Πρωτομαγιά 2018...

του αποστολου ι. βουλδή

Η λήθη του χρόνου τείνει να εξαφανίσει μια επέτειο ορόσημο για τους εργαζόμενους. Η Εργατική Πρωτομαγιά μετατράπηκε σε γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης!

Η αναγέννηση της φύσης όμως δεν συνδυάζεται πλέον με αναγέννηση του εργατικού κινήματος, που φθίνει καθημερινά.

Οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες συνεχώς αποκτούν και μικρότερη συμμετοχή. Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν υποχωρήσει χάριν των μνημονιακών υποχρεώσεων , προκειμένου η χώρα να μην τσακιστεί στα βράχια της πτώχευσης.

Εννιά χρόνια τώρα η υπομονή εξαντλήθηκε, όπως και δυνατότητα των περισσότερων να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Εντούτοις κυριαρχεί η άποψη πως τίποτα δεν αλλάζει και η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη. Τα συνδικάτα δεν καταφέρνουν να πείσουν για την ορθότητα των λόγων ύπαρξής τους , όπως και τα σωματεία και οι ενώσεις, που αναλώνονται σε διεκπεραιωτικού χαρακτήρα ενέργειες.

Είναι όμως αυτή η ρότα που πρέπει να ακολουθηθεί, ή μήπως τελικά οι πρακτικές του ωχαδελφισμού ωφελούν όσους επιδιώκουν να δημιουργήσουν πειθήνια όργανα;

Ποιά θα ήταν αλήθεια η πορεία των εργαζομένων αν οι εργάτες του Σικάγου δεν ξεσηκώνονταν; Αν οι εργάτριες στα ραφτάδικα και στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης δεν έβγαιναν στους δρόμους; Αν οι καπνεργάτες δεν διαδήλωναν στην ματωμένη πορεία του ’36;

Ρητορικό το ερώτημα, καθώς είναι αυτονόητη η απάντηση.

Ωστόσο, στις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις θα συγκεντρωθούν και πάλι μια δράκα άνθρωποι, που θα συνεχίσουν να τιμούν και να μνημονεύουν όσους θυσιάστηκαν για εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα  και εξαφανίστηκαν εν μια νυκτί.

Είναι ίσως η ώρα να αναλογιστούμε αν η εκτόνωση μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε διεκδικώντας επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων…

Διαβάστε επίσης