Κάποια πράγματα σε φέρνουν χρόνια πίσω. Εκεί, σε εκείνη την παιδική ηλικία που όλα μοιάζουν τόσο απλά , τόσα ήρεμα που θεωρείς θα τα ταράξει μόνο η φωνή του γονιού που θα σε καλεί να αφήσεις επιτέλους την μπάλα και να ανοίξεις κανένα βιβλίο…
Κοιτούσες τον άνθρωπο που έδινε την τελευταία του μάχη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και όμως δεν τον αντίκριζες, άκουγες το τηλέφωνο που χτυπούσε. Επιτακτική η υποχρέωση να σηκώσεις το ακουστικό , καθώς ο πατέρας από το υπνοδωμάτιο ρωτούσε να μάθει για τον …τηλεφωνικό επισκέπτη.
Η χαρακτηριστική βροντώδης φωνή δεν χρειαζόταν περισσότερες συστάσεις. Δεν ρωτούσες καν. Απλά έλεγες «περιμένετε». Άφηνες το ακουστικό και έλεγες πάντα την ίδια κλισέ φράση « ο κύριος Χρήστος είναι». Το επώνυμο ήταν περιττό...
Δεν υπήρχαν ωράρια κοινής ησυχίας. Η εφημερίδα θα εκδιδόταν και το άρθρο έπρεπε να φθάσει έγκαιρα στα γραφεία της εφημερίδας.
Αντίρρηση; Ούτε να σου περάσει από το μυαλό. Φορούσες το κοντοπαντέλονο και «σφαίρα» για τα γραφεία της «Γνώμης» στο πάνω μέρος της πλατείας Γεωργίου.
Σε περίμενε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Είχες φέρει όλα τα χειρόγραφα, ή είχαν σκορπιστεί από το τρεχαλητό σου, κάποια, στο δρόμο; Τα φυλλομετρούσε , ηρεμούσε και σε κοιτούσε πάντα με το χαμογελαστό του πρόσωπο. «Πως πάνε τα μαθήματα;», ρωτούσε για να απαντήσεις την μόνιμη ατάκα προς όλους «πολύ καλά», κι ας είχες την προηγούμενη ακούσει τα εξ αμάξης από την δασκάλα…
Πέρασαν τα χρόνια, αλλά ο Χρήστος Χριστόπουλος όποτε και να τον συναντούσες ρωτούσες πάντα το ίδιο. Τώρα πλέον όχι για την πορεία του σχολείου , αλλά για την δημοσιογραφική διαδρομή που είχες. Για να επαναλάβει για πολλοστή φορά πως «πρέπει να μοιάσεις του Γιάννη, του πατέρα σου».
Γιατί πάντα τον εκτιμούσε και ποτέ δεν ξεχνούσε το πρωτοσέλιδο άρθρο με το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της δικτατορίας, που είχε γράψει και άλλαξε το ρου της ιστορικής εβδομαδιαίας εφημερίδας…
Αυτές οι ανεξίτηλες εικόνες σου έρχονται φευγαλέα -κάνοντας η μνήμη τα δικά της παιχνίδια- καθώς τον κοιτούσες να μάχεται πάνω στο κρεβάτι που έμοιαζε μικροσκοπικό μπροστά στο θηριώδες σώμα του.
Καλό σου ταξίδι κυρ Χρήστο και εκεί που θα πας χαιρέτησε τον φίλο σου και πατέρα μου…
