Με εξωστρέφεια και σχέδιο θα βρούμε τον (χαμένο) προσανατολισμό μας

Του Αντώνη Κουνάβη

Μια πόλη, ένας νομός, που πορεύονται στο χρόνο χωρίς ένα σαφή προσανατολισμό, είναι σαν ένα πλοίο που κινείται στο άγνωστο, χωρίς πυξίδα, χωρίς ελπίδα.  

Με γνώμονα αυτό το σκεπτικό, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Πάτρα και (κατ’ επέκταση) η Αχαϊα έχασαν τη ρότα τους μετά από την αποβιομηχάνιση που επήλθε στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Έκτοτε, δεν υπήρξε καμία σοβαρή προσπάθεια από τις εκάστοτε δημοτικές Αρχές και από τους υπόλοιπους τοπικούς φορείς για τον αναπροσανατολισμό μας σε μια συγκεκριμένη οικονομική κατεύθυνση. Και δυστυχώς, το Επιμελητήριο Αχαϊας δεν αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα. Πέραν κάποιων αποσπασματικών κινήσεων, που δεν ήταν ενταγμένες σε ένα ευρύτερο, διαχρονικό, πλαίσιο, απουσίασε κι αυτό παντελώς από την εκπόνηση ενός σχεδιασμού που θα χάραζε μια νέα πορεία.

 Αναπόδραστη συνέπεια της έλλειψης αυτής είναι να πορευόμαστε, επί πολλά χρόνια τώρα, χωρίς σχέδιο, χωρίς ταυτότητα. Δεν ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε, δεν έχουμε προβληματιστεί καν για το πού θα πρέπει να πάμε, ποιο δρόμο θα έπρεπε ή πρέπει να ακολουθήσουμε.

Όμως, χωρίς πυξίδα και δίχως προσανατολισμό, χωρίς να έχουμε έναν προκαθορισμένο προορισμό, είμαστε καταδικασμένοι να παραμένουμε στάσιμοι, πελαγωμένοι, βλέποντας τους άλλους να μας προσπερνούν.

Συνάρτηση αυτού είναι και το γεγονός ότι επί μια εξαετία το Επιμελητήριο συμμετέχει με ένα διόλου ευκαταφρόνητο κόστος σε Εκθέσεις που στηρίζουν μονίμως έναν συγκεκριμένο κλάδο, αυτόν των τροφίμων και ποτών.

 Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, διερωτόμαστε εάν και αυτή η διαπίστωση μας συνιστά «Fake News», κατά τη γνωστή ορολογία που υιοθέτησε ασμένως η απερχόμενη διοίκηση του Επιμελητηρίου Αχαϊας.

Και αλήθεια, δεν υπάρχουν άλλοι τομείς της Οικονομίας που χρήζουν ανάλογης στήριξης και ενίσχυσης, αρχής γενομένης από τον πρωτογενή; Τροφή για σκέψη, κάθε απάντηση δεκτή.      

Για την παράταξη μας, «Επιμελητήριο για Όλους», είναι αδήριτη ανάγκη ο εμβληματικός φορέας του νομού μας να αποκτήσει την απαιτούμενη εξωστρέφεια, που θα τη μεταλαμπαδεύσει στη συνέχεια τόσο στα μέλη του όσο και στο σύνολο της αχαϊκής κοινωνίας.

Αυτή είναι και μια απαραίτητη προϋπόθεση, το κατάλληλο ερέθισμα, ώστε να σκεφτούμε και να συναποφασίσουμε για τη μελλοντική πορεία μας.

Μπορεί, φερ’ ειπείν, ο τουρισμός να είναι το κατάλληλο όχημα που θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη ανάπτυξη; Κάποιες μεμονωμένες δράσεις προς την κατεύθυνση αυτή, δίνουν θετική απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα.

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για ένα εξωστρεφές Επιμελητήριο Αχαϊας, που δεν θα λειτουργεί, απλώς, ως ένας γραφειοκρατικός οργανισμός διεκπεραίωσης ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά ως ένας φορέας με συλλογική αντίληψη και αναπτυξιακό πρόσημο.

Δεσμευόμαστε ότι θα εργαστούμε μεθοδικά, με πίστη και προσήλωση, στην κατεύθυνση αυτή. Είμαστε πεπεισμένοι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε. Όλοι μαζί, για ένα σκοπό που (πρέπει να) μας ενώνει. Συνηθίζουμε να λέμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά εμείς ερχόμαστε να την ενσαρκώσουμε για ένα νέο ξεκίνημα!

 

Διαβάστε επίσης