"Τις εστίν άνθρωπος φοβούμενος τον Κύριον; Νομοθετήσει αυτώ εν οδώ η ηρετίσατο" ψαλμός 24 στ. 12-13.
Ποιός άνθρωπος φοβείται και σέβεται εκ καρδίας τον κύριον; Θα δώσει εις αυτόν ο Κύριος νόμον και κανόνα από τον οποίον θα οδηγείται δια να ακολουθή τον δρόμον και την ζωήν με την οποίαν θα καταστή ενάρετος προς αυτόν.
Το τι συμβαίνει στον κόσμον, προκαλεί αντιδράσεις, μερικές μας παρακινούν σε δράση και άλλοτε μένουν εντός, τις ζυγίζουμε σαν να μας δέρνει άνεμος και χρειάζεται να 'χεις γερές ρίζες για να μην σε ξεριζώσει. Τότε μια βαθειά, προσωπική ανάγκη, μας σπρώχνει να συναντήσουμε τις ανάγκες των άλλων. Έτσι κάπως ο Γιώργος Κ. Παπαγεωργίου στην επιλογή της χειρουργικής, το δρόμο που άνοιξε ο Αναξαγόρας Παπαϊωάννου. Κι άρχισε η επαφή με τον ανθρώπινο πόνο,η πορεία από το αντικαρκινικό, μετά στρατός, αγροτικά ιατρεία, ειδίκευση στα χειρουργεία, νοσηλευτική, Ευαγγελισμός, μετεκπαιδεύσεις στο εξωτερικό... Αξέχαστες εμπειρίες, γεμάτες περιπέτειες, ιατρικές λύσεις, πολύτιμες συμβουλές. Το βιβλίο του είναι γεμάτο μελέτη, γνώσεις, θυσίες και κατήχηση σε έναν άνθρωπο δοσμένο στη λύτρωση από τον πόνο. Εφαρμογές που σώζουν, μέθοδοι συμπαράστασης, σχέση γιατρού και ασθενούς. παράλληλα αναφορές για νοσηλευτές ή γιατρούς αφιερωμένους στο θείο έργο τους. Τόσα αξιοπρόσεκτα περιστατικά... Ο Robert Hutchison έγραψε παλαιότερα...Από την άγνοια των ορίων...από την ευφυία έναντι της κοινής λογικής...από τον υποβιβασμό του ασθενούς σε περιστατικό."Κύριε σώσε με". Η Πάτρα ας δεχτεί τον Παπαγεωργίου και το έργο του με υπερηφάνεια.
Σε αυτή την ιατροφιλοσοφική πραγματεία, ο αναγνώστης θαυμάζει το σεμνό συγγραφέα, δάσκαλο, νοσηλευτή, γλώσσα και λογική στο πρώτο μέρος. Έρχεται όμως κατόπιν, η ηρωϊκή απόφαση του ίδιου και άλλων γιατρών, ήδη έμπειρων και κυρίως χριστιανών ορθόδοξων θεραπευτών σε μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία, να στραφούν ως βοηθοί άμισθοι προς την Αφρική και την Κριμαία. Ο συγγραφέας επραγματοποίησε 16 ταξίδια, μαζί με μερικούς ιατρούς, φθάνοντας σε μέρη όπου χιλιάδες Αφρικανοί αναζητούν βοήθεια για τις πολυάριθμες ασθένειες που τους ταλαιπωρούν λόγω κλίματος, ελλειπτικής ή ασήμαντης νοσηλείας και απουσίας έστω στοιχειωδών ιατρείων. Εκεί θαυμάζει κανείς τον τιτάνιο αγώνα των αλλοδαπών και εθελοντών Ελλήνων ιατρών που αγωνίζονται απεγνωσμένα και εν πολλοίς νικητές, σώζοντας ζωές, καταδικασμένων στην άγνοια ιθαγενών και τους σιωπηλούς δολοφόνους της "κρίσης χαλεπής, της πείρας σφαλερής και ο καιρός οξύς". Άπειρες περιπτώσεις κακώσεων, βαριές φλεγμονές, κτλ. ανακουφίζονται με στοργή και αφοσίωση, χωρίς ίχνος κατηχήσεως εκκλησιαστικής προς προσέλκυση. Πρώτα από λοα το καθήκον. "Ο πους μου έστη εν ευθύτητι εν εκκλησίαις, ευλογήσω σε Κύριε". Οι πόδες μου δεν εβγήκαν ούτε σπιθαμήν έξω από την ευθείαν οδόν αλλ' εσταθήκαν μακριά από κάθε δολιότητα και πονηρίαν, εις τον ευθύν δρόμον του θελήματος. Δι' αυτό ελεούμενος από σε, θα σε ευλογώ και θα σε δοξολογώ, Κύριε, εν μέσω συνάξεων πολυπληθών. (ψαλμός 25).
