Η ιδέα να πάμε σινεμά, στην ταινία «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν, μια τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες του 2017, ήταν άκρως δελεαστική.
Άλλωστε κάθε νέα ταινία του Βρετανο-αμερικανού σκηνοθέτη, συνιστά σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός.
Η ταινία αναφέρεται σε μια από τις πρώτες μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τη Μάχη της Δουνκέρκης, μια στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του Χίτλερ και των συμμαχικών δυνάμεων. Aναμφίβολα καθοριστική στην πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού η διαφυγή 338.226 χιλιάδων Βρετανών στρατιωτών από το πεδίο της μάχης όπου είχαν περικυκλωθεί από το ναζιστικό στρατό, αποτέλεσε τον καταλύτη για την αναπτέρωση του ηθικού των Βρετανών στη συνέχεια του πολέμου.
Δεν θα σταθώ στην κριτική της ταινίας, που προσωπικά την βρήκα εξαιρετική, συντασσόμενη με αυτές που επικεντρώνονται στη σκηνοθετική ευφυΐα του Κρίστοφερ Νόλαν και στο υπερβατικό νόημα της ταινίας.
Αυτό που πραγματικά με καθήλωσε, αλλά και όλους όσοι παρακολουθήσαμε την ταινία , ήταν οι συγκλονιστικές εικόνες της μάχης και το εξαιρετικά έντονο συναίσθημα από την οπτικοποίηση της ιστορίας.
Η αναπαράσταση της φρίκης του πολέμου, η εικόνα των στρατιωτών (στην πραγματικότητα νεαρών παιδιών) να σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης, να αφανίζεται δηλαδή το πολυτιμότερο που έχει κάθε λαός, τα παιδιά του, είναι γροθιά στο στομάχι.
Έφυγα με μια αίσθηση πληρότητας, ευχαριστώντας νοερά τους οραματιστές πρωτεργάτες της Ενωμένης Ευρώπης. Αυτούς που μέσα από τα συντρίμμια των κατεστραμμένων τους πατρίδων, νικητές και νικημένοι, έχοντας βιώσει τις θηριωδίες και τη φρίκη των πολέμων, είχαν τη γενναιότητα να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και να προχωρήσουν κοιτάζοντας το μέλλον.
Να σχεδιάσουν μια Ευρώπη νησίδα αδιατάρακτης ειρήνης, ανάπτυξης και ασφάλειας απέναντι στις παλιές και νέες απειλές. Μια Ευρώπη στηριγμένη στη φιλελεύθερη δημοκρατία και τις κοινές Αξίες.
Τον Ρομπέρ Σουμάν, τον Ζαν Μονέ, τον Κόνραντ Αντενάουερ, τον Γιόζεφ Μπεχ, τον Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, τον Βάλτερ Χάλσταϊν, τον Σίκο Μάνσχολτ, τον Πωλ Ανρί Σπάακ, τον Αλτιέρο Σπινέλι και το στρατηγό Σαρλ ντε Γκωλ.
Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που είχε τη διπλωματική ευφυΐα να αντιληφθεί το θαύμα που συντελούνταν στην εποχή του και να διεκδικήσει, ώστε η Ελλάδα να είναι "η πρώτη τρίτη χώρα" (πέρα από τα έξι ιδρυτικά μέλη), που υπέβαλε αίτηση σύνδεσης στην ΕΟΚ.
Εξήντα επτά χρόνια συνεχούς, αδιατάρακτης ειρήνης, ευημερίας και προόδου για την Ευρώπη από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και εξήντα από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), θεσμικών αφετηριών της Ενωμένης Ευρώπης, είναι σπουδαίο επίτευγμα που πρέπει οι λαοί της, συνεχιστές και θεματοφύλακες, να διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού.
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε απέναντι στις παγκόσμιες προκλήσεις και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, όσο και αν οι σειρήνες του λαϊκισμού μας ψιθυρίζουν συνωμοτικά το αντίθετο!
*Η Ευσταθία Γιαννιά είναι Αντιστράτηγος ε.α της ΕΛ.ΑΣ, μέλος του Τομέα Εσωτερικών της ΝΔ, με αρμοδιότητα σε θέματα Προστασίας του Πολίτη.