Το Πάσχα είχε έλθει νωρίς φέτος. Οι νοικοκυρές, ωστόσο, ακόμη και με τις βαρείες ζακέτες και τα χοντρά μάλλινα πουλόβερ είχαν βγει στις αυλές για να ασπρίσουν. Μέρες που ήταν δεν μπορούσαν να αφήσουν το σπίτι έτσι. Κάθε γωνιά είχε ασβεστωθεί.
Εκείνο το έντονα άσπρο εκτυφλωτικό χρώμα είχε κατακλύσει τα πάντα. Ακόμη και οι άκρες του δρόμου είχαν αλλάξει όψη. Έγιναν γιορτινές.
Με τον κουβά στο ένα χέρι την βούρτσα στο άλλο και σε λίγα λεπτά η προετοιμασία για τις άγιες ημέρες που έρχονταν είχε ολοκληρωθεί.
«Καλή Ανάσταση , Καλό Πάσχα» ευχήθηκε ο δάσκαλος όταν μας αποχαιρέτησε για τις διακοπές του Πάσχα. Για να συμπληρώσει το αιώνιο πείραγμά του «και καλά μυαλά» !
Η εξώπορτα του σχολείου δεν είχε κλειδωθεί καλά καλά με το βαρύ μάνταλο και εμείς ονειρευόμαστε τα ατελείωτα παιχνίδια στο χωριό. Περίμεναν τα ξαδέλφια να μας ανταμώσουν για να ξεκινήσουμε τις διαολιές. Και από τέτοιες άλλο τίποτα. Αχάραγο ακόμη και το μυαλό σκαρφιζόταν τι πείραγμα θα ετοιμάζαμε μόλις σηκωνόμασταν από το κρεβάτι.
Ετσι και εκείνο το πρωινό. Το σχέδιο είχε καταρτιστεί με κάθε λεπτομέρεια. Ηταν Μεγάλη Παρασκευή, η θειά Ασπάσω , όπως την φώναζε ο πατέρας μου, ο μεγάλος της αδελφός που την υπεραγαπούσε, θα έφευγε από νωρίς για την εκκλησία. Μέρα που ήταν δεν μπορούσε να λείψει από τις ιερές στιγμές του θείου μαρτυρίου.
Και φυσικά όταν λείπει ο γάτος τα ποντικάκια κάνουν πάρτι!
Είχε πια σουρουπώσει όταν η …επιχείρηση στήθηκε. Αλλωστε το τζάκι έκαιγε από το πρωϊ για να κρατήσει ζεστό το δωμάτιο.
Αλλος έτρεξε στο ψυγείο. Άλλος ανακάτεψε την φωτιά για να βγάλει κάρβουνα. Άλλος να φέρει την σχάρα, που ήταν επιμελώς κρυμμένη. Άλλος να φέρει αλατοπίπερο. Και το προμελετημένο…έγκλημα άρχισε να εκτελείται!
Τα μεγάλα ξαδέλφια δεν το συζήτησαν καν. Α, όλα κι όλα, δεν χωρούσε κουβέντα. Θα έψηναν τις μπριζόλες!
Με συνωμοτικό τρόπο, που θα ζήλευαν και επαγγελματίες του είδους, στηθήκαμε όλοι γύρω από την φλόγα του τζακιού. Κάτι η νηστεία των ημερών, κάτι η λαχτάρα για το κρέας που σιγοψηνόταν και έστελνε τις μυρωδιές του κατευθείαν στα ρουθούνια μας, γλειφόμασταν ασταμάτητα. Η γλώσσα πλατάγιζε από την προσμονή.
Το καλοστημένο σχέδιο προχωρούσε με χειρουργική ακρίβεια. Μια λεπτομέρεια, που αποδείχθηκε βασική για την αποκάλυψη του γαστριμαργικού αμαρτήματος, μας είχε όμως διαφύγει.
Το τζάκι δούλευε εντατικά, δίχως να αγκομαχά και να διαμαρτύρεται που το κάναμε συνένοχο. Φρόντιζε ,ωστόσο, να διοχετεύει το μυστικό μας παντού !
Την ώρα μάλιστα που ο Επιτάφιος περνούσε μπροστά από την αυλή, ακολουθούμενος από όλους τους χωριανούς, εμείς είχαμε φροντίσει να τσικνίσουμε την περιοχή, διατυμπανίζοντας την …μεγάλη αμαρτία των ημερών.
Φυσικά όταν μετά από λίγα λεπτά είχε μπει η θειά στο δωμάτιο κατακεραυνώντάς μας, η ομάδα των αμαρτωλών έμεινε ως στήλη άλατος. Ο αιφνιδιασμός ήταν απόλυτος. Οι συνέπειες ήταν ολοφάνερες. Την είχαμε κάνει ρεζίλι σε όλο το χωριό. Οι κατσάδες ακούγονταν χιλιόμετρα μακριά…
Και το χειρότερο ήταν πως ποτέ δεν γευτήκαμε τους καρπούς της αμαρτίας μας!
