή επανάσταση, γεγονότων που κατά τη κοινή πίστη θεμελίωναν την δυνατότητα εμπραγμάτωσης των κομμουνιστικών ιδανικών της κοινωνικής απελευθέρωσης οι ανθρώπινες κοινωνίες σε ρόλο Σίσυφου βρίσκονται πάλι από την αρχή να σπρώχνουν το τροχό της ιστορίας σε συνθήκες ακραίας και ολοκληρωτικής βαρβαρότητας της παγκοσμιότητας του νεοφιλελευθερισμού.
Η στρατηγική ήττα της εργατική τάξης τον 20 αιώνα, η συντριπτική επανακυριαρχία του κεφαλαίου που εμφανίζεται όχι μόνο ως πολιτική αλλά και ως ιδεολογική ήττα του μαρξισμού, η αιχμαλωσία και η ομηρία της ανθρώπινης κοινωνίας από τις ίδιες τις παραγωγικές της δυνάμεις δεν είναι καθόλου τυχαία ζητήματα.
Δεν οφείλονται σχεδόν καθόλου σε εξ΄ αντικειμένου και αναπόφευκτα λάθη και επί μέρους στρεβλώσεις στην άγνωστη πορεία ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Ούτε μόνο στον χαρακτήρα και την ιδιομορφία ιστορικών προσωπικοτήτων ή μόνο και κύρια στην δράση του αντίπαλου πανίσχυρου κεφαλαίου.
Η θεώρηση της μεταοχτωβριανής πορείας των πολιτικών υποκειμένων και των κοινωνιών τους δεν αφήνει περιθώρια αμφιταλάντευσης και ιδεολογημάτων Πόντιου Πιλάτου για τις αιτίες. Ήταν μια πορεία καθολικής στρέβλωσης , αφαιρετικής υπεραπλούστευσης, εκφυλισμού και τελικά αναίρεσης της υλιστικής διαλεκτικής γνωσιοθεωρίας στο χώρο του ιστορικού υλισμού.
Η πολιτική κυριαρχία του προλεταριάτου που δεν θα καταργούσε μόνο τις εκμεταλλεύτριες τάξεις αλλά και τον εαυτό του, ταυτοποιήθηκε με μια δεσποτική εξουσία έστω και ως μεταβατική φάση (κράτησε 80 χρόνια! ) η οποία για τις ανάγκες της αντικατέστησε την υλιστική διαλεκτική γνωσιοθεωρία με άπειρα ακίνητα και ανεξέλικτα μανιχαιστικά δίπολα στα οποία έκλεινε κάθε εκδήλωση των κοινωνικών σχέσεων και της ταξικής πάλης που αυτές περιέκλειναν.
Έτσι η δεσποτική εξουσία αναπαράγαγε την ανάγκη ύπαρξης της και τον εαυτό της μέχρι την αυτοκατάρευση της (χώρες του υπαρκτού) ή την ακραία νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της (Κίνα).
Δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε συγκυριακό που τα πολιτικά κόμματα αυτής της κατεύθυνσης όχι μόνο βρίσκονται σε αδυναμία να αναλύσουν σε βάθος οποιοδήποτε σύγχρονο φαινόμενο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής σε διεθνές ή εθνικό επίπεδο, αλλά ακροβατούν και με όρους τυπικής λογικής, σε εν κενώ «επαναστατικούς» βερμπαλισμούς κατά το «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει!!»
Με αταξική, απολίτικη και προπάντων αποιδεολιγικοποιημένη λειτουργία αποτελούν συντηρητικές δυνάμεις που όχι σπάνια συμπλέουν με αντιδραστικά μέτωπα δυνάμεων, αρνούμενα να αναγνωρίσουν κάθε προσπάθεια της κοινωνίας να διερευνήσει νέους δρόμους μετάβασης σε ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό πέρα από τις συνταγές που οδήγησαν σε παγκόσμια τραγωδία της εργατικής τάξης και των λαών στη δεκαετία του ‘90.
Η θεωρητική επαναστατική επαναθεμελίωση της αριστεράς αποτελεί το πρώτο ζητούμενο της εποχής μας. Επαναθεμελίωση που θα πιάνει το νήμα από την εποχή του κομμουνιστικού μανιφέστου και θα επανατοποθετεί όλες τις βασικές έννοιες της κοινωνικής κίνησης και εξέλιξης στη βάση των αρχών της υλιστικής διαλεκτικής γνωσιοθεωρίας.
Στην εποχή μας της υπερανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι ανισομετρίες γεωγραφικές, εθνικές κοινωνικές καθιστούν πάνω από το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού κοινωνικό περιθώριο με την κυριολεξία του όρου, πράγμα που αποκαλύπτει και την ανάγκη για ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Η επανασυγκρότηση ενός νέου κοινωνικού κράτους στην βάση των ανθρωποκεντρικών αξιών, διεθνιστικού, αντισωβινιστικού, αντιιμπεριαλιστικού είναι στη πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και ζητούμενο της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα έδωσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο μέτωπο της αριστεράς στην χώρα μας και αυτή είναι που συνεχίζει παρά τις απόλυτα αντίξοες συνθήκες να στηρίζει τον αγώνα συγκρότησης και εδραίωσης του.
Για την αριστερά η διαχείριση του κοινωνικού κράτους δεν μπορεί να είναι μόνο ανακούφιση των ευπαθών ομάδων. Είναι μια συνολική διαχείριση με βασικές αξίες την εργασία, την δημοκρατία, την κοινωνική και διεθνιστική αλληλεγγύη.
Το κοινωνικό κράτος για την αριστερά και το επαναστατικό εργατικό κίνημα θα ‘ναι το πρόπλασμα και το ταξικό σχολείο της νέας κοινωνίας στο οποίο θα ξεκινήσουν να θεμελιώνονται οι νέες κοινωνικές σχέσεις σε συνθήκες ταξικής πάλης με δημιουργική απόληξη.
Η εργατική τάξη δεν είναι απλά οι κολασμένοι της γης είναι η ελπίδα της.
Είναι η νέα ζωή του κόσμου. Αυτή είναι η δική μας Πρωτομαγιά.