Όταν ένα αίτημα χρονίζει, τότε χάνει το αρχικό του νόημα και παύει να απασχολεί. Αυτό έχει συμβεί με το θαλάσσιο μέτωπο της Πάτρας και την απελευθέρωσή του.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το μακαρίτη Θεόδωρο Άννινο να διαμαρτύρεται επειδή η Πάτρα δεν είχε πρόσβαση στη θάλασσα, ενώ δεν υπήρξε δήμαρχος στα χρόνια της μεταπολίτευσης που να μην έθεσε το πρόβλημα. Η αλήθεια όμως είναι ότι το αίτημα απόκτησε ισχυρή βάση αφότου τέθηκε σε λειτουργία το νέο λιμάνι και άρα η απελευθέρωση του παλιού συγκέντρωσε ιδιαίτερη δυναμική.
Το νέο λιμάνι τέθηκε σε λειτουργία το 2011. Από τότε έχουν περάσει οκτώ χρόνια κι εγώ θυμάμαι τουλάχιστον τρεις πρωθυπουργούς, το Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα να υπόσχονται δημόσια στους Πατρινούς την απόδοση του παραλιακού μετώπου στην πόλη και στο Δήμο. Έκτοτε όλο και κάτι γίνεται, όλο και κάτι πάει να γίνει, αλλά τελικά το πρόβλημα παραμένει μετέωρο.
Ολιγωρούν, κατά επιεική εκδοχή, οι διαδοχικές κυβερνήσεις; Μοιάζει πολύ πιθανό έως βέβαιο. Ευθύνεται η ακαταμάχητη γραφειοκρατία; Είναι σχεδόν σίγουρο. Δεν υπήρξε ποτέ μια δημοτική αρχή με πλήρες και συγκροτημένο σχέδιο για τη διαχείριση του προβλήματος; Είναι κι’ αυτό μάλλον προφανές, για όσους παρακολουθούν με ψυχραιμία τις εξελίξεις. Διότι αυτό που κυρίως ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι τοπικές αντιδικίες, μικροπολιτικές και έλλειψη ενός σοβαρού σχεδίου γύρω από την παραχώρηση και την αξιοποίηση της παραλιακής ζώνης.
Τις τελευταίες ημέρες ζούμε ένα ακόμα επεισόδιο σ’ αυτό το κακόγουστο σήριαλ. Οι λεπτομέρειές του δεν έχουν και τόση σημασία, απλώς να σημειώσουμε ότι αυτή τη φορά τη φορά εμπλέκεται και η επικείμενη άφιξη στην Πάτρα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Κάποιοι θέλουν τον Τσίπρα να λύνει το πρόβλημα μία κι έξω και κάποιοι άλλοι κάνουν ότι μπορούν για να δυσκολέψουν την παρουσία του στην Πάτρα.
Κουραστικά πράγματα που ελάχιστα και ελάχιστους συγκινούν.
Διότι το ερώτημα είναι και μοναδικό. Θα αποδοθεί το θαλάσσιο μέτωπο, καθαρό και δίχως αστερίσκους στην πόλη, ναι ή όχι; Οκτώ χρόνια είναι πάρα πολλά για κουβέντες και διαπραγματεύσεις. Κι όπως σημειώσαμε και στην αρχή τα χρονίζοντα προβλήματα, κακοφορμίζουν και τελικώς εξαντλούν και εξαντλούνται.
