Αγαπητοί σύντροφοι
Αφού σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση, θα σας δηλώσω εξ αρχής, ότι βρίσκομαι εδώ με την ιδιότητα ενός ανθρώπου με μακρά θητεία στην Αυτοδιοίκηση, με μακρά θητεία επίσης στην Αριστερά, την οποία υπηρετώ και από μέσα και από λίγο μεγαλύτερη απόσταση για σχεδόν 50 χρόνια.
Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι μπορώ να σας μεταφέρω με πιστότητα τις σημερινές αγωνίες των απλών ανθρώπων, να σας μεταφέρω τις δυσκολίες των ανθρώπων της γενιάς μου για επιβίωση, για αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας και νοσηλείας, για την αδυναμία τους να στηρίξουν προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους, να σας μεταφέρω την αγωνία των ανθρώπων που πίστεψαν την Αριστερά, που επένδυσαν σε αυτήν ελπίδες για καλύτερο αύριο και διαψεύστηκαν, να σας μεταφέρω τις αγωνίες της νεολαίας της πόλης μας. Τής πόλης που είναι η πρωτεύουσα της ανεργίας, με πάνω από 60% στους νέους κάτω των 35, με 10% πάνω από τον πανελλαδικό μέσο όρο σε όλους τους άλλους δείκτες.
Της πόλης, που βρίσκεται στο επίκεντρο της ανεργίας από τις αρχές της δεκαετίας του 90, δηλαδή πολύ πριν αρχίσει η επίσημη κρίση και τα μνημόνια. Της πόλης που έχει βιώσει από εκείνη την δεκαετία, την καταστροφή και την απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, την απαξίωση του πιο εξειδικευμένου εργατοτεχνικού προσωπικού, την καταστροφή παραγωγικής τεχνογνωσίας δεκαετιών. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει με μαζικό τρόπο σήμερα σε όλη την χώρα.
Σήμερα, η κοινωνία μας και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σπαράσσονται από τις συνέπειες της κρίσης, αυξάνεται καθημερινά ο πληθυσμός που διεκδικεί την επιβίωση του στα δημοτικά συσσίτια, που υπάρχουν οικογένειες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νέες οικογένειες που ο κοινωνικός οργανισμός δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους για παιδικό σταθμό. Που η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι κάτω από τα στατιστικά όρια της φτώχειας, που όλοι χρωστάνε στις τράπεζες γιατί και όσοι έχουν εργασία, έχουν δει το εισόδημα τους να μειώνεται στο μισό. Ο κίνδυνος να χάσουν την δουλειά τους είναι άμεσος, ο κίνδυνος να χάσουν το σπίτι τους, κρέμεται από πάνω τους συνεχώς.
Είναι τόσο προφανές, δεν χρειάζεται θεωρώ καμία απόδειξη, ότι λύση στην σημερινή κατάσταση δεν υπάρχει. Δεν θα υπάρξει με την πολιτική που εφαρμόζεται, ανάκαμψη οικονομική για πολλές δεκαετίες ακόμα. Αλλά και εάν κατά την γνώμη των κυβερνώντων, αρχίζουν να υπάρχουν τέτοιοι δείκτες ανάκαμψης, θα είναι σε ολοκληρωτικό όφελος του κεφαλαίου και των ξένων συμφερόντων. Έχει κανένας την αυταπάτη, ότι παρά τους όποιους δείκτες, θα βελτιωθεί η σύνταξη ή ο μισθός, ή θα βελτιωθούν τα επίπεδα της κοινωνικής προστασίας;
Όχι αγαπητοί σύντροφοι! Τα αντιλαϊκά μέτρα, ήρθαν για να μείνουν, για να αυξάνουν την κερδοφορία ξένων και εγχώριων επενδυτών, για να εκτρέφουν τον παρασιτισμό, την ξενοδουλεία, την υποταγή. Το πολιτικό αφήγημα, το αισιόδοξο για αυτούς, είναι εφεύρεση της «αριστερής» και της δεξιάς εξουσίας, για μόνιμη αιχμαλωσία, μόνιμη καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων, στα συμφέροντα του κεφαλαίου, μόνιμη εξάρτηση από τις δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης, μόνιμη υποθήκευση και εκποίηση του εθνικού πλούτου, διαρκής στράτευση της χώρας στους ισχυρούς.
