Μεγαλομανής; Τυχοδιώκτης; Νοσταλγός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη μεγαλειότητά του σε ρόλο νέου Πορθητή; Οπως κι αν χαρακτηριστεί, ο Ρ.Τ. Ερντογάν παραμένει ένας αυταρχικότατος, αντιδημοκράτης πρόεδρος. Ενας πολιτικός επικίνδυνος για τον μισό πάνω-κάτω πληθυσμό της χώρας του και για τους γείτονές του, άρα και για την ειρήνη στη Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. Ενας συνειδητός εμπρηστής.
Οταν χαρακτήριζε «θείο δώρο» το πραξικόπημα του προπέρσινου Ιουλίου, δεν είχε στον Θεό τον νου του αλλά στον επί γης κόσμο. Του λύθηκαν τα χέρια έκτοτε. Δεν ήταν ακριβώς δεμένα βέβαια, όπως ξέρουν οι Κούρδοι, ελαφρώς συγκρατημένα ήταν. Τηρούσαν κάποια προσχήματα, μια και υποτίθεται ότι ο κ. Ερντογάν ενδιαφερόταν να κρατήσει έστω μισάνοιχτη την ευρωπαϊκή πόρτα. Μισάνοιχτη προσπαθούσε να κρατήσει την πόρτα και η Ε.Ε., όχι τόσο από ενδιαφέρον για τον διαρκώς αναβαλλόμενο εκδημοκρατισμό της Τουρκίας όσο επειδή βολευόταν με τη μεταβολή της τουρκικής ενδοχώρας σε αποθήκη προσφυγικών ψυχών.
Στα μεταπραξικοπηματικά χρόνια άδειασαν οι δημόσιες υπηρεσίες από χιλιάδες «ύποπτους» και γέμισαν οι φυλακές αντιφρονούντες κάθε είδους. Αρκεί να βρεθεί στο σπίτι σου ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε προ δεκαετίας από «γκιουλενικό» οίκο για να χαρακτηριστείς αντιερντογανικό στοιχείο, τουτέστιν αντεθνικό. Αλλά η επίδειξη ισχύος μόνο στο εσωτερικό δεν καλύπτει τις συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες ενός Ερντογάν. Εξάγει λοιπόν νταηλίκι σε πολλά μέτωπα συγχρόνως. Στη Συρία με τη μορφή «Κλάδου ελιάς» και με στόχο να τσακίσει τους Κούρδους· αυτούς δηλαδή που πολέμησαν ολόψυχα το Ισλαμικό Κράτος, με το οποίο είχαν γκαρδιακές σχέσεις τμήματα του ερντογανικού καθεστώτος. Στην Κύπρο για να εμποδίσει τις έρευνες για υδρογονάνθρακες σε οικόπεδο νομίμως οριοθετημένο και διεθνώς αναγνωρισμένο. Στο Αιγαίο με τη μορφή παρενοχλήσεων σε ουρανό και θάλασσα, και με στόχο να εμφανίσει σαν γκρίζο σχεδόν όλο το πέλαγος. Ταυτόχρονα απειλεί με οθωμανικό χαστούκι τις ΗΠΑ και υποκρίνεται τον χορηγό της ΠΓΔΜ.
Οι προειδοποιήσεις της Κομισιόν, όσο αυστηρές, δεν πτοούν τον Τούρκο πρόεδρο, και επειδή δεν τον ενδιαφέρει πλέον η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του και επειδή μπορεί να εκβιάσει με τη στρόφιγγα των προσφυγικών ροών. Κι όταν τον καταγγέλλουν ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, απλώς αντιστρέφει την πραγματικότητα και κατηγορεί σαν παραβάτες τους καταγγέλλοντες και φανερά αδικούμενους. Η υπεροψία είναι ο μέγας πολέμιός του.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
