Μπορεί να χωρέσει ένα «Ρέκβιεμ» μια διονυσιακή γιορτή; Το ερώτημα που έθεσε το πλήρωμα 94 στο Πατρινό καρναβάλι, απαντήθηκε με κεφάλια που έγνεψαν καταφατικά με απόλυτη βεβαιότητα και ήταν χιλιάδες. Θνητότητα και εφήμερο, είναι οι λέξεις που ακολουθούν τον άνθρωπο σε όλο του το ταξίδι, από τότε που κάνει μια περιστροφή για να βγει στο φως, μέχρι την ώρα που το αποχαιρετάει, με την αίσθηση πως ό,τι πέρασε ήταν μια αστραπή, ένα ωραίο όνειρο, που δεν θα δεις όμως ξανά σαν αποκοιμηθείς.
- Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου-
Αν ψάξουμε τις στιγμές της ζωής μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο φόβος του τέλους είναι πάντα κρυμμένος σε κάθε μεγάλη χαρά, τη νοηματοδοτεί, τη νοστιμίζει. Μάλλον, την κάνει.. χαρά, την ορίζει ως τέτοια.
Αυτή την άρρηκτη σχέση της θνητότητας και του εφήμερου που τελικά κάνει τη ζωή σπουδαία, «κατέβασε» στο δρόμο το πλήρωμα 94 και την περιέφερε στην Πατρινή αποκριά, περνώντας τη μέσα από τα «κανάλια» της Βενετίας και τα «κανάλια» της της ψυχής μας, της πάντα έτοιμης να χοροποπηδήσει από χαρά, ακόμη και όταν η παιδική της ηλικία δεν συμβαδίζει με το σώμα της.
Μακράν το καλύτερο πλήρωμα του καρναβαλιού του 2018, το 94 μετά την περυσινή εντυπωσιακή του εμφάνιση, έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό του και κατάφερε να τον ξεπεράσει, δίνοντας απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι η επιτυχία, είναι κάτι που δεν μπορεί να... ηττηθεί αμέσως από μια επόμενη και επισημαίνοντας στους περισυνούς πολέμιούς του ότι η επίθεση γίνεται πείσμα και το πείσμα σε πάει μπροστά, καθώς οι ...καλές μηλιές, συνηθίζουν τις...πέτρες και καποια στιγμή δεν τις βλέπουν καν.
Στην κορυφή αυτή τη φορά της παρέλασης, τα παιδιά του 94, μαζί με τα... παιδιά τους κατάφεραν με ένα «Ρέκβιεμ» να ψάλλουν τη χαρά της ζωής αποθεώνοντας το εφήμερο, μέσα από τον ύμνο της θνητότητας, αποδεικνύοντας ότι το καρναβάλι της πόλης μπορεί να είναι και κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο σημαντικό από ένα ανούσιο τρεχαλητό υφασμάτων και χρωμάτων.
Η παρουσία του 94 το καθιστά μακράν την καλύτερη εμφάνιση του φετινού καρναβαλιού, αλλά και μια αισιόδοξη εκδοχή του "που μπορεί να πάει το καρναβάλι", αν απαγκιστρωθεί από την βαρετή επανάληψη, ύφους και μεθόδου.
-Το πλήρωμα έκανε μια άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση και στις δύο παρελάσεις, απόλυτα στοιχισμένο, σχεδόν... χορογραφημένο στον τρόπο με τον οποίο διήλθε όλο το μήκος της διαδρομής. Κοιτάζοντας το ιδίως στην παρέλαση της Κυριακής, είχες την αίσθηση της απόλυτης γεωμετρίας, από την οποία αποπνέεται ένα μελετημένο συναίσθημα.
-Η στολή του ήταν από την κορυφή μέχρι τα νύχια ένα μικρό εικαστικό, προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν υπήρχε καμία παραφωνία, δεν υπήρχαν μέλη άνευ καπέλου, δεν υπήρχε ούτε ένα στοιχείο εκτός στολής. Ένα κανονικό θέατρο δρόμου, με σκηνοθετική αντίληψη.
- Εντυπωσιακό ήταν το μακιγιάζ των μελών αλλά και το ύφος τους. Μερικά πορτραίτα τους στην τηλεόραση αλλά και στον φωτογραφικό φακό, υπήρξαν υποδειγματικά.
- Οι κατασκευές,προσέθεταν τη διάσταση του κινούμενου σκηνικού, «ομιλούσες», λέγοντας ένα μικρό παραμύθι για τη χαρμολύπη.
- Όλες οι ηλικίες ήταν παρούσες, δείγμα ότι τα παιδιά έγιναν γονείς και απέκτησαν τα δικά τους παιδιά. Μια ομάδα που μεγαλώνει μαζί, διδάσκει αυτούς που έρχονται, πορεύεται μαζί τους και κάποια στιγμή θα τους παραδώσει το σκήπτρο, έτσι όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια. Γιατί το 94, είναι πρωτίστως οικογένεια.
- Η όλη παρουσία απέπνεε τη βεβαιότητα ότι για να φτάσει αυτό το πλήρωμα στο δρόμο, χρειάστηκαν πολλοί μήνες δουλειάς. Από τη σύλληψη της ιδέας, μέχρι την τελική της εικόνα. Το καρναβάλι της Πάτρας είναι ακριβώς αυτό: η ζύμωση, η ομαδικότητα, η δημιουργία, η επένδυση (ακόμη και οικονομική) στο καρναβάλι. Η επιβεβαίωση ότι αυτή η γιορτή είναι σημαντική και της αξίζει προσοχή και κόπος. Από όλους.
ΟΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
- Για τη στολή και την όλη παρουσίαση εργάστηκε συστηματικά ένας πυρήνας 21 ατόμων επί ένα περίπου χρόνο.
- Όλες οι κατασκευές ήταν στο χέρι
- Οι στάμπες στα ρούχα, έγιναν με ξύλινο καλούπι που σκάλισαν τα μέλη του πληρώματος και με το οποίο εν είδη σφραγίδας, διακόσμισαν τις στολές τους.
- Ο άκρως εντυπωσιακός θρόνος, κάτω από τον οποίο κρυβόταν ένα αναπηρικό αμαξίδιο, έγινε την τελευταία στιγμή επειδή η κοπέλα που καθοταν σε αυτόν έσπασε το πόδι της στο παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού και οι υπόλοιποι επέμειναν ότι θα βρουν τρόπο να παρελάσει. Και τον βρήκαν.
- Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο λάβαρο, το οποίο δέσποζε στην αρχή της παρουσίασης.
- Το πρώτο πράγμα που σχεδιάστηκε ήταν η εντυπωσιακή φούστα των γυναικών από την οποία κερμόταν ένα κουκλάκι, παραπέμποντας σε εικόνα κουκλοθεάτρου. Πάνω σε αυτή στήθηκε όλη η ιδέα, έγιναν προσθήκες, αλλαγές και τελικά όλοι κατέληξαν στο «Ρέκβιεμ».
- Το κοριτσάκι στην αρχή με την ομπρέλα και τα μαύρα ρούχα, από τις πιο ωραίες πινελιές του πληρώματος, ντύθηκε στα μαύρα, αλλά... έλαμψε!
- Τα βιολιά, επρόκειτο να είναι κανονικά και να παιζουν μουσική, αλλά η παραγγελία από την Κίνα άργησε και έτσι κατασκευάστηκαν χάρτινα.