Δεν θα ασχοληθώ εν προκειμένω, με κραυγαλέα πολιτικά λάθη, με δημιουργημένες αυταπάτες για τον ρόλο της σημερινής κυβέρνησης. Τέτοια υπάρχουν πολύ προ του 2015. Θα αναφερθώ στα καθήκοντα της σημερινής αριστεράς.
Θα ξεκινήσω όμως κάπως γενικότερα. Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, όλες οι φερόμενες σαν ανατρεπτικές δυνάμεις, πρέπει να έχουν εξ ορισμού, το καθήκον της υπεράσπισης των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Αυτή είναι η θεμελιώδης ιδεολογική, πολιτική, ταξική και στρατηγική διαφορά τους από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Σύμφωνα με αυτή την θεμελιώδη διαφορά, για την σημερινή τραγική κατάσταση, για την σημερινή καθοριστική ήττα, ευθυνόμαστε όλοι, ευθύνονται όλες οι δυνάμεις της κομμουνιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς, μικρές και μεγαλύτερες. Ευθυνόμαστε για την διάλυση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και την υποταγή του. Δεν το τροφοδοτήσαμε με στόχους, δεν το εμπνεύσαμε, κυρίως δεν αναλάβαμε την ευθύνη ο καθένας για τον εαυτό του. Και όταν αναφέρονται ευθύνες, ο καθένας προσπαθεί αλλού να τις μετακυλήσει. Σαν για να βρουν έδαφος οι εκατέρωθεν πολιτικοί χαρακτηρισμοί, χρησιμοποιούμε την δυστυχία ενός ολόκληρου λαού και τους εκτοξεύουμε εναντίον αλλήλων, εκτός ουσίας, εκτός τόπου και χρόνου.
Ναι, υπάρχουν πολλές διαφορές και διαφωνίες. Δικαιολογημένες και μη. Η καλή αρχή θα ήταν να μη τις μεγενθύνουμε. Θα ήταν με βάση αυτές, κυρίως όμως με βάση την συσσώρευση των κοινωνικών προβλημάτων, να αναζητήσουμε μια γλώσσα συνεννόησης. Αυτό είναι σήμερα το άμεσο και υπέρτατο καθήκον.
Πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τα εξής:
Πρώτο: Ο αντίπαλος μας, οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας, οι ξένοι και το πολιτικό προσωπικό που τους στηρίζει, είναι αντίπαλος πολύ ισχυρός. Διαθέτει την εξουσία, έχει τεράστια ερείσματα, έχει το κοινοβούλιο και το κράτος, έχει τους μηχανισμούς της διοίκησης και της ιδεολογίας, έχει την δυνατότητα της κατασταλτικής βίας, ατομικής και μαζικής, έχει την δικαιοσύνη και την εξάρτηση της και κυρίως, έχει ξεκάθαρους στρατηγικούς και τακτικούς στόχους. Ξέρει την κάθε στιγμή, με απόλυτη ακρίβεια αυτό που θέλει. Θέλει την μακροχρόνια διατήρηση της εξουσίας του, την μακροχρόνια ταξική υποταγή των αντιπάλων του.
Δεύτερο. Ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Αλλά, ενώ αυτός είναι ένας γενικός κανόνας, υπάρχουν πολύ σοβαρές προϋποθέσεις.
Όπως: Η ύπαρξη αποτελεσματικού πολιτικού μετώπου- φορέα, που με την πολιτική και την δράση του θα πείσει και θα κινητοποιήσει την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων που καταπιέζονται και μπορούν εν δυνάμει να αποτελέσουν την δύναμη ανατροπής. Που θα τους συνεγείρει και στον τομέα της ιδεολογίας και της άμεσης πολιτικής δράσης. Που θα τροφοδοτήσει και θα κινητοποιήσει τις μαζικές κοινωνικές οργανώσεις. Που θα πολιτικοποιεί και θα συνενώνει τα αιτήματα τους.
