Βιώνουμε την πολιτική της… κάνναβης;

«Μεγάλη» στιγμή της πολιτικής ζωής του τόπου μας η συζήτηση στην Βουλή περί… της «νόμιμης» χρήσης της κάνναβης για ιατρικούς λόγους. Συζήτηση ακόμα και για το αν θα μπορέσει ο πολίτης μέσα στην δυστυχία της καθημερινότητας να έχει το «γλαστράκι»  του στο μπαλκόνι, του υπό κατάσχεση πιθανώς διαμερίσματος του.  Δεν λέω. Κάποτε η κουβέντα αυτή έπρεπε να γίνει.  Είχε νόημα. Αλλά … τώρα;
Βέβαια, στην περίεργη εποχή που ζούμε, ίσως για να επαναφέρουμε τις αξίες ή να αντικρίσουμε την πραγματικότητα μας χρειάζεται το «κάτι τις» μας . Μία καλή … τζούρα δηλαδή. Κατά τον τρόπο αυτό η πραγματικότητα που θα επιθυμούμε, θα εμφανίζεται κατ΄ επιλογή μέσα από την ανάδειξη της προσωπικής «καλλιέργειας» κάνναβης. Της εικονικής πραγματικότητας δηλαδή που ο κάθε πολίτης οδηγείται εξ ανάγκης να πλάθει για τον εαυτό του. Αφού λοιπόν το ψωμί και τα θεάματα λείπουν λόγω γενικότερης φτώχιας ή φτωχοποίησης,  η ανάδειξη μίας «φτιαγμένης» πραγματικότητας φαίνεται να είναι πλέον η νέα πολιτική στόχευση.
Μίας πραγματικότητας φαινομενικά ήρεμης. Μία περίεργη ηρεμία όμως, που ίσως προκαλείται από τα καθημερινά και απανωτά κτυπήματα που δέχεται ο πολίτης. Βέβαια, η οικονομία, η ανεργία και οι δυσκολίες της καθημερινότητας, αποτελούν την μία πτυχή του σοκ που δέχεται η κοινωνία. Η άλλη που δυστυχώς καθημερινά διογκώνεται, αφορά την συνεχή πληροφόρηση για διαφθορά που επικρατούσε τόσα χρόνια και που φαίνεται να επικρατεί ακόμα. Το γνωστό «λαδάκι» επί το λαϊκότερων. Δυστυχώς, όσο μεγαλώνει ο κατάλογος των πραγματικών ή πλασματικών σκανδάλων και αυξάνονται και οι «λίστες» του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής, τόσο εντείνεται η απάθεια και η μοιρολατρική αποδοχή των πολιτών μίας λυπηρής πραγματικότητας για την χώρα. Και ο αέναος κύκλος αντιπαραθέσεων για το επίπεδο της διαφθοράς θα ταλανίζει ακόμα την καθημερινότητα.
Αυτή η απώλεια ηθικής δίνει βάση στην προσπάθεια πολιτικής ανέλιξης και μονιμοποίησης εκείνων που κατέλυσαν κάθε κώδικα αξιών μετατρέποντας την βάση επιτυχίας ως «ζύγι» χρηματικών δεδομένων, καταγγελιών και ειδικού τύπου «ελαίου». Μία προσωποπαγής προσέγγιση, προκειμένου ο καθένας να «κάνει την δουλειά» του. Αλλά η κρίση, κρίση.  Με αυτό ως βάση η κοινωνική διαφοροποίηση έχει αρχίσει να μεταλλάσσεται από την μία παραδοσιακή πλευρά σε φτωχούς και πλούσιους. Από την άλλη σε όσους διέφυγαν τους ελέγχους του πόθεν έσχες και εκείνους τους προνομιούχους που «δεν πρόλαβε» το σύστημα να καταγράψει. Εκείνους που πρόλαβαν να κρυφτούν, πολλοί των οποίων σήμερα από τις ασφαλείς καρέκλες τους εμφανίζονται ως οι ανανεωτές της κοινωνικής ευαισθησίας. Ένα σύστημα όμως που τίποτα δεν κάνει για να μας απαλλάξει από αυτά που σήμερα μας ταλανίζουν. Εκτός από το να βασίζεται στην συνεχή καταστολή μέσω ίσως της νόμιμης … κάνναβης.
Μέσα από αυτή την νέα «φτιαγμένη» πραγματικότητα,  μας παρουσιάζονται εικόνες για την ανάπτυξη, την μείωση της ανεργίας, τις επενδύσεις, την ενίσχυση της οικονομίας, νέα πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπίτια πλουσίων μόνον που πλειστηριάζονται, τράπεζες που σώζονται, αλλά και κυριαρχικά μας δικαιώματα που αμφισβητούνται. Την ίδια στιγμή που οι «μπαχαλάκιδες» με αναρχικό μανδύα και «κουκούλες», βανδαλίζουν, καίνε, διαλύουν περιουσίες και εκφοβίζουν πολίτες μέσα σε ένα περιβάλλον που ως μαύρη τρύπα εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των περισσότερων πολιτών. Οι «μπαχαλάκιδες» κυβερνούν λοιπόν. Το «έλαιον» ραίει και η κάνναβης … ομορφαίνει. Όλα καλά...