Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Ο παππούς μου έλεγε, ότι το πιο σημαντικό πράγμα δεν είναι να κάνεις λάθος, αλλά να στέκεσαι μπροστά του με γενναιότητα και να αναλαμβάνεις το κόστος του. Τότε, έλεγε μέσα στη σοφία των χρόνων που τον είχαν προσπεράσει, φοράς από τη σωστή πλευρά το παντελόνι, έστω και αν για να φτάσεις απέναντι χρειάζεται να κολυμπήσεις στον μικρό βάλτο που δημιούργησες και ίσως πρέπει να το κρατάς γερά, να μη σου φύγει. Σε αντίθετη περίπτωση, γίνεσαι ο αμετανόητος γραφικός του χωριού.
Ο παππούς μου δεν πρόλαβε να γνωρίσει την Τασία Χριστοδουλοπούλου, η οποία, προφανώς, δεν πρέπει να είχε κάνει ανάλογες κουβέντες με τον δικό της τον παππού, ο οποίος είχε προλάβει τον τόπο, πολύ πιο σοβαρό από αυτόν που παραδίδει η δική της η γενιά και η αμέσως επόμενη σε μια νεολαία που αμήχανη παρακολουθεί τον αγώνα του πολύχρωμου τσίρκου σε όλο το εύρος της εξουσίας, από τις καφενειακές εξάρσεις της κυβέρνησης έως τις μετέωρες αντιπολιτευτικές πιρουέτες και τις κρίσεις τύπου Άδωνι.
Και, κάπως έτσι, η Τασία, έγινε η γραφική της Βουλής. Διότι εκείνο το "άει στο διάολο" το ειπωμένο με στυλ μάγκα άρτι αφιχθέντα από την λιμενική ζώνη μετά την περαίωση της νυχτερινής του εργασίας, έχασε στη διαδρομή το... παντελόνι του, όταν μεταμφιέστηκε σε γυναικεία κουτοπονηριά και έγινε διάψευση όμοια με αυτή του "σε έπιασα στα πράσα", ΄¨όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις", σε μια προσπάθεια να πείσεις τον απατημένο ότι δεν είδε, όπως η Τασία προσπάθησε να πείσει ένα ολόκληρο σώμα ότι δεν άκουσε, αλλά υπέπεσε σε μια παραίσθηση ομαδική.
Βεβαίως και οι δύο αυτοί ρόλοι, απέχουν μακράν από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ως "κοστούμι" προέδρου της Βουλής, όπως και το σύνολο της Βουλής των Ελλήνων απέχει μακράν από την κοινή περί Βουλής αντίληψη, από το ρόλο δηλαδή ενός στοιχειωδώς σοβαρού οργάνου διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων με γνώμονα την εντολή που ανέθεσε στους αντιπροσώπους του ο δύστυχος και συνάμα άκρως υπεύθυνος για τις επιλογές του λαός.
Άν είναι κάτι ωστόσο που πρέπει να επισημανθεί ως άξιο λόγου από το σόου της συνεδρίασης για τη Novartis, αυτό είναι η αίσθηση ιδιοκτησίας του χώρου και η αντίληψη περί ιδιοκτησίας της αλήθειας που αποπνέουν τα μέλη του κυβερνητικού επιτελείου.
Η Τασία ρίχνει διαόλους και μετά αναφωνεί "σιγά, φοβηθήκαμε τώρα", απευθυνόμενη σε κάποιον ...ανάγωγο απο το σώμα, ο Πολάκης γελάει ειρωνικά την ώρα που ο Πικραμένος μιλάει συγκινημένος, ο Βούτσης φωνάζει σε Σαμαρά και Βενιζέλο "τελείωνε" σαν να μιλάει σε κάποιον στο γήπεδο και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από τα ορεινά, φωνάζει στον Σαμαρά "το παραχέσατε".
Δεν ξέρω αν φταίει για αυτό η μετάβαση από το 5%, στο Μαξίμου και ο μη απαραίτητος χρόνος εναρμόνισης με την ιδέα της εξουσίας, ή αν αντιθέτως ευθύνεται το γεγονός ότι η κυβέρνηση, έφτασε μέσα στη μικρή της θητεία στο άλλο άκρο, αυτό της ...ενθρόνισης και της άρνησης διαλόγου περί του θρόνου.
Αυτό που πρέπει πάντως να δει τάχιστα ο Τσίπρας, είναι η διαγωγή του ...σχολικού. Μαζεύτηκαν πολλοί μαθητές στο... τελευταίο θρανίο και η υπεροψία, το έχει δείξει η ιστορία, είναι το πρώτο βήμα της πτώσης. Όπως και η επιχείρηση συστηματικού διχασμού. Aκόμη και αν έχειw ρίξει στο τραπέζι ένα σκάνδαλο σαν την Novartis.