Θα σας πω ένα πρόσφατο παράδειγμα από συζήτηση μου με δύο παλιούς μου συντρόφους. Το θέμα μας ήταν η ιδεολογική και πολιτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής και της νεοναζιστικής δράσης στην χώρα μας και γενικότερα. Τι παρατηρήσαμε στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα; Σκόρπιες μικροκινητοποιήσεις από μικρές ομάδες, δύο συγκεντρώσεις στην Δραπετσώνα σε διαφορετικές μέρες. Η μία ήταν κομματική συγκέντρωση του ΚΚΕ.
Αισθάνονται όλοι αυτοί, ότι έπραξαν το καθήκον τους; Φυσικά όχι. Ο κίνδυνος του νεοφασισμού είναι πολύ μεγαλύτερος από τις κομματικές ασκήσεις. Και εννοείται ότι στις όποιες κινητοποιήσεις πρέπει να κυριαρχεί η πλατιά δημοκρατική ενότητα. Με τρόπο, που να εκτίθενται και όσοι γλυκοκοιτούν τους χρυσαυγίτες για πρόσκαιρα μικροκομματικά αμοιβαία οφέλη. Κρατείστε το αυτό, αν θέλετε, για την ανάγκη ακόμα και άλλων θεματικών συμμαχιών και μετώπων.
Όλα αυτά που πρόχειρα σας ανέφερα, θεωρώ, ότι θέτουν τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων. Υπάρχει απάντηση στην παντοκρατορία των δυνάμεων του κεφαλαίου, των μνημονίων και του αλυσοδέματος του λαού και της χώρας; Τι πρέπει να κάνουμε για αυτό;
Σας ανέφερα εξ αρχής, ότι οι κομμουνιστές και οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αυτοί που πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της νίκης, όχι αυτοί που θα διαχειρίζονται και θα ευθύνονται για τις ήττες. Αυτό προϋποθέτει έναν βασικότατο όρο, έναν αδήριτο κανόνα. Πειθαρχία, όχι στην αυθυπαρξία του καθενός, αλλά πειθαρχία στον στόχο μας. Με βάση αυτόν τον κανόνα θα κριθούν όλοι. Και αν δεν συνενώσει όλους ο στόχος, ή τουλάχιστον τους περισσότερους, τότε όχι μόνο δεν υπάρχει ελπίδα για νίκη, αλλά του καθενός η δύναμη θα φυλλοροεί μέχρι την διάλυση του.
Θα ήθελα επί αυτού να παρατηρήσω:
1. Διαπιστώνω αυταπάτες σε πολλούς για την στάση μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι, εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν στο μέλλον δύναμη αντίστασης. Ιδιαίτερα αν χάσουν τις εκλογές. Η προσωπική μου γνώμη είναι, ότι όσοι δεν έφυγαν ήδη τιμώντας τις αρχές και την προσωπική τους διαδρομή, όλοι όσοι αποτελούν τον μηχανισμό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν ήδη εχθρούς και πολέμιους κάθε εξέλιξης. Είναι χειρότεροι, είναι και πιο ιδιοτελείς ακόμα και από τους Υπουργούς. Δεν έχουμε τον χρόνο, θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα τέτοιας στάσης στην πόλη μας.
2. Το ΚΚΕ, η ισχυρότερη και ιστορικότερη δύναμη της κομμουνιστικής αριστεράς, ακολουθεί σήμερα αυτοκαταστροφική, καταστροφική για το κίνημα και τους στόχους του πορεία. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μου για τα θέματα στρατηγικής και τακτικής, πιστεύω παρά την λανθασμένη του τακτική, θα μπορούσε να πρωτοστατεί στον αγώνα για την επιβίωση του λαού και της χώρας. Να πρωτοστατεί για την συγκρότηση κοινωνικών και πολιτικών μετώπων, να ηγηθεί με ισοτιμία και σεβασμό ολόκληρης της πολιτικής αριστεράς που διαπνέεται από τους ίδιους στόχους. Που μπορεί να διαγνωσθεί πρόθεση κοινής δράσης για το σήμερα. Ιδεολογικές εκτροπές που οδήγησαν σε διασπάσεις του παρελθόντος, κάνουν σήμερα το κόμμα αυτό να φοβάται την σκιά του, να κλείνεται, να οδηγείται στην υπέρτατη εσωστρέφεια και το χειρότερο, δεν κινείται για να ερμηνεύσει ορθά τις ιδεολογικές του εκτροπές και να εντοπίσει τα δικά του ηγετικά λάθη.
Ας αναφέρουμε το σημαντικότερο ιστορικό παράδειγμα: Το ΚΚΕ, που σήμερα αρνείται κάθε προσέγγιση με οποιαδήποτε όμορη δύναμη, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, είναι το ίδιο που πραγματοποίησε την χαμηλότερης ποιότητας πολιτική συμμαχία στην δεκαετία του 80, που ήταν το σύμφωνο ΕΑΡ-ΚΚΕ και η δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού. Αυτή υπήρξε η ιδεολογική προσχώρηση του ΚΚΕ στον «Ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της χώρας, στην σοσιαλδημοκρατική αντιμετώπιση και διαχείριση των προβλημάτων της και μετά στην άθλια συγκυβέρνηση Τζαννετάκη.
3. Παρόλα αυτά, δεν συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται, ότι το ΚΚΕ είναι τελειωμένη υπόθεση. Τι απαιτείται; Απαιτείται από όλους τους άλλους η μέγιστη ιδεολογική αποσαφήνιση, η καλύτερη δυνατή προγραμματική πολιτική συγκρότηση, η αποφασιστική συμμαχική προσήλωση και εν τέλει η δημιουργία ενός διακριτού ισχυρού πολιτικού πόλου. Αν αυτός ο πόλος, δεν συγκροτηθεί και αν δεν αποκτήσει το κρίσιμο ελάχιστο πολιτικό μέγεθος, τότε ούτε το ΚΚΕ θα επηρεασθεί, ούτε αυτοτελώς θα μπορεί να υπάρξει σημαντική πολιτική επιρροή. Υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Το άμεσο μέλλον θα το δείξει. Αλλά, διακρίνω ήδη σημαντικές δυσκολίες. Αυτό που σας ανέφερα για την πίστη στην αυθυπαρξία και όχι στον στόχο μας, χαρακτηρίζει πολλούς και στην πέραν του ΚΚΕ αριστερά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι μικρομεγαλισμοί και οι εμμονές στην αυθυπαρξία, είναι το κύριο χαρακτηριστικό πολλών. Ναι, έγιναν και γίνονται από την ΛΑΕ τέτοιες προσπάθειες. Πρέπει να γίνουν πιο επίμονες, με πιο καθαρούς πολιτικούς στόχους, με προσήλωση στην αξιοποίηση όλων των δυνάμεων.
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι
Θα μπορούσα να αναλώσω περισσότερα, για να διατυπώσω την γνώμη μου για τις προγραμματικές αρχές, για το τί πρέπει να γίνει στην πολιτική σκακιέρα. Δεν θα το κάνω. Θεωρώ τους αποψινούς συνομιλητές μου αρμοδιότερους από εμένα.
Ξέρετε ποιο είναι το κύριο που πρέπει να αναστρέψουμε και να ανατάξουμε; Είναι η δικαιολογημένη, μαζική και μεγαλύτερη στην ιστορία, απογοήτευση όλου του λαού. Αυτό επιδρά στο επίπεδο και την αποτελεσματικότητα των αγώνων, αυτό δυσκολεύει την πολιτική δράση. Ο χρόνος, δεν μας παραχωρεί την πολυτέλεια της αναμονής ή της καθυστέρησης. Οι απαντήσεις και οι πράξεις δεν μπορούν να γίνουν αύριο. Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να πιστεύω, ότι στην προσπάθεια αυτή, καταλυτική θα είναι η δύναμη της νεολαίας. Αυτή πρέπει να είναι στο κέντρο της προσοχής μας, αυτήν πρέπει να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Αυτοί αποτελούν την «μάλλινη τσέπη στους χειμώνες των καιρών μας», σύμφωνα με μία πολύ πετυχημένη ποιητική έκφραση. Σας αποχαιρετώ, παραφράζοντας λίγο τον Φιντέλ Κάστρο, μόνο με την ετοιμότητα και την πλειοψηφία του λαού, μπορούμε να νικήσουμε.
